Kultura dobra na wszystko

[Bonifacio Sieczepia]

Kultura dobra na wszystko

Niepewnie balansując na krawędzi zwiewnego kontaktu z rzeczywistością, zmierzał po rozchwianej paraboli w niedookreślonym kierunku. Żaglami rąk usilnie próbował uchwycić oparcie powietrza. Jego kadłub to wznosił się, to opadał, pochylał i prostował, ciężko walcząc z tornadem spokojnego letniego dnia i wzburzonymi falami równego chodnika. Uśrednienie trajektorii ruchu w dużym przybliżeniu wskazywało na budynek piekarni. Tam właśnie skierowane były lornety jego oczu i to według ich namiaru dokonywał ciągłych korekt azymutu. Zwolniłem i przepuściłem, wszak nadpływający z prawej ma pierwszeństwo. Zbliżył się niebezpiecznie do zwalistej ściany piekarni. Rozpaczliwym rzutem prawej ręki zacumował pętlą dłoni na stalowej poręczy. Nie wyhamowując rozpędu, wpłynął na schody wejściowe, kreśląc łuk na napiętej cumie. Poszło mu to wyjątkowo sprawnie jak na tak trudne warunki żeglugi.

Już sięgał drugą dłonią do klamki drzwi, gdy te nagle otworzyły się i niepewnie stanęła w nich kobieta objuczona siatkami. Oczy żeglarza zakreśliły elipsę od jej stóp aż po głowę i z powrotem. Mrużąc je, z wysiłkiem dokonał oceny sytuacji, po czym wycofał się po tej samej łukowej trajektorii. Nie puszczając poręczy, pochylił się w ukłonie i zamaszystym gestem drugiej ręki dał kobiecie wolną drogę. Ta ostrożnie zeszła po schodach, po czym pośpiesznie się oddaliła. Powoli wyprostował tułów i podniósł głowę. Dopiero teraz mnie zauważył, uśmiechnął się szeroko, czarno-bezzębnie, beknął i z głębi trzewi zionął mi prosto w twarz:
– Jakultura tokultura... kurwamać! Nonie...

[Miladora]

Nieźle opisany stan rozchwianej równowagi, Boni.

Aha:
- zacumował pętlą dłoni do stalowej poręczy. - cumuje się "przy", a cumę zarzuca się "na". Dlatego dałabym "zacumował pętlą dłoni na stalowej poręczy".

- zionął mi prosto w twarz(:)
– Jakultura tokultura... kurwamać! Nonie...

Faktycznie, czasem zdarza się takim pijaczków okazywać uprzedzającą grzeczność czy nawet kurtuazję.

Dobrego

[Bonifacio Sieczepia]

Miła Milu, dziękuję za uwagi. Poprawiam co należy.

Ps.
To zapis autentycznego zdarzenia sprzed kilkunastu lat, które tak mocno utkwiło mi w pamięci, że w 2007 roku zapisałem je w takiej postaci, a teraz odkopałem.

Pozdrówki wszelakie pozytywne.

[Ewa Włodek]

oj, coraz rzadziej się widuje osoby trzeźwe jak prosięta, wypuszczające wychodzących! Zwykle taranują tychże i jeszcze mają pretensje, że im śmieli stanąć na drodze! A ten Twój bohater - musiał być "starego chowu", kiedy to jeszcze uczono, że najpierw trzeba wypuścić wychodzących, choćby po to, żeby - spokojnie wychodząc - mieli szanse zrobić miejsce wchodzącym...
Ech, gdzie ta kindersztuba...

bardzo mi "spasowało". Jerszcze nie tak dawno kilka razy dziennie widywałam takich "żeglarzy" i byli o niebo bardziej kultutalni od "przyszłości narodu", gęsto się pętającej wokół liceum, jakie mam o "rzut beretem" od siebie...

pozdróweczki liczne...
Ewa

[Bonifacio Sieczepia]

Ewo, opisujesz inną klasę ludzi niż Mila, tacy też istnieją.
Cieszy mnie, że ich także udało mi się pomieścić w opowiadanku.

[Patka]

Nawet, nawet. Za drugim razem czytało mi się lepiej niż za pierwszym. A rzadko czytam jakiś tekst dwa razy, to też jest więc plusem dla miniaturki. Błędów się nie dopatrzyłam, co najwyżej można polecić: "a ja bym napisał/a to tak...".

Ta ostrożnie zeszła po schodach, po czym pośpiesznie oddaliła się.

"się" nie powinno występować na końcu zdania (chyba że mamy do czynienia z krótką wypowiedzią, typu: "Uśmiechnął się.") Można sobie o tym przeczytać tutaj np.: http://www.lpj.pl/index.php?op=35&id=9 "się" na końcu jest bodajże kalką z rosyjskiego. Inna sprawa - jak to brzmi?

W pierwszym zdaniu uderzyła mnie duża ilość określeń i od razu zapaliła mi się czerwona lampka: oho, będzie kwieciście! Na szczęście się pomyliłam, tzn tekst się czyta lekko.

A co do pijaków, to czasem mam wrażenie, że są bardziej kulturalni niż trzeźwi ludzie...

[Bonifacio Sieczepia]

Patko, dziękuję za komentarz, zwłaszcza uwagi o "się". Przyznaję się do lekkich wschodnich naleciałości. Poprawiam co niedoskonałe.
Twój wpis sprawił mi dużą frajdę - tylko jedna uwaga, a jam zaledwie elektryk, żaden polonista.

[skaranie boskie]

a jam zaledwie elektryk

Elektryka prąd nie tyka, czemu więc miałyby tykać uwagi odnośnie tekstu?
Mam nadzieję, że nie masz kompleksu elektryka, Bonifacio. To poważna choroba powstała w latach osiemdziesiątych ub. wieku. Gówniarze nią obciążenie uparcie twierdzili, że nie muszą się uczyć, skoro w naszym kraju niedouczony elektryk to materiał wyjściowy na prezydenta i noblistę.
Opowiadanko super.
Wspaniale ująłeś żeglarza w ruchu, zupełnie, jakbyś namalował obraz.
Jestem pod wrażeniem i natychmiast wychylę kolejkę za żeglarzy.