Projekcja

[Ewa Włodek]

Wiązał krawat i dziwił się, że jego zwykłe, łazienkowe lustro ni stąd, ni zowąd uległo dziwnej zmianie, stało się znacznie większe i przybyła mu piękna, antyczna rama. Stylowa. Bogata. Wprawdzie złocenia na niej mocno wyszarzały i zmatowiały, a miejscami bielały obicia i uszkodzenia, to jednak precyzyjna siatka zdobień i wykańczające ją wypukłe arabeski nadal robiły wrażenie.
Popatrzył w lustro i ze zdziwieniem dostrzegł, że jego odbicie znalazło się na drugim planie. Pierwszy plan pokazywał - mniej więcej na wysokości jego pasa - obraz nagiej kobiety, leżącej na blacie przed taflą. Najbardziej ekspansywny był widok wspaniałego biodra - z obłego wzgórza wyrafinowana linia prowadziła z jednej strony ku cudownej dolinie talii, by następnie wznieść się ku wyżynie ramienia, zaś z drugiej - wiodła łagodnym obniżeniem wzdłuż pysznego uda, by za chwilę, z miękkiego garbu łydki opaść ku kostce. Nie widział twarzy ani głowy leżącej, tylko ten tył, wywołujący przypomnienie Fryne czy innej Wenus Kallipygos. Spojrzał w dół, spodziewając się ujrzeć akt w całej okazałości, ale z rozczarowanym zdziwieniem skonstatował, że nie widzi nic, jakby wszystko, co da się zobaczyć, było widoczne tylko w lustrze, jakby poza odbiciem nie istniała żadna inna rzeczywistość.
W najwyższym zdumieniu znów popatrzył w zwierciadło i - zaskoczony - skonstatował, że akt zniknął, że znów widzi siebie na pierwszym planie, zaś za swoimi plecami ujrzał niskie, szerokie łoże, a na nim - parę w trakcie ostrych, spektakularnych pieszczot. Nie konotował szczegółów, ale dostrzegał ruch kotłujących się ciał, dynamikę, refleksy światła na spoconej skórze, tors klęczącego mężczyzny i plecy zwróconej do niego tyłem kobiety, na kolanach, z głową wtuloną w materac.
Zażenowany zamknął oczy, a gdy je otworzył nie było już obrazu seksualnej akcji, lecz pokój spowity kłębami papierosowego dymu, przez który - jak przez mgłę - skośnie przenikało światło żarówek okazałego żyrandola. Przy stole, zastawionym flaszkami, kieliszkami i popielnicami pełnymi niedopałków, siedziało kilku mężczyzn w niewspółczesnych, porozpinanych mundurach i rozchełstanych marynarkach. Środek blatu zajmował spory stosik banknotów i monet, jeden z graczy dorzucił do niego pieniądze, drugi - zdjęty z palca sygnet, po czym na sukno padły karty, na których widok siedzący tyłem do lustra oficer zerwał się, wyszarpnął rewolwer z kabury pasa, odwieszonego na oparcie krzesła, zarepetował i strzelił w żyrandol. Tafla zmatowiała, by po chwili rozjaśnieć światłem innej lampy, pod którą kobieta w staromodnej sukni szamotała się z trzymającym ją za włosy mężczyzną, szarpiącym i w dzikiej furii okładającym pięściami po plecach i ramionach. Mocne uderzenie w brzuch przygięło ją, ale oprawca poderwał głowę, odsłonił twarz i uderzył pięścią z taką siłą, że krew z rozbitych warg i nosa drobnym czerwonym ściegiem naznaczyła szkło. Po czym krople rozlały się, rozmazały, przesłaniając obraz czerwienią, która powoli zaczęła przesiąkać szarością, smugi barw splatały się rozmywały, kolory - mieszały, a z tej mieszanki wyłaniały się ni to sylwetki, ni to nieostre profile, jak na kliszach fotograficznych podczas wywoływania. Ruch w lustrze przyspieszał, z plątaniny fantomów raz i drugi wystrzeliła dłoń z rozczapierzonymi palcami, które w mgnieniu oka zwinęły się w pięść, a ta błyskawicznie wypadła poza taflę i ugodziła go w mostek. Poczuł ból i duszność, ujrzał, jak na pulsującą w lustrze czerwonawą szarość spadły czyste krople, niczym fontanna wody, pryskająca z kałuży spod kół samochodu, zamazując obraz, który po chwili rozpadł się na drobne części, niby trafiona kamieniem szyba. Poczuł ukłucie pod powiekami, przetarł oczy i stwierdził, że leży w swoim pokoju na łóżku, a poduszkę i spoczywającą na niej głowę zalewa jasne, mocne światło księżyca w pełni.

