Sześćdziesiąt tabletek

[Bernierdh]

Powiedziałaś, że życie jest bezcenne, a ja wiem, że kosztuje siedemdziesiąt złotych za sześćdziesiąt tabletek (jest przy tym refundowane, więc płacisz tylko trzydzieści procent ceny). Wiem też, że pióro silniejsze jest od miecza, a papier chroni czasem lepiej od zbroi. Zwłaszcza ten, który sprawi, że pani recepcjonistce w przychodni ekran zaświeci się na zielono.
Na zielonym też bywa, że cię samochód pierdolnie.
Ja przechodzę przez ulicę stając tylko na białych, bo to odgania ponoć złe duchy. Czasem pasy są tak starte, że to nie wystarcza i po drugiej stronie ktoś łypnie na mnie okiem, czerwonym, przebijającym na wskroś. Miniemy się, nasze kurtki się spotkają i troszeczkę zaszeleszczą. Tarcie wytworzy między nimi piorun, który popłynie i pewnego dnia mnie trzaśnie.
Tak to działa. Nie będzie lekarza na sali, bo lekarze podpisali klauzulę sumienia. Nie ratują tych co krwawią wewnątrz. Jedynie tych co sikają posoką jak z ogrodowego węża.
A Święty Piotr mówi tylko "Mhm". Kiwa głową i podpisuje receptę.
Zawsze zakładam dwie różne skarpetki, dla ciebie, jak mnie kiedyś znajdziesz. Zaniesiesz, schowasz do zamrażalki, ale w głowie zostanie ci takie puste miejsce, bolące, wiercące, niczym dziura w zębie. Zerkniesz na mnie, żeby czymś ją zaplombować. I odkryjesz. I pomyślisz:
"Mógł się ładniej ubrać na tę okoliczność".
A ja będę szczęśliwy, że zajrzałaś. Otworzyłaś drzwiczki, pomyślałaś o mnie i znalazłaś mnie specjalnie, a nie tak jak wtedy, gdy myślisz, że w domu są lody, zaglądasz do pudełka, a to tylko ten cholerny koperek. Nie, kochana. Ty będziesz tam z mojego powodu.
Po wszystkim zamkniesz drzwi, a ja zostanę za łopatką bez kości, zaraz obok frytek, oszroniony, ze śniegiem pod powiekami. Gdy wyjdę i się roztopi, będzie wyglądać jak łzy.
Bo kiedyś pewnie wrócę, wykopię się spod kołdry (a to czasem bywa ciężkie, miotam się, miotam, a nie widać jakoś światła żarówki) po czym napiję herbatki z miodem i cytryną. Lub wyleję całą, potykając się o receptę (czy jedną z sześćdziesięciu tabletek).

4.3.2018

[eka]

Tylko jedna wątpliwość:

Bo kiedyś pewnie wrócę, wykopię się spod kołdry (a to czasem bywa ciężkie, miotasz się, miotasz, a nie widać jakoś światła żarówki)

A nie: miotam?

Jestem od zawsze fanką Twojego pisania.
Tu podziwiam umiejętność lekkiego ujęcia ciemnej strony życia. Bardzo doceniam, że czytelnika prawie bezboleśnie, za rączkę prowadzisz, pastelami pokrywając sygnalizowane doły, zasłaniając metaforą ich czeluść.
Dobrze, że wróciłeś.

[Bernierdh]

Poprawione. Dziękuję ci pięknie!

[Gorgiasz]

Wybacz, ale tym razem, wyjątkowo, Twój tekst do mnie nie przemawia. Nie bardzo go zresztą rozumiem, mea culpa.

[zdzichu]

To ma jedną super zaletę. Jest krótkie, co sprawia, że nie wzbraniamy się przed rozpoczęciem czytania. Ale powiem, że nawet, gdyby było dłuższe, warto byłoby przeczytać. Ma coś w sobie ten kawałek prozy. Trochę mnie dreszcze przeszły. To pewnie z powodu tego szronu pod powiekami.

[Bernierdh]

@Gorgiasz
W porządku. Dziękuję ci, że wpadłeś i zostawiłeś ślad

@zdzichu
Pięknie ci dziękuję

[eka]

Ach, ta miłość.
Recepta na zapamiętanie się:)
I ocean deprechy z łyżeczką ciepłej ironii.

[tetu]

Dla mnie świetne są trzy pierwsze wersy, które tak naprawdę prawią nie tylko o rzeczywistej cenie życia chorego człowieka, który musi przyjmować leki by żyć, ( i tu bardzo dobre porównanie do 60 tabletek i 30% ceny - zatem bardzo skrupulatnie nas szacują) ale także poruszasz sprawę systemu Evuś. Nie każdy miał zielone światło.

Wiem też, że pióro silniejsze jest od miecza, a papier chroni czasem lepiej od zbroi.

Ten fragment jest genialny (dwuznaczny) w kontekscie owego systemu, i nie tylko.

Na zielonym też bywa, że cię samochód pierdolnie.

No właśnie, czyli nie ma reguły że przeżyjesz:)

Ja przechodzę przez ulicę stając tylko na białych, bo to odgania ponoć złe duchy.

Bo ja wiem? Po prostu dmuchasz na zimne:)

Od momentu
"Miniemy się, nasze kurtki się spotkają i troszeczkę zaszeleszczą."

tekst sie trochę rozłazi takie mam wrażenie.
Powtórzone "się" nie wygląda dobrze.
Odbiegasz od tematu, ale może tylko ja mam z tym problem.
Choć miłość to podobno też choroba:)

Jednak piorun, tarcie to jakby inne tory w odniesieniu do początku opowiadania.

Zawsze zakładam dwie różne skarpetki, dla ciebie, jak mnie kiedyś znajdziesz.

Tutaj jakby zaznaczasz o jaką chorobę chodzi, ale dalej znów mam problem z tekstem.
To chowanie w zamrażalce, czemu w zamrażalce? kurcze jakaś hibernacja, na czas trwania choroby?

Końcówka pomimo powrotu nie wnosi ozdrowienia.
Opisujesz stan chorobowy, osoby zaburzonej, ale nie wszystko do mnie dotarło.
Może po prostu muszę wrócić, pozdrawiam.

[Bernierdh]

Ogromnie ci dziękuję i oczywiście również pozdrawiam