O tym, jak Mikołaj stał się duchem

[tabakiera]

Wierzyłam w niego święcie, ale nie byłam naiwna. Wiedziałam, że nie zrobi dobrze za darmo i bez mojego wkładu. Smażyłam więc wymęczone karpie, zakrywałam pierzynką śledzie, formowałam uszka. Skurwiela a to zawiało, a to po drodze objeżdżał niegrzeczne dziewczynki i sporo pakował. Od tego pakowania tężały mu mięśnie oraz obrósł tłuszczem tak obficie, że moja nadzieja zaczęła się trząść.
To jedyna istota, którą osobiście zabiłam. Z premedytacją, metodycznie. W ramach pokuty w każdą wigilię kupuję dwa zdrowe karpie, by wpuścić je do rzeki. Świata tym nie zbawiam, ale daję prezent.
Przybywa w każdą wigilię. Zasiada przy pustej misce i miesza.

[alchemik]

Doszedłem jednak do wniosku, że istnieją różne stopnie stopnie i rodzaje naiwności.
Poczynając od naiwności dziecięcej, po naiwność głupców, naiwność wierzących i naiwność mających nadzieję.
Twoje opowiadanko nazwałbym zarazem humoreską i moralitetem dla naiwnych.
Oj naiwna, mówisz, że świata nie zbawisz, a tracisz czas na topienie karpi w bystrzy.
Toż one stawu potrzebują, albo przynajmniej przytulnej wanny.
Myślisz, że ukatrupiłaś Mikołaja?
Nigdy nie był cielesny, tylko tak udawał.
Tyle tylko, że przywiązałaś go do siebie.
Dla ciebie ta micha jest pusta. A dla niego?
Kto wie w czym miesza, czym miesza?
I jak miesza?

[tabakiera]

Dzięki, Alchemiku.
Tak, poczucie czynienia dobra dobra nie czyni, taki naiwny prezencik dla siebie z tych karpi.
A zła nie czyni się zawsze z premedytacją.

[tabakiera]

Swoją drogą, mogłoby się skończyć to męczenie żywych karpi w sklepach.
Humanitarna Europa, k...wa mać.

[Tomasz Gil]

A mnie się podoba. Tekst jest metaforą. I nie sądzę, że naiwną.
Pozdrawiam.

[tabakiera]

Serdeczne dzięki, Tomaszu. W międzyczasie troszkę w nim pogrzebałam i mam dwie wersje.
W tekście, nie w Mikołaju.