Bożyszcze

Apelujemy o umiar, jeśli chodzi o długość publikowanych tekstów.

Moderatorzy: Gorgiasz, Lucile

ODPOWIEDZ
Wiadomość
Autor
Awatar użytkownika
Miladora
Posty: 5496
Rejestracja: 01 lis 2011, 18:20
Lokalizacja: Kraków
Płeć:

Bożyszcze

#1 Post autor: Miladora » 06 kwie 2012, 1:58

Nie wznosi się pomników
upadłym Aniołom.


Bożyszcze, czyli opowieść o uwielbieniu

Ach, te dawne lata urlopów spędzanych w Domach Wypoczynkowych, słynny Fundusz Wczasów Pracowniczych, różnorodna mieszanka ludzka i wspólne posiłki w jadalniach, od nieśmiertelnej zupy mlecznej poczynając, a na wieczorkach zapoznawczych i tanecznych kończąc...

Miałam jakieś dwanaście lat, kiedy Mamusia zabrała mnie z sobą.
Trwała zima, wszystko tonęło w śniegu i panie paradowały w sztucznych, jakże śmiesznych, wydawać by się mogło dzisiaj, futerkach. Zawiązywały się znajomości, przyjaźnie, pary i kółka. I chyba wszyscy bawili się całkiem nieźle, sądząc po gwarze rozmów przy stołach.

Czułam się radosna i pełna optymizmu. Był do tego powód. Moje oczy bez przerwy szukały jednego z panów i patrzyły na niego z zachwytem. Został moim bożyszczem. I nie tylko moim. Wszystkie wczasowiczki spoglądały za nim z uwielbieniem, a on kwitł, tryskał energią, dowcipem i pomysłami. Wszędzie było go pełno i każda z pań tylko jego wyobrażała sobie, jak sądzę, przed zaśnięciem.

Nie pamiętam już, jak wyglądał naprawdę, ale ze strzępków zachowanych w mojej świadomości obrazów przypuszczam dziś, że była to dość tania uroda i elegancja, tak powszechna wtedy, u schyłku tamtego dziesięciolecia. Niezbyt wysoki, chyba gładko zaczesany, bez przerwy pochylał się nad dłońmi kobiet, a one rumieniły się jak dziewice. Nie miał konkurencji. Nieliczni panowie przebywali raczej w towarzystwie żon i jak to zazwyczaj bywało na takich urlopach, przeważały panie. Na pewno był swego rodzaju ewenementem w ich szarym, codziennym życiu. Przywracał im pamięć kobiecości i poczucie wdzięku.

Nie wiem, jak odbierała go Mamusia, ale skoro nie zachował się w moich wspomnieniach żaden ślad jej reakcji, musiało to być zachowanie ostrożne lub obojętne. Może uznała, że nie ma większych szans i zrezygnowała, jak to się mówi, w przedbiegach? A może był dla niej po prostu za młody, gdyż zbliżała się już wówczas do okresu przejściowego i znając ją, nie sądzę, by miała ochotę na wygłupy. Nieważne zresztą.
Ja w każdym razie czułam się jak ryba w wodzie. Innych dzieci było niewiele i z tego też powodu przebywałam właściwie tylko wśród dorosłych. Patrzyłam na swoje Bożyszcze, wodziłam za nim oczyma i tak bardzo pragnęłam, by kiedyś zauważył mnie chociaż.

Tak nadszedł ów pamiętny wieczór.
Było już po kolacji. Duża jadalnia połączona rozsuwanymi drzwiami z tak zwaną świetlicą została uprzątnięta, wczasowiczki, wyświeżone i przebrane, zaczęły schodzić się z wolna, nieliczne dzieci kręciły się pod nogami i wszyscy zdawali się czekać na jakiś sygnał do wspólnej zabawy.