*

Stał przed lustrem, wiązał krawat i dziwił się, że dłonie ma lekko wilgotne, i że nieznacznie drżą. Podobnie, jak on sam - wewnętrznie. Ten stan rozedrgania przypisał nastrojowi oczekiwania na kolejne spotkanie z fascynującą kobietą, której pragnął i której się niewytłumaczalnie bał.
Po raz pierwszy spotkał ją wiele lat temu, ale wtedy ani nie czuł potrzeby, ani nie miał okazji żeby choć porozmawiać, nie mówiąc o nawiązaniu znajomości. Po prostu - zachwycił się i przeszedł nad tym do porządku dziennego. Gdy zetknął się z nią ponownie trzy miesiące temu, w zasadzie nie liczył na nic więcej, niż jedno, dwa posiedzenia przy kawie, bez zobowiązań i bez rachuby na bliższy kontakt. Jednakże każde kolejne spotkanie było - przedostatnim, i w sumie uskładało się ich co-nieco, a charakter znajomości zdecydowanie zmierzał ku zmianie. Teraz sam siebie przyłapał na tym, że właściwie czeka na coś więcej i zdecydował, że będzie ku temu dążyć. Jeszcze raz spojrzał w lustro, uznał, że wszystko w porządku.
Wieczór mieli naprawdę przyjemny, a atmosfera - z godziny na godzinę, z jednego wychylonego kieliszka na drugi - stawała się coraz pełniejsza iskier. Od słowa do słowa, od splecenia dłoni do muśnięcia policzka napięcie rosło, w końcu pani rzuciła propozycję wyjścia i kontynuowania rozmowy w jej mieszkaniu. Przystał z ochotą i ulgą, czas w taksówce wykorzystywał do budowania nastroju, i pełen śmiałych marzeń i oczekiwań wszedł za nią do bramy, do przedpokoju. W progu pokoju gospodyni pstryknęła kontaktem i imponująco urządzony salonik oświetliło osiem żarówek ciężkiego żyrandola z brązu, odbitych przez wiszące na wprost drzwi, nad długim, niskim, ciężkim kredensem z lśniącym blatem - wspaniałe, bogate lustro w ozdobnych, stylowych, złoconych ramach, pokrytych precyzyjną siatką kunsztownych arabesek. To lustro.

[411]

Bardzo dobre opowiadanko. Tylko za krótkie - nie ze wzgledu na pomysl i opracowanie, tylko mój apetyt.
Szybko, ostro napisane, wyczuwa sie od razu, ze autorka dokladnie wie, co chce zawrzec w tekscie i to czyni.
Zadnego momentu na oddech, czyta sie "szlagiem".
Pomysl niby nie nowy, bo Dorian, bo Alicja, bo Mirrors, ale mnie sie podoba - kto powiedzial, ze nawet odgrzany kotlet (bez urazy) w swietnym sosie nie bedzie rarytasem?

Klaniam sie,
J.

[karolek]

.

[Ewa Włodek]

Witaj, witaj, Józefino
i baaaardzo się cieszę, że Ci się spodobało.
Co zaś względem:

Pomysl niby nie nowy, bo Dorian, bo Alicja, bo Mirrors,

pewnie, że nie nowy, ale wszak literatura pełna jest nienowych pomysłów. A mnie "piknął" impuls po tym, czego doświadczyłam z autentycznym antycznym lustrem (aż niewiarygodne) oraz z pewną Panią, która powiedziała, że nie może patrzeć w to lustro i zawsze siada tyłem do niego. Serio...


Serwus, Karolku

Czyżby zobaczył swoje życie w lustrze?

nie swoje, nie swoje...

Ono swego czasu wiele widziało

ano, lustra - to przedziwne przedmioty (katapromancja i tak dalej), niektórzy twierdzą, że wiele widzi, wiele zatrzymuje, ale nigdy nie wiadomo, co z niego "wyjdzie". Doświadczyłam czegoś w tym duchu (mam na myśli energię skumulowaną w lustrze), historia warta (może) opowiedzenia, bo aż niewiarygodna, a jednak...


Kochani Państwo, cudeńkowo Wam dziękuję, że wstąpiliście, poczytaliście i powiedzieliście tyle dobrego i mądrego...
samo dobre Wam posyłam, z uśmiechami...
Ewa

[skaranie boskie]

Bardzo obrazowo opisane przedstawienie w lustrze.
Wciągnęło mnie, zmusiło do czytania dalej i... rozczarowało malizną, o!
Kolejny świetny kawałek prozy, Ewo.

