Czar Komnaty. Epizod II. Ineksprymable zdrady.

[eka]

Chuć rubaszna i wyegzaltowana, ale w jakże smakowitej językowo odsłonie. Ożeż Miszka, turlam się ze śmiechu i podnoszę w zadziwieniu nad urodą scenerii. Czegóż tu nie ma? Od średniowiecznych militariów po żarcie na wynos. Po drodze kolejne epoki.
Dobrze, że zaliczyło się w odpowiednim czasie kilogramy historycznych powieści, teraz mogę smakować ineksprymable, arkebuzy i hakownice...

Długowieczna ta polska dynastia, sfilmowana hamerykańska się do niej nie umywa.
Masz wielki talent, Autorze.

Pozostało czekać na kolejne epizody z życia hrabini i dworu i czeladzi.

[misza]

Kolejne części od dawna czekają,
a rubaszny autor ma frajdę pisząc dalej
i zbliżając się do finału

[lczerwosz]

i zbliżając się do finału

Zwolnij waść nieco pod koniec.
Będzie dłuższy. Finał znaczy się. I większa tedy frajda.

[eka]

Kolejne części od dawna czekają,

Na co?

[misza]

Na korektę.
A jest ich sporo.
Końca jeszcze nie widać, chociaż go znam

[zdzichu]

No, panie Misza!
To jest opowieść. Czytałem ją swoim przyjaciołom i muszę panu oddać sprawiedliwość. Zainteresował żeś ich pan niezmiernie. Każdego dnia dopytują o ciąg dalszy. Mam nadzieję, że nie popełniam żadnego fopa, obiecując im, że niebawem nastąpi. A co pan na to?

[misza]

Do Miszy nie "per pan", Drogi Zdzichu
Lenię się nieco, a poza tym, mam masę zajęć zawodowych (zarobkowych),
stąd opóźnienia.
Czternaście kolejnych odcinków napisałem już dość dawno, tylko muszę się sprężyć
i wkleić następny. Obiecuję zrobić to jeszcze dzisiaj.
Z pozdrowieniami