zawsze retro

[em_]

i w końcu wybrnęliśmy z siebie
przez muzealne dramaty
niezręczne narzędzia

ręce
które włamywały się do starych aut
gdzie oni
niemal my
nic nie wiedzący o dalszych ciągach
wystygłym powietrzu ciemnych wnętrz
posłaniu łóżka (to nie asceza snu
ale koszmar źle położonych prześcieradeł)

nie czytający czarnych na białym
(ile razy trzeba złożyć elementy złamanych serc
by zrozumieć technikę popełniania błędów)

jeszcze raz pukamy się w głowy
nosząc małe dreszcze i kurz na łzach