wyrzut z sumienia - 1

[lczerwosz]

1.
Karetka wyła niemiłosiernie i pędziła przez miasto samym środkiem ulicy. Kierowcy nic nieznaczących samochodzików musieli czmychać raz po raz, to na chodnik, to na trawę i tylko z tego powodu, by jeden nieznany nikomu pasażer miał swoje pięć minut z życia. Może to ostatnie jego minuty, więc tym bardziej ważne. Niech ma. Faktycznie, obsługiwany przez damską załogę, młodą sanitariuszkę z równie młodą lekarką, nareszcie mógł czuć się dopieszczony. Pojazdem kierowała również baba, ta jednak, na szczęście, trzymała ręce tylko na kierownicy. Myliłby się, kto by wtedy pomyślał o doczesności takiej sytuacji, bo do głowy zawsze przychodzi problematyka styku płci. Dotyk nie zawsze taki zły (bez podtekstów), zwłaszcza w medycynie. Nad całym towarzystwem czuwała jednak żona delikwenta, której zadaniem było trzymać go za rękę. Dla zapewnienia należytego wykonywania procedur medycznych i tak na wszelki wypadek. Mogła w ten sposób kontrolować dalszy bieg tych wypadków, przynajmniej tak jej się wydawało. Tylko raz nie wyszło i dlatego cały ten ambaras. Już nieważne. Miało być na postrach.
Trzymanie męża za rękę to stanowczo więcej niż używanie pilota telewizyjnego niczym berła, nie mówiąc już o wydawaniu setek poleceń słownych albo takich, zapisywanych maczkiem na karteczkach i układanych w tak oczywistych miejscach, że nie sposób ich nie zauważyć, a tym bardziej zignorować. Karteczki nie zawsze jednak były zauważane, a nawet nie były czytane, przynajmniej nie na czas. Żona jest zawsze zaskoczona. Potem za każdym razem, gdy odnajdywała swoje stare karteczki w miejscach jak najmniej oczywistych a jednak bardzo praktycznych, bo tak przynajmniej sądził jej mąż, nie mogła zrozumieć braku jego zrozumienia. Doprawdy trudno mieć wyobrażenie, jak radziła sobie ludzkość przed wynalezieniem papieru z tak trywialnymi problemami, jak kiwający się kawiarniany stolik, czy obcieranie łydki przez elegancki, ale nieco przyciasny but. Podłożenie w odpowiednim miejscu odpowiednio złożonej kartki papieru rozwiązywało też inne sprawy, inaczej nie do załatwienia. Oczywiście, że dla wielu z nich najlepszym rodzajem papieru bywał stale jednak papier bankowy, ten jednak generował wszakże i także, już zupełnie nowe problemy. Te małżeńskie również i zwłaszcza.
Tak kręcił się ich świat wokół miałkich spraw, które urosnąć mogą do rangi problemów nie do rozwiązania, jeśli się je tylko odpowiednio podhoduje. Wokół słów wykrzyczanych w twarz, co jest jeszcze najzdrowszym sposobem negocjacji, lecz najczęściej zapodanych gdzieś w przestrzeń. I niestety, pomyślanych poniewczasie, już w zagłębiu ciszy. Ich dźwięki wybrzmiewają jak tępe uderzenia w najczulsze miejsca, a wszystko wewnątrz dźwiękochłonnej klatki, z której nie sposób się wydostać. Ciekawe, że prawdziwa kłótnia zaczyna się dopiero po ustaniu dialogu. Dopiero wtedy myśli się o sprawach w taki sposób, jakimi one są, a których nie umiało się przekazać słowami. Zatrzaśnięte drzwi nie pozwalają na kontynuowanie dysputy w języku ciała.
Wiele lat takiego wspólnego pożycia powycierało ostre granice tych dwóch, jakże różnych krain. Stępiło wrażliwość i przyzwyczaiło do poczucia krzywdy, jako nieodłącznego elementu relacji małżeńskiej. Wyświechtane określenie – docieranie płciowe – okazało się jak najbardziej prawdziwe, choć zaskakujące. To było jednostronne tarcie, fizyczny cud świata. Nawet kilogramy diamentowego pyłu nie zmieniły by tej anomalii. No może, gdyby zastosować pył bardzo gruboziarnisty!
A teraz wszystko to straciło w jednej chwili na znaczeniu, gdy żona całkiem dosłownie i z płomienną, nadgorliwą energią neo-nastolatki pocierała dłoń męża, która już jakby stygła. Nie mogąc zaradzić przeznaczeniu zwróciła się do młodej i pięknej pani doktor i to od razu w tonie nie znoszącej sprzeciwu pretensji, jakby ta młoda kobieta była odpowiedzialna za całe to tragiczne zdarzenie lub atmosferę, która je wyzwoliła bądź doń doprowadziła. Niewątpliwie służba zdrowia powinna przejąć odpowiedzialność za losy każdego zainteresowanego jej usługami, nawet zaocznie zainteresowanego, a nawet całkiem niezainteresowanego i to z chwilą pobrania jego ciała z ulicy czy z domu. O ile oczywiście ów kandydat na pacjenta dysponuje jeszcze swoją psyche. W przeciwnym razie powierza się go innym służbom, które lepiej sobie radzą i z ciałem i z duszą, już niestety z osobna.
Interwencja żony w domenę odpowiedzialności lekarki wyzwoliła ostre fukanie, bo pani doktor nie miała przecież zielonego pojęcia, jak przyśpieszyć prędkość karetki po zatłoczonej drodze, ani jak utrzymać ciepłotę jadącego w ambulansie ciała. Zrazu kazała męża przykryć jedynie pledem, najlepiej od razu z całą twarzą, bo głowa przecież najszybciej stygnie. Dla uspokojenia sumienia chciała nawet podać coś dożylnego, ale młodej trudno było wkłuć się w żyłę w pędzącym i rozchybotanym pojeździe. I w ten sposób ratujący życie lek poszedł pewnie gdzieś obok. Oczywiście skłamała, że lekarstwo zaraz zadziała, czym troszeczkę uspokoiła żonę, a jednocześnie zdenerwowała, obiecując jej szybki koniec męki, bo chyba zostało to nieco opacznie zrozumiane.
Do tej pory pani doktor zajęta była omawianiem głównie własnej egzystencji. A nawijała bez końca. Pozostałe panie słuchały dopowiadając coś czasem dla żartu. I tak jakoś leciał ten czas w pracy, wcale nie takiej łatwej ani przyjemnej, jak pisali w ofercie studiów dla przyszłych lekarzy. Raz leciał wolniej, a raz szybciej. Przynajmniej się nie dłużył.

