Ideał sięgnął kiczu

[Marcin Sztelak]

Całe życie w wynajętych kawalerkach, nieustanne kołysanie
w rytmie od zmierzchu do świtu. Czcza gadanina i przeciągle
pusta lodówka, malowanie urojeń w oceanach piwa. Gra
w bierki z rutynowym przekleństwem na wargach.

Niebo tuż poza zasięgiem ramion, marna piędź ziemi do piekła.
Stary diabeł spacerując po zmroku w lekko przyciasnym obuwiu,
twierdzi: najgorsi są neofici, sprzedają się jak świeże bułeczki.
W dobie kryzysu przydatna jest druga ręka i toaletowy z odzysku.

A babcie w parkach spokojnie karmią gołębie, ptasia kolęda.
Dziadkowie dość obojętnie rozmyślają o minionym. Tegoroczne lato
nas nie rozpieszcza. Podobnie jak inne pory. Nocy i dni naznaczonych
powolną agonią słońca.

Czas spokojnie się plecie na marginesie, kompletnie trzy po trzy,
czasami po pięćdziesiąt. Kiedyś pozostanie tylko garść kartek
z kalendarza. Ot całe życie na kilku papierkach i te przeklęte
skrzypiące lakierki.

[Bożena]

Życie spokojnie się plecie na marginesie, kompletnie trzy po trzy,
czasami po pięćdziesiąt. Kiedyś pozostanie tylko garść kartek
z kalendarza. Ot całe życie na kilku papierkach i te przeklęte
skrzypiące lakierki.- podpisuję się pod tymi słowami

wiersz tak sobie się plecie o niczym - ot normalne życie jak przed nami i po nas- w sumie podoba mi się

[Miladora]

Lubię wiersze prozatorskie z taką spokojną, płynną narracją.

Jedyne, co mi trochę niekorzystnie brzmieniowo wpadło w ucho, to:
- Życie spokojnie się plecie na marginesie,
No i trochę to "życie" tutaj wpada na:
- Ot całe życie na kilku papierkach...

Podoba mi się zakończenie.

Dobrego

[Gloinnen]

Poprę uwagę Miladory - ale poza tym wiersz bardzo mi się spodoba, właśnie przez to, że jest wielowątkowy, spleciony z metaforycznych mikroopowieści, jak ja to nazywam. Nie idziesz na skróty, tylko precyzyjnie budujesz kolejne obrazy tak, aby coś się w nich działo, aby sytuacja liryczna nie była płaska, nie stanowiła jednolitej, statycznej konstrukcji.

A babcie w parkach spokojnie karmią gołębie, taka ptasia kolęda.

W tym wersie - "taka" moim zdaniem niepotrzebne jest.

Dziadkowie dość obojętnie rozmyślają o minionym.

Bez "dościa".

Malutkie zastrzeżenie - na końcu wiersza:

Ot całe życie na kilku papierkach i te przeklęte
skrzypiące lakierki.

"papierkach" - "lakierki" - zestawione ze sobą w jednym zdaniu - brzmią dość zabawnie, a chyba nie miałeś zamiaru wywoływać w czytelniku wesołości.

Z Twojego wiersza przebija zniechęcenie, nuda, peela, pewien życiowy minimalizm, wymuszony chyba niekorzystnymi okolicznościami, samotnością, może także swoistą alienacją, której przyczyn trudno dociekać. Czuć rożalenie, pretensję do losu. Otoczdnie staje się rodzajem zamknięcia, byc może peel hołduje zasadzie emocjonalnego minimalizmu? Raczej sytuuje się jako obserwator; obserwator siebie, świata, innych ludzi. I snuje swoją obrazową, zrównoważoną, refleksję, umiejętnie wplatając liryzm w codzienność, wydobywając ze zwyczajności elementy, które o niej w sposób przekonujący opowiadają.

Dobry utwór, Marcinie.


Glo.

[Withkacy]

Wiersz bardzo bogaty w treść i obrazy i spokojnie jest inspiracją do następnego. Pozdrawiam.

[Marcin Sztelak]

Wprowadziłem pewne zmiany, zgodne zresztą z sugestiami komentatorów. Jednak dość postanowiłem zostawić - bo w końcu nie tak całkiem obojętnie rozmyślają o minionym.
Pozdrawiam

[Lalaloopsy]

Jest milo przeczytac taki wiersz. Trzecia strofa jest swietna! Jest tez kilka wersow, ktore zapamietam! "z rutynowym przekleństwem na wargach. to wyszlo super!

[eka]

Jednak dość postanowiłem zostawić - bo w końcu nie tak całkiem obojętnie rozmyślają o minionym.

To co napisałeś w komentarzu lekko osłabia pewność tytułu.
A wiersz to dobrze zredagowana charakterystyka liryczna.