Wreszcie zjawił się On. Bożyszcze.
Panie z miejsca rozkwitły wśród uśmiechów, ożywiły się i zaczęły wygładzać sukienki. Bożyszcze ujęło ster działania w swoje energiczne, męskie dłonie i zadysponowało zabawy towarzyskie. Ja kręciłam się nieopodal, obserwując z przejęciem sytuację.
– Wszystkie krzesła ustawiamy w koło! – wydał polecenie swym najbardziej czarującym głosem i panie rozbiegły się po sali.
– Dziewczynko! – Usłyszałam nagle i znieruchomiałam.
To było do mnie! Nie wierzyłam własnym uszom. Zobaczył mnie wreszcie! Zwrócił na mnie uwagę! Miałam w końcu szansę. Odwróciłam się powoli.
– Tak, ty! – powiedział i rozkazał krótko (byłam widocznie jeszcze zbyt młoda, by opłacało mu się uruchamiać ten uwodzicielski wdzięk). – Przynieś jeszcze parę krzeseł, o stamtąd... – Machnął ręką w kierunku jadalni. Podniosłam na niego zachwycony wzrok i czując, jak nawiązuje się między nami prawdziwa nić sympatii, powiedziałam z uwielbieniem:
– Sam sobie przynieś!

No cóż. Widocznie facet nie był zbyt inteligentny, bo spurpurowiał, zamurowało go, a potem oczywiście wybuchnął. Co wygadywał, nie bardzo pamiętam, lecz na pewno nie tym swoim czarującym głosem. Od Mamusi też mi się oberwało. Taki wstyd przy wszystkich!

A ja? Ja wyleczyłam się z miejsca i definitywnie. Uznałam po prostu, że on nie był wart starań, skoro nie potrafił poznać się na mnie. Od tego czasu nie patrzę już na mężczyzn z uwielbieniem i nie daję się nabierać na ich uwodzicielski czar. To tylko pozory.
A kończą się zazwyczaj noszeniem za nich krzeseł. Nie warto.
Niech sami noszą.

MARCEPAN
Posty: 211
Rejestracja: 20 mar 2012, 19:26
Lokalizacja: Dolny Śląsk

Re: Bożyszcze

#2 Post autor: MARCEPAN » 07 kwie 2012, 6:14

"Trwała zima, wszystko tonęło w śniegu i panie paradowały w sztucznych, jakże śmiesznych dzisiaj futerkach." - tutaj troszkę mi nie pasuje, mogłoby być tak: ...jakże śmiesznych, wydawać dzisiaj by się mogło, futerkach.
"Tak nadszedł w ów pamiętny wieczór." - "I oto nadszedł...", zabrzmiałoby lepiej. Szczególnie dlatego, że z opisu faceta, płynniej byś przeszła do opisu sytuacji, tutaj nagle opis bożyszcza się kończy i nagle zaczyna się historia z krzesłami. Taki schodek się zrobił.
Troszkę za często powtarza się słowo "bozyszcze", czujemy bez tego Twój zachwyt i zachwyt innych pań tym człowiekiem, więc można użyć w tekście innych form.

Poza tym tekst dopracowany, dopieszczony i wciągający. Mogłem jedynie zastosować się do Twojej rady "świadomego czytania" i śledzić przecinki. Kilka razy więc przeczytałem.
No i zakończenie :) Nie spodziewałem się, takiego zawadiactwa z Twojej strony ;) Facet dostał to na co zasłużył a jak dostał, pokazał jaki jest naprawdę.

Wiwat owsianka na śniadanie i kawa Inka w metalowym kubku, w dawnym ośrodku z pilśniowych płyt gdzieś tam, nad Bałtykiem :vino:
Optymista twierdzi, że żyjemy w najdoskonalszym ze światów. Pesymista obawia się, że to może być prawda.

http://www.krristoff.com/ - zapraszam na stronę fotograficzną kuzyna.