Następny odcinek

[Patka]

A gdzie "cdn."? Moderatora mam upominać?

[lczerwosz]

Zaraz zaraz nuż wpisuję. Cdn będzie ważny, jak tylko dodam kolejny
odcinek

[Patka]

Tak, ale nawet jeśli kolejnej części na forum nie ma, a będzie, to dajesz "cdn." bez odnośnika. Później dodajesz odnośnik. O to mi chodziło.

[lczerwosz]

Z opóźnieniem, ale udało się, dziś byłem w podróży i miałem słaby kontakt z forum, bardzo zdalnie.

[Gorgiasz]

Kierowcy nic nie znaczących samochodzików musieli czmychać raz po raz, to na chodnik,

Formalnie rzecz biorąc, imiesłów przymiotnikowy z „nie” należy pisać łącznie.

to na chodnik, to na trawę i tylko po to, by jeden nieznany nikomu pasażer miał swoje pięć minut z życia. Może to ostatnie jego minuty,

Troszkę za dużo tych „to”.

Faktycznie, obsługiwany przez damską załogę: młodą sanitariuszkę z równie młodą lekarką, nareszcie mógł czuć się dopieszczony.

Zamiast dwukropka, dałbym przecinek.

Myliłby się, kto by wtedy pomyślał o doczesności takiej sytuacji, bo na myśl zawsze przychodzi problematyka styku płci.

„pomyślał – myśl” - powtórzenie.

przynajmniej tak jej się wydawało. Tylko raz się nie udało

Dwa „się” blisko siebie.

Doprawdy trudno wyobrazić sobie, jak radziła sobie ludzkość przed wynalezieniem papieru

Powtórzone „sobie”.

rozwiązywało też wiele innych spraw. Oczywiście, że dla wielu z nich

„wiele – wielu”: powtórzenie.

