Głupia Zosia

[Alicja Jonasz]

Nazywali ją głupią Zosią, choć wcale nie była głupia. Kiedy większość narzekała, ona się tylko uśmiechała. Kiedy większość się modliła, ona zamykała oczy i milczała. Nie było przecież w tym nic złego, a jednak zachowanie Zosi ludziom przeszkadzało. Tacy już jesteśmy, i tego nie zmienisz, odmienność wśród swoich traktujemy jako coś chorego, coś, co łatwo można zepchnąć na margines życia, wyśmiać, zignorować, uczynić przezroczystym. Zosia była po prostu inna.
- Czemu ty się nie modlisz i nie chodzisz do kościoła? - pytają ludzie.
- Zobaczysz, Bóg cię ukarze - dodają, kręcąc głową na znak niezadowolenia.
Zosia uśmiecha się tylko, zamyka oczy i unosi ramiona, jakby chciała objąć kogoś niewidzialnego. Wiem, ty robisz tak często, anioł, który zszedł na ziemię, by ukazać się wybranym.
Piję piwo, ty siedzisz w fotelu obok i opowiadasz o niebie. Razem obejrzymy kolejny odcinek Columbo. Zosia właśnie kładzie się spać, jest odprężona i wesoła.

[eka]

Z wielką przyjemnością nad prostotą Zosi i równoległym w prostocie zapisem. Niemal parabola, Alicjo.
O człowieku, który oswoił życie, a życie jego.

[Alicja Jonasz]

eka, dążę do prostoty w świecie chimer

[Halmar]

Ciepła, prosta i mądra historia. Masz dar opowiadania...

Do poprawy niezamierzony wewnętrzny rym w zdaniu "Kiedy większość narzekała, ona tylko się uśmiechała".

[Gorgiasz]

Pięknie napisane.
Tylko aby jeszcze lepiej brzmiała i płynęła poetyka pierwszych zdań, tutaj zmieniłbym kolejność: Kiedy większość narzekała, ona się tylko uśmiechała.

[Alicja Jonasz]

Fajnie, że udało mi się napisać tekścik, z którego wypływa jakaś refleksja. Dziękuję Wam za radę. Poprawiłam, ale nie umiem zlikwidować rymu.