Rilke

[eka]

- Może pani zostać po seminarium? – powiedziała sława polskiej wiktymologii na powitanie, gdy mocno spóźniona weszła na zajęcia i przez pozostałe sześćdziesiąt minut dała jej spokój. I dobrze, bo kołysał ją najsmutniejszy blues świata, wszystko inne miała gdzieś. Za oknem fruwały słowa, których już nigdy nie usłyszy, do nóg łasiła się niedawna czułość. Gwar przerwał myśli. Ludzie wychodzili z zajęć, dwie dziewczyny, dawne sąsiadki z akademika, zapytały, czy pójdzie z nimi pogadać.
- Może jutro, dobrze?
Została sama, patrzyły na nią jasnozielone oczy nad katedrą. Podeszła.
- Napisała pani całkiem dobrą pracę semestralną, warto ugruntować hipotezy w przyszłorocznej magisterce.
- Panie profesorze, muszę wycofać się z tematu.
Spojrzał do notatek.
- A co nie leży pani w rozpoznawaniu terapii zapobiegających samobójstwom kobiet w zakładach karnych?
Wzięła głęboki oddech.
- Brak niezbędnego dystansu autora. Trzeba mi naostrzyć nóż, profesorze.
- Co jest przyczyną aż takiej determinacji, dziecko?
- Zdrada, panie profesorze. Mam mało czasu. Kilka dni na wyjazd i zmianę uczelni... przepraszam i dziękuję za poświęcony czas.
Był chyba zdziwiony. Czarną, welurową szmatką długo przecierał okulary.
- Każde miejsce szczęśliwe jest dzieckiem lub wnukiem rozstania, idącym przez nie w zdumieniu.
Zaskoczył, zachwycił przytoczeniem Rilkego, kurczę, jak ten sonet się zaczynał?
- Pragnij metamorfozy. O zachwyć się płomieniem, gdzie umyka ci rzecz, co się pyszni z przemiennej natury... a dalej była już tylko pustka w pamięci.
Spoglądali na siebie z uśmiechem.
- A najważniejsza myśl? - zapytał cicho.
- Zapomniałam, panie profesorze.
- Kto się jak światło rozlewa, tego poznaje poznanie; i w zachwycie prowadzi go przez pogodę stworzenia, co często początkiem kończy i końcem zaczyna swój kształt.
Słoneczne odpryski tańczyły z drobinkami kurzu. Prześwietlały ich czas.
- Proszę swoją decyzję koniecznie przemyśleć. I nie zaszkodzi już teraz wpisać się na lutową praktykę.
Podał listę. Odhaczyła zakład karny o zaostrzonym rygorze.
- Dziękuję, panie profesorze.
- Podziękowania należą się Rilkemu.
Zamykając drzwi, miała ochotę go uściskać.

[Nula.Mychaan]

Bardzo mi się spodobało
Rilke jest świetny

[eka]

Mój ulubiony. Wykrawa z rzeczywistości symbole, nasączając swoimi emocjami. Mistrz.

A jed­nak jest Ktoś, kto ten upa­dek z nies­kończoną łagod­nością chwy­ta w swo­je dłonie.

[Nula.Mychaan]

To wstyd, że do tej pory nie mam w domu żadnego tomiku mistrza, chociaż czytałam już wielokrotnie.

[witka]

Wtatuował się we mnie pewnymi frazami.
Zaraz o tym napisze.


Aż przyszło nagle przebudzenie...

Jak zachwyt...niespodzianka i olśnienie...
Jak zachwyt ponad wszelkie sny...

z tekstu piosenki śpiewanej przez B. Meca.

[eka]

To Jego dar, mocny odcisk fraz w świadomości.

Nula:)