I niestety, pomyślanych po niewczasie, już w zagłębiu ciszy.

„poniewczasie”

No może, gdyby zastosować pył bardzo grubo ziarnisty!

„gruboziarnisty”

Dla uspokojenia sumienia chciała nawet podać coś dożylnego, ale trudno jej było wkłuć się w żyłę w pędzącym i rozchybotanym pojeździe.

„jej” bym usunął.

Oczywiście skłamała, że lekarstwo zaraz zadziała, czym troszeczkę uspokoiła żonę, a jednocześnie zdenerwowała, obiecując jej szybki koniec męki, bo chyba zostało to troszkę opacznie zrozumiane.

„troszeczkę – troszkę” - powtórzenie.

Na temat treści trudno coś powiedzieć; to dopiero wstęp wprowadzający, a i to niedługi. Poczekamy na więcej, a wtedy...

[lczerwosz]

Gorgiaszu, wielkie dzięki. Trywialne błędy i sporo, poprawię je niebawem i wkleję następny odcinek.

[karolek]

..

[lczerwosz]

Kierowcy nic nie znaczących samochodzików musieli czmychać raz po raz, to na chodnik,

Formalnie rzecz biorąc, imiesłów przymiotnikowy z „nie” należy pisać łącznie.

jasne

to na chodnik, to na trawę i tylko po to, by jeden nieznany nikomu pasażer miał swoje pięć minut z życia. Może to ostatnie jego minuty,

Troszkę za dużo tych „to”.

to na chodnik, to na trawę i tylko z tego powodu

Faktycznie, obsługiwany przez damską załogę: młodą sanitariuszkę z równie młodą lekarką, nareszcie mógł czuć się dopieszczony.

Zamiast dwukropka, dałbym przecinek.

zrobione

Myliłby się, kto by wtedy pomyślał o doczesności takiej sytuacji, bo na myśl zawsze przychodzi problematyka styku płci.

„pomyślał – myśl” - powtórzenie.

bo do głowy zawsze przychodzi problematyka styku płci

przynajmniej tak jej się wydawało. Tylko raz się nie udało

Dwa „się” blisko siebie.

Tylko raz nie wyszło

Doprawdy trudno wyobrazić sobie, jak radziła sobie ludzkość przed wynalezieniem papieru

Powtórzone „sobie”.

Doprawdy trudno mieć wyobrażenie, jak radziła sobie ludzkość

rozwiązywało też wiele innych spraw. Oczywiście, że dla wielu z nich

„wiele – wielu”: powtórzenie.

rozwiązywało też inne sprawy, inaczej nie do załatwienia. Oczywiście, że dla wielu ...

I niestety, pomyślanych po niewczasie, już w zagłębiu ciszy.

„poniewczasie”

Tak.

No może, gdyby zastosować pył bardzo grubo ziarnisty!

„gruboziarnisty”

Tak.

Dla uspokojenia sumienia chciała nawet podać coś dożylnego, ale trudno jej było wkłuć się w żyłę w pędzącym i rozchybotanym pojeździe.

„jej” bym usunął.

ale młodej trudno było wkłuć się w żyłę

Oczywiście skłamała, że lekarstwo zaraz zadziała, czym troszeczkę uspokoiła żonę, a jednocześnie zdenerwowała, obiecując jej szybki koniec męki, bo chyba zostało to troszkę opacznie zrozumiane.

„troszeczkę – troszkę” - powtórzenie.

nieco opacznie zrozumiane

Na temat treści trudno coś powiedzieć; to dopiero wstęp wprowadzający, a i to niedługi. Poczekamy na więcej, a wtedy...

No pięknie dziękuję, poprawiłem.

[lczerwosz]

Ciężkie jest życie lekarza. Ogromna odpowiedzialność, narażenie na bezzasadne pretensje, stres, oglądanie ciągle cudzej zgryzoty i cierpienia, bezradność. Oj, czuje się to z twojego utworu.

No ciężkie, ale nie o tym będzie dalej, już niedługo.

No i jeszcze małżeństwo - wielkie kłótnie o nic, a gdy jest naprawdę źle, potrafią dostrzec, co ważne, ale czy to nie za późno?

Nigdy nie jest. A najgorsza jest niespodziewana niedyspozycja.
Dzięki za poczytanie.