nie umiesz przytulać ludzi którzy płaczą

[em_]

przecież na wierzchu nie ma oczyszczenia

ptak przyfrunął
wyrywasz pióro
by przebić nim cuda pulsujące w snach

bo nie ma tego dobrego

szeleszcząca mgła to bezkresny dom
dla tych którzy chodzą bez imienia
innego nie będzie

póki tęskni się tylko przy otwartym oknie
i czuje swojego wilka rannego

Dodano -- 11 sie 2012, 10:50 --

Wiersz starałam się utrzymać w stylu G. Kaźmierczaka, nie wiem, na ile się udało; jest też nieznaczącym dla treści, odniesieniem do jego poezji.