wyrzut z sumienia - 2

[lczerwosz]

Początek

2.
Czy czas biegnie jednakowo – myślał tymczasem pacjent, nieświadomie wychwytując emocje przewożone w ambulansie. Biegnie, czy jednak skacze. Jak długo trwa jedna chwila? Gdy o niej myślimy, gdy już ją konsumujemy lub tylko kosztujemy. Nudzimy się, czy rozkoszujemy chwilą. Już taka prosta analiza prowadziła do wniosku, że chwila jest albo za długa, albo za krótka, a nigdy w sam raz.

Tak, to są owe słynne kryształy czasu – myślał dalej. Nie ma nic pomiędzy. To nie czas, to my skaczemy. Z chwili na chwilę, jak pszczółki po kwiatkach. Tylko żadnej łąki nie ma. Karetka mknęła teraz spokojnie przez jakieś pola i pozwalała zatopić się w myślach. Każdemu w swoich. Najbardziej myślący był teraz mąż. Podczas, gdy pozostali pasażerowie doznawali prawdziwego dyskomfortu, on leżał sobie rozwalony, skupiony tylko na sobie, co nie jest rzeczą rzadką wśród poszkodowanych. I wcale nie przeszkadzała mu nuda, łepetyna pracowała na najwyższych obrotach. Ale i żadna to była rozkosz. Dylematy i wyrzuty sumienia ciążyły na przemian ze wspomnieniami wieku najbardziej męskiego, do których z konieczności zaczął już dobudowywać zupełnie karkołomne uzasadnienia swoich jakże prozaicznych uczynków. Jego górne myśli gwałtownie parowały mu teraz z głowy i kłębiły się w podsufitce busika. Zapewne zawczasu zaplanowały ewakuację w przewidywaniu najgorszego.

Wcale nie bał się śmierci ani związanych z nią perypetii. Był zaprawiony w słownych małżeńskich przepychankach i dobrze wiedział, jak bronić swego przed gromadą dostojnych a jednocześnie zajadłych strażników prawa naturalnego, co miał ich niebawem spotkać na tym innym świecie, tak przynajmniej mu wszyscy obiecywali. Bronić do upadłego, a dobrze wiadomo, co teraz będzie oznaczał upadek. A strażnicy znowu nie tacy święci. Zamiast go witać, zapewne po prostu będą chronić przed konkurencją swojego VIP-owskiego, korporacyjnego statusu świętych. Znał całe tłumy takich skurwysynów. Po co się dzielić względami Szefa i jego rajskimi konfiturami, gdy można posłać nowego do stu diabłów i to najzupełniej dosłownie. W majestacie prawa pod byle pretekstem zanurzyć w czarnej smole, a wszystko w białych rękawiczkach. Naprawdę białych.

Jak uniknąć nieziemskiego przekrętu, w wyniku którego miałby stracić wszystko. W końcu całe życie starał się myśleć nie tylko w swoim prywatnym interesie, może nie aż państwo-twórczo, nie miał aż takich ambicji, ale zawsze starał się działać dla dobra publicznego. Pewnie nie wszyscy o tym wiedzieli, tym bardziej uznawali. Ale skazanie go na męki piekielne i to z doniesienia prywatnego byłoby już skandalem, nie tylko niesprawiedliwością. Tak, najlepiej byłoby dysponować na tym sądzie twardymi dowodami, przynajmniej dobrą pamięcią. Nagle zorientował się, że został zwykłym frajerem. Nigdy nie zapamiętywał, a tym bardziej nie zapisywał sobie swoich dobrych uczynków. Nieraz, gdy jak uczniaka, odpytywano go o dobre chęci, rozliczano z błędów, nigdy nie umiał wymienić ani jednego pozytywu, nic dobrego o sobie powiedzieć, natomiast jego oczy były wprost zasypane źdźbłami czynów popełnionych dla własnej tylko przyjemności. Te powiększone soczewkami krótkowidza tworzyły wał oddzielający go od zdrowego społeczeństwa.

No i mieli już haka, sam go sobie wyszykował. Nawet z samego tylko samooskarżenia wystarczyłoby na karę prawie nieskończoną. No, ale z tym to nie mógł się już pogodzić, zwłaszcza w obliczu niewyobrażalnego i zapewne nieodwracalnego losu, jaki, czego był coraz bardziej pewien, niebawem go czekał. Jak najbardziej należało samemu sprawdzić, co to z nim było, przypomnieć sobie wszystkie za, a nie jedynie same przeciw. Najlepsze by były wizje lokalne, chociaż nie najciekawiej się one kojarzą. Odwiedziny tych intymnych i jednocześnie najważniejszych miejsc swojej pamięci. Też rodzą się niewłaściwe skojarzenia, bo co, może wizyta z kwiatami, czy lepiej z flaszką? Ech, nieważne, byle tylko zdążyć.

Następny odcinek

[Gorgiasz]

Biegnie, czy jednak skacze. Jak długo trwa jedna chwila? Gdy o niej myślimy, gdy już ją spożywamy, inaczej mówiąc, konsumujemy. Nudzimy się, czy rozkoszujemy chwilą. Już taka prosta analiza prowadziła do wniosku, że chwila jest albo za długa, albo za krótka, a nigdy w sam raz.

Chwila razy trzy. I to 'spożywamy" jakoś mi nie odpowiada. Napisałbym to zdanie: Gdy o niej myślimy, gdy już ją konsumujemy.

Najbardziej myślący był teraz leżący sobie aż za wygodnie mąż.

