po ostatnie

[em_]

czyli jesteś człowiekiem a ja nie wierzę
w ludzi - są jak otwarte złamania
i tak tego nie czują

stelaż na którym eksponujesz głowę
w niej oczy które nie ufają
usta a z nich coś się wydobywa - jakby szkło
z rozbitej w szaleństwie szyby
bo wpuściłeś świat

świat pełen kolorów

brudnych kolorów po festiwalach i rozłąkach
zapach nawozów sypanych na ziemię pod wieżowce
i chciałeś powiedzieć - po co - a wyszło tylko
- nie pytaj