Układ

[Miladora]

Człowiek kołysze się złudzeniami,
a dzień przechodzi i czas ucieka.
Avicenna

Układ

Nie pamiętam właściwie, kiedy zalęgła się we mnie myśl o sprzedaniu duszy. A może zresztą towarzyszyła mi od zawsze i postępujący wciąż niedostatek oraz brak szczęścia jedynie wydobyły ją z mroku?
Tak czy owak wypłynęła pewnego dnia w całej okazałości, kusząc zabiedzony umysł i ciało możliwością poprawy życia, czemu trudno się dziwić, gdyż wszystko, a zwłaszcza nędza, może kiedyś znudzić, chociaż „znudzić” jest zwyczajnym eufemizmem na wyrażenie stanu wkurwienia, jakiego doznawałem od dłuższego już czasu.
Przywołanie diabła okazało się, o dziwo, wcale nie takie trudne, jak sądziłem z początku, przemykając cichcem o północy na zakurzony, ciemny strych, którego fantasmagoryczny, wręcz paranormalny klimat wydawał się być odpowiednią scenerią dla owych, bądź co bądź, nienormalnych zabiegów. Na wszelki wypadek zaopatrzyłem się w kredę, czarną świecę i kartkę papieru, zapobiegliwie nie żegnając się przed przystąpieniem do ceremoniału, i tylko pewną trudność sprawiło mi wybranie odpowiedniego imienia.

– Ty, diabeł! – krzyknąłem na próbę.
Płomyk świecy zachybotał.
– Może byś tak przyszedł? – spróbowałem ponownie.
Światło zamigotało.
– Co jest?! Duszy nie chcesz?! – rzuciłem ironicznie w ciemność.
Reszta była prosta.

Tak, wiem, czekało mnie piekło. Ale cóż znaczy piekło w jakiejś nieokreślonej przyszłości wobec perspektywy bogactw i zaszczytów. To sprawa czystej kalkulacji. Ryzyko handlowe, owszem, ale i tak doświadczałem tego na każdym kroku. Pestka, jednym słowem, jeśli wziąć pod uwagę, że potem przez całą wieczność mógłbym się pocieszać wspomnieniami przeżytych rozkoszy. Wybór stanowił więc jedynie logiczną konsekwencję tych wszystkich przemyśleń…


Nie pamiętam, kiedy pojawiła się myśl o sprzedaniu duszy. Tak czy owak pewnego dnia wychynęła z zakamarków znękanego biedą umysłu, kusząc możliwością poprawy losu, co było o tyle istotne, że od dłuższego już czasu szwankowało mi zdrowie.
– Nie nadużywał pan przypadkiem życia? – dziwił się lekarz, przeglądając wyniki.
A niby za co miałbym nadużywać? – Wkurwiony tą myślą, ściskałem bolący palec.

[coobus]

Świetne, Milo. W kilmacie bliskie Twoim opowiadaniom o Jezusie, który aktualnie zawitał na Ziemi, czytane w zeszłorocznej antologii. Zgrabnie, na wesoło, a jeśli niesie ukryte refleksje, to nie straszy nimi. Mam gdzieś taki wiersz, zatytułowany "gdy się dusza dusi". Bo dusza czasem się dusi, ale tylko za życia.
Miło było Cię czytać

[anastazja]

Dobrze, że peel nie znalazł imienia - dobry kawałek Milu.

Pozdrawiam

[411]

No to mamy petelke.
Zgrabnie, wartko, z humorem.
Byków nie ma, a zreszta... ten stan permamentnego

wkurwienia

odbiera mi nieco odwage.


Uklony,
J.

[skaranie boskie]

No ale co z tym układem?
Tylko bolący palec pozostał?
A tak fajnie się czytało...
Jeszcze fajniej, że Miladora znów jest w formie.

[Ania Ostrowska]

Witaj, jak dobrze znowu Ciebie zobaczyć Mnie się również podoba Twój "Uklad", ale pozwolę sobie zwrócić Twoją uwagę na jedno zdanie:

A może zresztą towarzyszyła mi od zawsze i postępujący wciąż niedostatek oraz brak szczęścia jedynie wydobyły ją z mroku?

czy wyróżnione słowa są konieczne? zwłaszcza "postępujący wciąż" pachnie mi pleonazmem Pozdrawiam - Ania

[Miladora]

Mam gdzieś taki wiersz, zatytułowany "gdy się dusza dusi".

Więc może byś go nam pokazał, Coobusku?

Dobrze, że peel nie znalazł imienia

Też tak myślę, Ana.

odbiera mi nieco odwage.

E, tam. Nie taki diabeł straszny, 411.

Tylko bolący palec pozostał?

A pomyśl, po czym mu ten bolący palec mógł pozostać, Skarańku.
To perfidne opowiadanie. Facet zawarł układ i myślał, że nachapie się bogactw, ale nie przewidział wszystkiego i diabeł go wyruchał. A w jaki sposób? Trzeba samemu dojść. Klucz jest w tekście - wystarczy go znaleźć.

czy wyróżnione słowa są konieczne? zwłaszcza "postępujący wciąż" pachnie mi pleonazmem

Są potrzebne, Aniu.
"Zresztą" jest jak wzruszenie ramion, a "wciąż" wzmaga wymowę "postępującego". W domyśle "wciąż i wciąż".

Dziękuję, kochani, za odwiedziny w moim piekiełku.

Serdeczności dla wszystkich

[Patka]

A może zresztą towarzyszyła mi od zawsze i postępujący wciąż niedostatek oraz brak szczęścia jedynie wydobyły ją z mroku?

Mam to samo zastrzeżenie co Ania, z tym że tylko do "zresztą". Gryzie się z "może". Albo jedno, albo drugie. Bo "może" sugeruje pewną niepewność, zdziwienie, a "zresztą", jak sama napisałaś, właśnie takie wzruszenie ramion - niech będzie co ma być. Bardziej by pasowało napisać: "Zresztą, pewnie towarzyszyła..." albo coś podobnego.

Więcej usterek nie wyłapałam.

Tekst dobry, ale też nie wiem, skąd się wziął ten bolący palec. E, nie ta pora na myślenie.

Pozdrawiam
Patka

[Miladora]

jak sama napisałaś, właśnie takie wzruszenie ramion - niech będzie co ma być.

"A może" - to niepewność, zastanowienie.
"Zresztą" - jak machnięcie ręki.
To humoreska - i kolokwialny język bohatera, który nie miał farta w życiu.

Bolącego palca trzeba szukać w zdarzeniach "zanim".

Dziękuję, Patko, za odwiedziny.
I serdeczności.

[Ewa Włodek]

co, Mila? W chorym ciele - kiepski duch, którego nawet diabeł nie chce? No, jest się - summa summarum - na co "wkurwić", z punktu widzenia bohatera, rzecz jasna. A i diabła - też, w końcu po cholerę dawać bogactwo, zdrowie, urodę i inne niemożliwości za bądźjaki towar?
Faaajne!!!
No, to - pod ten układ...

z serdecznością
Ewa