"myślący - leżący": rum wewnętrzny. Jakoś bym przeredagował.

do których z konieczności zaczął już dobudowywać karkołomne uzasadnienia swoich jakże prozaicznych uczynków. Jego górne myśli gwałtownie parowały mu teraz z głowy i kłębiły się już w podsufitce busika.

Powtórzone "już".

Jego górne myśli gwałtownie parowały mu teraz z głowy i kłębiły się już w podsufitce busika. Zapewne zawczasu ewakuowały się w przewidywaniu najgorszego.

Wcale nie bał się śmierci ani związanych z nią perypetii.

"się" w każdym kolejnym zdaniu.

jak bronić swego przed gromadą dostojnych a jednocześnie zajadłych strażników prawa naturalnego,
Przecinek przed "a" by się przydał.

Nieraz gdy, jak uczniaka,

Dałbym przecinek przed "gdy", a nie po.

A strażnicy znowu nie tacy wcale święci.

Opuściłbym "wcale".

Najlepsze by były wizje lokalne, chociaż nie najlepiej się one kojarzą.

"Najlepsze - najlepiej": powtórzenie.

Też rodzą się niewłaściwe skojarzenia, bo co, może z wizyta kwiatami, czy lepiej z flaszką?

Podejrzewam że miało być: ...może wizyta z kwiatami,...

Nieźle, idzie w ciekawą stronę, zobaczymy co dalej.

[Patka]

jak bronić swego przed gromadą dostojnych a jednocześnie zajadłych strażników prawa naturalnego,
Przecinek przed "a" by się przydał.

Nie, nie będzie przecinka - "a" tu pełni funkcję "i".

Gorgiaszu - żadne powtórzenie się przed tobą nie ukryje.

Co do tekstu - nie przeczytałam jeszcze, próbowałam, ale styl jest dla mnie ciężki, nie mogę złapać rytmu, brakuje dobrej melodii i tego czegoś. Ale przeczytałam ledwie z dwa-trzy akapity części pierwszej, więc nic więcej nie mówię.

[lczerwosz]

Jesteście idealni, nieco później się rzucę do poprawiania, teraz muszę wyjść na imieniny.

[skaranie boskie]

Pamiętaj, żeby zapamiętać (zapisać), że życzenia dla solenizanta były szczere. Może się przyda na rozprawie

[lczerwosz]

Pamiętaj, żeby zapamiętać (zapisać), że życzenia dla solenizanta były szczere. Może się przyda na rozprawie

Wiesz, nie jestem pewien, czy w obliczu emocji związanych z ostatecznym wymiarem sprawiedliwości, będę miał jeszcze głowę nie tylko do tego ale w ogóle.

Biegnie, czy jednak skacze. Jak długo trwa jedna chwila? Gdy o niej myślimy, gdy już ją spożywamy, inaczej mówiąc, konsumujemy. Nudzimy się, czy rozkoszujemy chwilą. Już taka prosta analiza prowadziła do wniosku, że chwila jest albo za długa, albo za krótka, a nigdy w sam raz.

Chwila razy trzy. I to 'spożywamy" jakoś mi nie odpowiada. Napisałbym to zdanie: Gdy o niej myślimy, gdy już ją konsumujemy.

Gdy o niej myślimy, gdy już ją konsumujemy lub tylko kosztujemy.

Najbardziej myślący był teraz leżący sobie aż za wygodnie mąż.

"myślący - leżący": rum wewnętrzny. Jakoś bym przeredagował.

Najbardziej myślący był teraz mąż. Podczas, gdy pozostali pasażerowie doznawali prawdziwego dyskomfortu, on leżał sobie rozwalony, skupiony tylko na sobie,

do których z konieczności zaczął już dobudowywać karkołomne uzasadnienia swoich jakże prozaicznych uczynków. Jego górne myśli gwałtownie parowały mu teraz z głowy i kłębiły się już w podsufitce busika.

Powtórzone "już".

do których z konieczności zaczął już dobudowywać zupełnie karkołomne uzasadnienia swoich jakże prozaicznych uczynków. Jego górne myśli gwałtownie parowały mu teraz z głowy i kłębiły się w podsufitce busika

Jego górne myśli gwałtownie parowały mu teraz z głowy i kłębiły się już w podsufitce busika. Zapewne zawczasu ewakuowały się w przewidywaniu najgorszego.
Wcale nie bał się śmierci ani związanych z nią perypetii.

"się" w każdym kolejnym zdaniu.

Zapewne zawczasu zaplanowały ewakuację w przewidywaniu najgorszego

jak bronić swego przed gromadą dostojnych a jednocześnie zajadłych strażników prawa naturalnego,
Przecinek przed "a" by się przydał.

- zgodnie z Patką.

Nieraz gdy, jak uczniaka,

Dałbym przecinek przed "gdy", a nie po.

jasne

A strażnicy znowu nie tacy wcale święci.

Opuściłbym "wcale".

Odpuszczam.

Najlepsze by były wizje lokalne, chociaż nie najlepiej się one kojarzą.

"Najlepsze - najlepiej": powtórzenie.

nie najciekawiej

Też rodzą się niewłaściwe skojarzenia, bo co, może z wizyta kwiatami, czy lepiej z flaszką?

Podejrzewam że miało być: ...może wizyta z kwiatami,...

oczywiście

Nieźle, idzie w ciekawą stronę, zobaczymy co dalej.

Dziękuję, polecam się w następnych odcinkach.

Co do tekstu - nie przeczytałam jeszcze, próbowałam, ale styl jest dla mnie ciężki, nie mogę złapać rytmu, brakuje dobrej melodii i tego czegoś. Ale przeczytałam ledwie z dwa-trzy akapity części pierwszej, więc nic więcej nie mówię.

Patko, dziękuję za już i proszę o jeszcze.