Do jutra

[Miladora]

Jeśli wrócisz.

Mam taki zwyczaj.

Muszę przyznać, że rzadko mi się zdarza tak czysty interpunkcyjnie tekst, Eko.
Brawo.
Co do reszty – to kosmetyka stylistyczna.

- Miał więcej odwagi, ale pragnął zostawić – zwracaj uwagę na przypadkowe rymy, w prozie to dysonans.
- stały stare spichrza, wieżyczki kościoła i ratusza – rozważ „widniały”, bo „stały wieżyczki” brzmi niezręcznie.
- gdzie porośnięty drzewami pion ziemi – dałabym „skos”, bo trudno sobie wyobrazić, by na „pionie” rosły drzewa.
- Bredzisz. – pomyślała. – bez kropki po „bredzisz” – to kwestia „mówiona”.
- stał kościół wśród wysokich drzew, dalej małe skrzyżowanie, na wprost wyłączony z ruchu pasaż wśród starych kamienic, - jakiś synonim?
- Na północny-zachód, w prawym górnym rogu starego rynku, - na północnym zachodzie. Chyba że „na północny zachód od rynku, w prawym górnym rogu, gdzie przestrzeń… „Północny zachód” bez łącznika.
- Zaczęła się śmiać, głośno, a potem z ironią cedziła słowa: - masz kolizję czasów, sugeruję samo „wycedziła”.
- Przy stoliku obok, para zakochanych szczeniaków – bez przecinka.
- a piękno nie da się nazwać, - a piękna nie da się nazwać, w zaprzeczeniach występuje odmiana.
- przecinające się uliczki obok. Zatrzymał się. Wtedy odwróciła się – dałabym „przystanął”, wtedy pozbywasz się jednego „się”.
- Wtedy odwróciła się i zdziwiona szukała go wzrokiem. – kolizja czasów – zdziwiona poszukała go wzrokiem.
- Jak jej nie kochać? – proponuję kursywę, bo to myśl bohatera.
- Przytulał, zapewniał, ale i bał się też inaczej – kolizja czasów – zaczął ją przytulać i zapewniać, ale…

Myślę, że klucz do opowiadania leży w tym urywku:

Tkwiły w nim jak rozżarzona drzazga słowa tego gówniarza z medycyny.
- Ty teraz będziesz winny, jeśli zrobią z niej szmatę. Ból ją do końca ubezwłasnowolni.

Czekam na następne Twoje teksty.

[skaranie boskie]

Uzupełnię korektę Miladory.

stare spichrza

Moim skromnym zdaniem stare spichrze.

to z groźnie, to z leniwie idącą wodą

Oczywiście to nie błąd, ale biorąc pod uwagę, że w poprzednim zdaniu szła zieleń, uważam, że woda płynąc, byłaby mniej uderzająca.

Milczała, a on nie chciał wyciągać ją z tych myśli.

Może nie chciał wyciągać jej?

Na północny-zachód, w prawym górnym rogu starego rynku, gdzie przestrzeń rozpadała się najszerzej, w szczelinie powietrza tkwił zarys bocznej ściany kościoła. Na tafli błękitu leniwie płynęły białe chmury. Patrzyła na nie uważnie. I wtedy ją zobaczył w bukiecie białych róż tak luźno związanym, że narażonym na rychły rozpad.

Czy aby nie za bardzo się tu wszystko rozpada? Może jakieś inne słowo?
Tyle minusów.
O plusach napisano wyżej sporo, właściwie nie mam ni do dodania poza tym, że warto było się zatrzymać.

[zdzichu]

Muszę przyznać, pani Eko, że się trochę w tym wszystkim pogubiłem, ale to nie wina teksty, ani, tym bardziej, pani. To moja wina. Gdzie prostemu menelowi do takich uniesień? Daleko zapewne, ale i tak chce się czytać o podobnych miłościach. To jak w serialu, takie M jak "na dobre i na złe". Pięknie to pani ujęłaś w ramy pisanego obrazu.

[Miladora]

Moim skromnym zdaniem stare spichrze.

Masz rację.

Milczała, a on nie chciał wyciągać ją z tych myśli.
Może nie chciał wyciągać jej?

Zgadza się - przy zaprzeczeniu powinno być "jej".

[eka]

Miladoro, Skaranie – bardzo, bardzo Wam dziękuję za czas poświęcony opowiadanku, pochylenie się nad nim, wyłowienie błędów, a przed wszystkim propozycje ich poprawy.
Powtórzenia, brak konsekwencji czasowej i ewidentne błędy deklinacyjne – sama bym ich nie wyłowiła, dobrze że się zjawiliście.
Szacun.




A Panu, Panie Zdzichu, należy się ode mnie co najmniej kontener pachnącej wisienki, raz w miesiącu.... co ja mówię, raz w tygodniu, bo i dla kolegów tak realistycznie kreowanych nie może zabraknąć. I oczywiście każdorazowo wózek odprowadzany pod market. Będę w sobotę, jak zwykle po dwudziestej.
Dziękuję, pomogłeś mi Pan najbardziej, sakramencko skutecznie, tak jednoznacznie się poczułam i upewniłam.
Pewność to bezcenne doświadczenie.