Ciężki żywot

[bielu]

Wszystko to zaczęło się, gdy byłem jeszcze młodym, niedoświadczonym nastolatkiem. Był późny wtorkowy wieczór. Padało już parę godzin. Nagle zadzwonił telefon:
- Piotr?! To ty? - powiedział przestraszony, kobiecy głos. - Jesteś tam?
- Tak, to ja. Co się stało? - odpowiedziałem zestresowany.
- Musisz mi pomóc.
- No ale powiedz, co się stało?
- Musisz mi pomóc. Jestem cała we krwi!
- We własnej?
- Nie.
- To w czyjej?
- Nie wiem.
- Gdzie jesteś?
- Na rogu Poselskiej i Nowowiejskiej.
I się rozłączyła. Szybko się zebrałem, wziąłem kilka bandaży i co mogło się przydać przy tamowaniu krwotoku. Szedłem z dziesięć minut. Jak już dotarłem, na początku nie mogłem jej znaleźć. Nagle usłyszałem jej głos.
- Piotrek, tutaj, szybko!
- Co jest?
- Zaatakował mnie, kurwa! Musiałam się bronić!
- Odsuń się!
Zacząłem go opatrywać, tamując krwotok. Kiedy już było po wszystkim, wezwałem karetkę. W międzyczasie ona zaczęła tłumaczyć tok wydarzeń z ostatnich dwudziestu minut. Okazuje się, że szła spokojnie i nagle zbliżył się do niej ten mężczyzna. Poprosił, by pokazała mu, jak dojść najszybciej do wieży ratuszowej, a poprowadziła go tędy, bo to był wszystkim znany skrót. Gdy już weszli w tę uliczkę, facet wyciągnął nóż i przyłożył jej do szyi. Wówczas Ewa (bo tak się nazywała ta dziewczyna) użyła chwytu wyuczonego na samoobronie i wbiła mu ten nóż pod szóste żebro, powodując krwotok, który doprowadził do omdlenia.
Jej wspominki przerwał sygnał nadjeżdżającej karetki.


Ciąg dalszy nastąpi


Poprawki by Glo

[iskierka]

Bardzo ładne opowiadanie, moja przyjaciółka też pisze opowiadania
ja niestety nie czuję się w tym za dobrze

[bielu]

ja nie piszę opowiadań ale jak widać mam wyobraźnie;)

[SamoZuo]

Bardziej pasuje do okruchów prozatorskich,
ale pomimo tego jakby urwane w połowie.
Rola autora jako kreatora jest ważna, tym się różni od suchej relacji dziennikarskiej. Powinien tu być jakiś przekaz także(motto, morał utworu) - no, nie widzę jakoś.


Pozdrawiam

[bielu]

bo to jest tylko fragment resztę jeszczę piszę zapomniałem dodać CDN

[SamoZuo]

No dobra, to czekamy na resztę.

[Sede Vacante]

Bardzo interesujące, zważywszy na dalszy ciąg. Samo to opowiadanie jest czymś w dzisiejszym świecie niezbyt zaskakującym. Może tylko tyle, że ostro pojechałeś z tym żebrem Na plus, bo ma swój dreszczyk.
Ale czekam na ciąg dalszy, zaskocz nas

[skaranie boskie]

niedoświadczonym w życiu nastolatkiem.

Lepiej byłoby napisać niedoświadczonym życiowo, albo krótko - niedoświadczonym.

Był to późny wtorkowy wieczór

Opuść "to". Wystarczy napisać, że był.

Jak już dotarłem na początku nie mogłem jej znaleźć

Po dotarłem powinien być przecinek, a zdanie zacząłbym od gdy, albo kiedy, zamiast od jak.

...!

Taki znak interpunkcyjny nie istnieje. Ma o trzy kropki za dużo.

Kiedy już było po wszystkim wezwałem karetkę

Po wszystkim postaw przecinek.

Sporo tego, jak na tak krótki tekst.
Dodatkowo nie robisz spacji po znakach interpunkcyjnych. Spójrz na niemal wszystkie myślniki w dialogach, i niektóre inne znaki w tekście.

Fabuła zapowiada się interesująco. Poczekamy na nasz ulubiony ciąg dalszy.
Najlepiej przy

[bielu]

Poprawie to, a ciąg dalszy powstanie jak mi z głowy wyjdzie dziewczyna'D

[bielu]

Kolejny fragmencik:

Kiedy już sanitariusze zebrali rannego, przyjechała policja i kazała nam opowiedzieć jak doszło do tego. Patrząc na nią, wiedziałem, że nie będzie mogła tego opowiedzieć, więc ja im wszystko wytłumaczyłem. Przez cały ten czas Ewa trzymała się kurczowo mojego ramienia. Odprowadziłem ją pod dom, dopiero wtedy się odezwała.
- Dziękuję ci!
- Nie ma sprawy, zawsze przyjdę na twoją prośbę.
- Wiem, za to też ci dziękuje.
- Przestań już...
Nie zdążyłem skończyć zdania, gdy moje usta zamknął pocałunek. Jej usta były tak miękkie i słodkie. Trwało to może z kilka minut. Pocałunek przerwały nam otwierające się drzwi. Postać w nich stojąca wydała mi się znajoma. Nie zdążyłem się przyjrzeć jego twarzy, gdyż dostałem od niego z pięści w twarz. Znów usłyszałem jej głos.
- Zostaw go! To nie jego wina!
- Zamknij się głupia szmato! - powiedział niski męski głos.
-To ja go pocałowałam!
Nic więcej nie pamiętam. Obudziłem się w szpitalu, nie doznałem większych obrażeń, ale jednak musiałem tam poleżeć parę dni. Przy moim łóżku przez cały ten czas siedziała Ewa. Dopiero teraz dostrzegłem jaka jest piękna. Miała ona ok 165 cm. wzrostu, blond włosy, szarawo-zielone oczy, zadarty nos, zgrabną talię, obfity i jędrny biust, a co najważniejsze wspaniały, promienny wyraz twarzy. Gdy już się całkiem rozbudziłem, oparłem się o ścianę i spytałem ją o to, co się wydarzyło.
- Dostałeś w twarz, całkiem mocno i straciłeś przytomność.
- A kto mnie uderzył?
- Mój były... Wybacz, nie chciałam.
- To nie twoja wina.
- Właśnie że moja... To ja cię pocałowałam, zanim z nim zerwałam.
- Zerwałaś z nim?
- Tak...
Naszą rozmowę przerwała pielęgniarka. Poprosiła Ewę, by wyszła i tak właśnie zrobiła, ale jej wyraz twarzy mówił, że chce mi coś jeszcze powiedzieć. Nie dawało mi to spokoju, co ona chciała mi powiedzieć. W porze obiadowej zadzwoniła moja komórka. Odebrałem ją.
- Cześć Piotrek!
- Cześć Monika!
- Nie miałbyś ochoty może wpaść do mnie, na imprezę dziś wieczór?
- Wybacz, nie mogę, leżę w szpitalu.
- Co się stało?
- Pobiłem się z byłym Ewki.
- A o co, jeśli można spytać?
- O to, że się pocałowaliśmy.
- Pocałowałeś Ewę? Odbiło ci ?
- To ona mnie pocałowała.
- Muszę chyba przyjechać do szpitala i mi opowiesz dokładnie co się stało!
- Niech ci będzie.
- To do zobaczenia!
- No pa.

Ciąg dalszy nastąpi.