[eka]

Mistrzostwo elegancji stylu, jestem zawsze pod wrażeniem Twojego pisania.


Lustro - wiele widziało odsłon nieśmiertelnej bohaterki, ostrzega we śnie bohatera przed złą decyzją, i nie tylko obrazami, ale bokserskim ciosem.
Na próżno, nie stłukł, uległ.
W sumie nie należy zbyt długo patrzeć w lustro.

Podobało się.

[Ewa Włodek]

Bardzo obrazowo opisane przedstawienie w lustrze.

och, Skarańku, lustra bywają niebezpieczne

Lustro - wiele widziało odsłon nieśmiertelnej bohaterki, ostrzega we śnie bohatera przed złą decyzją, i nie tylko obrazami, ale bokserskim ciosem.
Na próżno, nie stłukł, uległ.
W sumie nie należy zbyt długo patrzeć w lustro.

ano, Eko, lustra - jak wszystkie przedmioty - kumulują energię, ale co są w stanie - oddać? Kto to wie? A co do długiego patrzenia w lustro - zawsze, jak tylko się gapiłam w lustro (lubię i lustra i patrzenie w nie), słyszałam od Babci: "nie patrz w to lustro, bo diabła zobaczysz!" Barbara Ubryk (autentyczna historia zakonnicy zamurowanej na in pace w jednym z krakowskich klasztorów) ponoć zobaczyła w lustrze nad wejściem do kościoła w Węgrowie - piekło swojego życia monastycznego...
Ja mam w domu szczególne lustro...


Moi Drodzy, cudnie wam dziękuję, że jesteście, że daliście mi Swój czas i powiedzieliście ciekawe słowa...
samo dobre Wam posyłam...
Ewa

[iTuiTam]

Wiązał krawat i dziwił się, że jego zwykłe, łazienkowe lustro ni stąd, ni zowąd uległo dziwnej zmianie, stało się znacznie większe i przybyła mu piękna, antyczna rama. Stylowa. Bogata.

... wspaniałe, bogate lustro w ozdobnych, stylowych, złoconych ramach, pokrytych precyzyjną siatką kunsztownych arabesek. To lustro.

Lustro spięte klamrą narracji. Równoległe rzeczywistości, lub projekcja rzeczywistości w medium lustrzanym.
Projekcja przyszłości, przeszłości, jednej wersji z obu czasów?

Pomysł, Ewo, jak już zauważono wcześniej, nie jest nowy, ale przychylam się do tego, co napisała Józefina: kotlet podany w dobrym sosie to nowe wydanie kotleta i smakował.

Marudki z mojej strony dotyczyłyby doboru niektórych słów, np tu:

w zasadzie nie liczył na nic więcej, niż jedno, dwa posiedzenia przy kawie, bez zobowiązań i bez rachuby na bliższy kontakt.

Czytam: w zasadzie nie liczył na nic więcej, niż jedno, dwa spotkania przy kawie, bez zobowiązań i bez oczekiwania na intymny kontakt.

Ale to drobiazgi a liczy się całość.

serdecznie
iTuiTam

[Ewa Włodek]

Ewa Włodek pisze:
Wiązał krawat i dziwił się, że jego zwykłe, łazienkowe lustro ni stąd, ni zowąd uległo dziwnej zmianie, stało się znacznie większe i przybyła mu piękna, antyczna rama. Stylowa. Bogata.

... wspaniałe, bogate lustro w ozdobnych, stylowych, złoconych ramach, pokrytych precyzyjną siatką kunsztownych arabesek. To lustro.

Lustro spięte klamrą narracji. Równoległe rzeczywistości, lub projekcja rzeczywistości w medium lustrzanym.

ooo, cieszę się, że dostrzegłaś tę klamrę, Elżbieto - celowo ją zastosowałam, zresztą nie po raz pierwszy w moich opowiadankach. I cieszę się że doceniłaś jako zabieg formalny.
Co zaś do lutra jako medium - cóż, mam lustro, wobec którego niektórzy moi znajomi mają... hmmm... szacunek. Koleżanka nigdy nie siada przodem do niego, i nie potrafi tego zachowania uzasadnić racjonalnie, a jeden Pan otwarcie twierdzi, że się go boi. Lustra - do dziwne przedmioty...
Co zaś do Twoich "marudek" - przydadzą się, przydadzą, zawsze do uwzględnienia...

ślicznie Ci dziękuję, ze wstąpiłaś, pobyłaś chwilkę i podzieliłaś się ze mną Swoimi refleksjami po lekturze...
samo dobre do Ciebie...
Ewa

[anastazja]

O, świetnie Ewuniu! Już mam na konkurs Jestem mistrzem pióra. Pozdrawiam