Smoki pachnące benzyną

[Bernierdh]

Złotoskrzydły wzniósł się wysoko do nieba. Było błękitne i ciepłe. Pióra Złotoskrzydłego potrzebowały tego ciepła, potrzebowaly tego daru, by się rozwinąć i odnaleźć, z dala od wszystkiego, co wydawało się złe lub smutne. Z dala od suchego piasku i prażących kamieni. Od ludzkich strzał i patyków. Od zmartwień.
Gdy Złotoskrzydły znalazł się blisko gorącego słońca, wszystkie jego powieki opadły. Był coraz bliżej i bliżej, ale też coraz dalej od swojego dawnego świata.
Witało go niebo. Witał go kosmos.
Złotoskrzydły zaśpiewał z radości, a potem wleciał w królestwo gwiazd, klucząc między nimi jak sarna pośród drzew.

***

- Hmm... I co? I poleciał w kosmos?
- Tak.
- Ale dlaczego?
- No bo tutaj ludzie na niego polowali i w ogóle.
- Hmm... No tak. To całkiem... mądre. Fajnie, że masz taką wyobraźnię. Ja bym chyba na to nie wpadł. O słyszysz? Twoja mama już idzie. Otworzysz jej domofon?
- Jasne, wujku.
Człap. Człap. Człap.
Całusy. Witanie. Czerwone wino.
- Dzięki, że z nim zostałeś, Tomciu. Koniecznie musiałam iść do tego urzędu. Bardzo był niegrzeczny?
- Coś ty. Było w porządku. Opowiedział mi bajkę.
- Opowiedzialeś wujkowi bajkę? O czym?
- O Złotoskrzydłym.
- O tym swoim smoku? Boże, myślałam, że już ci to minęło!
- O co chodzi?
- Oj, bo on naprawdę w to wszystko wierzy. Psycholog mówił, że to nic, ale, na Boga, on ma już prawie dziewięć lat, a gada tylko o tych pierdołach. Musi w końcu zrozumieć, że smoki nie istnieją. Przecież inne dzieciaki będą się z niego śmiać.
- No niby tak. Ale to była ładna bajka.
- Weź ty mnie lepiej nie denerwuj.

***

Nagle pióra Złotoskrzydłego wypadły. Nie stopniowo, ale wszystkie naraz, jakby nigdy ich nie było, jakby urodził się łysy. Bezsilnie patrzył jak jego duma opada lekko w dół, okrywając lasy i doliny pięknymi kolorami. Płakał, ale nie pojawiły się łzy.
Jego skóra stała się znacznie grubsza. Szara. Ciemna. Stalowa?
Nie istniał już dla samego istnienia. Zyskał cel w życiu. Powód. Ale wcale się z tego nie cieszył. Czuł, że coś stracił. Myślał...
Wcale już nie myślał. Ani nie śpiewał. Melodię jego głosu zagłuszył ryk silnika.

***

- Siemasz, młody.
- Cześć, wujku.
- W co się bawisz?
- Jest wojna, tam, na dole, a ja lecę samolotem.
- Jesteś samolotem?
- Nie. Ja jestem tutaj.
- W swojej głowie?
- Z przodu samolotu, wujku. Pilotuję.
- Aha. A powiedz mi, młody, nie lepiej latać samodzielnie, a nie tylko pilotować? Może w wojnie brałaby udział jakaś jednostka latająca, jak w Herosach? Smoki na przykład?
Uśmiech pilotowania.
- Smoki nie istnieją, wujku.

***

Mężczyzna założył marynarkę i poprawił krawat. Zszedł na dół, wsiadł do szarego samochodu. Przejrzał się w lusterku i uśmiechnął do siebie ponuro.
Gdy wyjeżdżał w szare miasto, pomyślał, nie wiedzieć czemu:
"Smoki nie istnieją, wujku."

17.01.2015

[eka]

Witaj, bardzo ciekawe opowiadanie o przemianie bohatera. Od dobrego, ufnego smoka (chłopca) po rozgoryczone, napędzające się złem świata, okrutne smoczysko (mężczyzna).
Naprawdę zaciekawiłeś niebanalnie rozwijającą się narracją, przeskokami między światem fantazji a rzeczywistym, liryzmem fragmentów, nawet tytułem.
Przypomniał mi się film Niekończąca się opowieść.
Pozdrawiam.


Na pewno?

Otworzysz jej domofon?

[Bernierdh]

Bardzo dziękuję
To błąd, ale celowy

[eka]

A możesz rozjaśnić?

[skaranie boskie]

Właściwie mam tylko jedno zastrzeżenie:

Złotoskrzydły wzniósł się wysoko do nieba. Niebo było błękitne i ciepłe.

A gdybyś tak zrezygnował z drugiego nieba?

wszystkie jego powieki opadły

Rozumiem, że był to smok wielogłowy.
Zgadzam się z opinią Eki.
Dużo udało Ci się przekazać w krótkiej skądinąd treści.
Może zastanowisz się nad transferem?
Nie, nie do innej drużyny, do innej ligi. Mam na myśli okruchy prozatorskie - miejsce przewidziane na miniatury pisane prozą. Jeśli nie masz nic przeciw, przeniosę.

[Bernierdh]

@elka
Przepraszam, pisałem na szybko. Miałem na myśli fakt, że to bardzo popularna forma, choć błędna, dlatego użyłem jej w dialogu. Po prostu ludzie tam mówią jak np. z ubieraniem butów.

@skaranie boskie
Owszem, wielogłowy
Ogromnie dziekuję i w żadnym wypadku nie mam nic przeciwko

[karolek]

.

[eka]

@elka
Przepraszam, pisałem na szybko. Miałem na myśli fakt, że to bardzo popularna forma, choć błędna, dlatego użyłem jej w dialogu. Po prostu ludzie tam mówią jak np. z ubieraniem butów.

Aaa... no rozumiem, u mnie mówi się po prostu: otworzysz?

[Bernierdh]

@karolek
Spoko, wybaczam

@eka
To pewnie zależy od lokalnych zwyczajów

[eka]

Dokładnie:)