SamoZuo

Re: Bożyszcze

#3 Post autor: SamoZuo » 07 kwie 2012, 6:27

Trochę za szybko następuje rozwiązanie akcji. Opowiadanie składa się z obszernego opisu, po czym następuje bum.
Zapewne taki był zamiar autorki, ale tak czy tak, jest nieproporcjonalnie że tak to ujmę. I kontrast tych jakby dwóch części wcale nie robi tutaj dobrze, bo ma się wrażenie jakbyś najpierw pisała o jednym a potem nagle zapożyczyła końcówkę z drugiego. Pochwalić mogę tylko za morał tej historii.


Pozdrawiam

Awatar użytkownika
Miladora
Posty: 5496
Rejestracja: 01 lis 2011, 18:20
Lokalizacja: Kraków
Płeć:

Re: Bożyszcze

#4 Post autor: Miladora » 07 kwie 2012, 11:44

MARCEPAN pisze:jakże śmiesznych, wydawać dzisiaj by się mogło, futerkach.
Masz rację, Marcyś. To zdanie wymaga uzupełnienia. :) Poprawiam...
Ta miniaturka to jedna z takich moich wprawek literackich.
MARCEPAN pisze: "I oto nadszedł..."
Jest mimo wszystko drobna różnica. "Oto" mówi, jakby działo się to "teraz", a to było jednak "kiedyś". ;)
Co do "bożyszcza", to ze trzy razy tylko stosuję tę nazwę, więc chyba nie aż tak dużo.

Dzięki za spojrzenie nowym okiem, Marcyś. :)
Widzisz, wcale nie jest trudno wyławiać różne rzeczy w tekście. Mnie się już on opatrzył na tyle, że nie widzę, więc świeże spojrzenie daje nowy ogląd.

Miłych Świątek :) :rosa:
SamoZuo pisze:Trochę za szybko następuje rozwiązanie akcji. Opowiadanie składa się z obszernego opisu, po czym następuje bum.
Bo tak się skończyło - szybko i niespodziewanie, Zuotko. :) A czy za obszerny opis? Mniej więcej połowa... No i gdybym rozwlekła koniec, nie byłoby zaskoczenia. ;)

Dzięki i Wesołego Świątecznego :) :rosa:


:vino: :vino:
Zawsze tkwi we mnie coś,
co nie przestaje się uśmiechać.

(Romain Gary - Obietnica poranka)

stary krab
Posty: 560
Rejestracja: 01 lis 2011, 14:55

Re: Bożyszcze

#5 Post autor: stary krab » 09 kwie 2012, 12:54

Motto zbyt wzniosłe.
Nie wiem, czy był kaowcem, czy jednym z urlopowiczów. Nieważne. Mimo woli postawiono mu piedestalik. Niziutki, ledwie jak klęcznik, może mimo woli. Ale jednak. Po co? Nie muszę wiedzieć.

Sory, może się próbuję wymądrzać, ale tak jakoś ze mnie syknęło. ;) :sorry:

Awatar użytkownika
Miladora
Posty: 5496
Rejestracja: 01 lis 2011, 18:20
Lokalizacja: Kraków
Płeć:

Re: Bożyszcze

#6 Post autor: Miladora » 09 kwie 2012, 13:15

stary krab pisze:Sory, może się próbuję wymądrzać, ale tak jakoś ze mnie syknęło. ;) :sorry:
Syknęło, że w ten sposób opisałam pewnego bawidamka-czarusia? :)
Cóż, są mężczyźni, którzy bardzo lubią błyszczeć i robić wrażenie na kobietach. To oni budują sobie piedestalik.
Tyle, że ich uprzejmość i nadskakiwanie nie rozciąga się zazwyczaj na innych ludzi. ;)

A motto nie jest wzniosłe, tylko poniekąd ironiczne, Krabuniu. :)

Dzięki i cały czas jeszcze Dobrych Świąt. :vino:
Zawsze tkwi we mnie coś,
co nie przestaje się uśmiechać.

(Romain Gary - Obietnica poranka)

Awatar użytkownika
skaranie boskie
Administrator
Posty: 13037
Rejestracja: 29 paź 2011, 0:50
Lokalizacja: wieś

Re: Bożyszcze

#7 Post autor: skaranie boskie » 09 kwie 2012, 16:21

Małpie się spodobało.
Przyjmuję zastrzeżenia Marcepana.
Są słuszne.
Zaskakująca, krótka puenta - moim zdaniem - na plus.
No i uścisk łapki śmiałej dwunastolatce! :)
Kloszard to nie zawód...
To pasja, styl życia, realizacja marzeń z dzieciństwa.


_____________________________________________________________________________

E-mail
skaranieboskie@osme-pietro.pl

Awatar użytkownika
Miladora
Posty: 5496
Rejestracja: 01 lis 2011, 18:20
Lokalizacja: Kraków
Płeć:

Re: Bożyszcze

#8 Post autor: Miladora » 09 kwie 2012, 19:09

skaranie boskie pisze:Przyjmuję zastrzeżenia Marcepana.
Są słuszne.
Dlatego poprawiłam. :)
Ale "oto" i "bożyszcza" wyjaśniam powyżej.
Do licha, nadprogramowe "w" skądś się przyplątało, tfu, skasowałam. :crach:

Dzięki, Skarańku. :)
Ja to pamiętam tylko dlatego, że byłam bardzo nieśmiałym dzieckiem, a wtedy nagle jakby mnie diabeł natchnął.

:beer:
Zawsze tkwi we mnie coś,
co nie przestaje się uśmiechać.

(Romain Gary - Obietnica poranka)

stary krab
Posty: 560
Rejestracja: 01 lis 2011, 14:55

Re: Bożyszcze

#9 Post autor: stary krab » 10 kwie 2012, 7:10

mężczyźni, którzy bardzo lubią błyszczeć i robić wrażenie na kobietach. To oni budują sobie piedestalik
Ja to widzę inaczej. Oni niejednokrotnie błyszczą wyłącznie dzięki temu, że niewiasty dopatrują się w nich blasku. Trzeba dopiero jednej, uważnej i dzielnej nastolatki, żeby dostrzec chamstwo pod umizgami.
Powinna go jeszcze, nogą od stołka, w goleń uderzyć.
Brawo dla narratorki za dziewczęcą czujność. Dla Autorki za solidny warsztat.
Wątku zbędnego, moim zdaniem, marnowania talentu na stawianie postumenciku - nawet w otoczce ironii - kontynuował więcej nie będę. Słowo harcerza. :rosa:

Awatar użytkownika
Miladora
Posty: 5496
Rejestracja: 01 lis 2011, 18:20
Lokalizacja: Kraków
Płeć:

Re: Bożyszcze

#10 Post autor: Miladora » 10 kwie 2012, 12:11

stary krab pisze:Oni niejednokrotnie błyszczą wyłącznie dzięki temu, że niewiasty dopatrują się w nich blasku.
Wiesz, Krabuniu, to można zrozumieć.
Te kobiety, wyciągnięte na czas wczasów z codziennego, monotonnego zazwyczaj życia "pań domu" i pracujących żon i matek, mogły ulegać nadskakiwaniom jakiegoś czarującego mężczyzny. Po prostu znowu czuły się kobietami.
I pod tym względem wcale nie ganię ani ich, ani tego faceta.
Tyle, że u niego to były tylko pozory, a nie autentyczna życzliwość dla wszystkich.
On się pławił w ich uwielbieniu i samouwielbieniu.

Buziak na dobry dzień :) :rosa:
Zawsze tkwi we mnie coś,
co nie przestaje się uśmiechać.

(Romain Gary - Obietnica poranka)

ODPOWIEDZ

Wróć do „OPOWIADANIA”