Zbyt blisko

Wiadomość

Tomasz Gil · #1 Post autor: **Tomasz Gil** » 08 sty 2018, 23:11

Ciemno. Tylko w kącie świecą oczy. Można je poznać po drżeniu powietrza. Patrzą.
Wbrew pozorom nie panuje tu zupełny mrok. Po chwili można ujrzeć na środku poruszające się dwa posągi. Są coraz bliżej siebie... Powietrze szkli się lękiem wypełzającym z dwu różnych stron. I radością oczekiwania na środku.

Gdy zwierają się w uścisku, jeden pęka, pozostawiając pokruszone skorupy na ziemi.
Pozostaje ten drugi z rękami obejmującymi pustkę. Pokazuje się na nim delikatna rysa...

#2 Post autor: **eka** » 09 sty 2018, 17:28

Tytuł wyjaśnia pokruszenie delikatnej materii uczuć.
Jeden posąg kochając za mocno, wchłania i niszczy obiekt uczucia, co jednak skutkuje również rychłym jego rozpadem (rysa).

Tekst, ze względu na 100% metaforyzacją obrazu, będący prozą poetycką.
Ciekawe jest (w ciemności) owo rozpoznawanie oczu po drżeniu powietrza. Płomień świecy faluje.
Nie wiemy, czy oczy należą do posągów? Czy do obserwatora?
Lęk, radość, rozpad.
Okruch, który przestrzega przed podejmowaniem ryzyka zbyt wielkiego zbliżenia.

Tomasz Gil · #3 Post autor: **Tomasz Gil** » 09 sty 2018, 20:34

Dzięki, eka. Nic dodać, nic ująć.
Pozdrawiam.

tabakiera · #4 Post autor: **tabakiera** » 09 sty 2018, 21:40

Bardzo smutny, bardzo bolesny.
Rysa, świecące oczy, czuły gest obejmujący pustkę - rekwizyty nie najnowsze, ale działające na wyobraźnię.

Tomasz Gil · #5 Post autor: **Tomasz Gil** » 10 sty 2018, 8:07

eka pisze: ↑
09 sty 2018, 17:28
Tekst, ze względu na 100% metaforyzacją obrazu, będący prozą poetycką.

Ja nigdy nie wiem, czy to, co piszę zakwalifikować do prozy, czy wiersza.

Pozdrawiam

Tomasz Gil · #6 Post autor: **Tomasz Gil** » 10 sty 2018, 8:08

tabakiera, dzięki za wizytę i zostawienie śladu.
Pozdrawiam.

#7 Post autor: **eka** » 10 sty 2018, 15:50

Tomasz Gil pisze: ↑
10 sty 2018, 8:07
eka pisze: ↑
09 sty 2018, 17:28
Tekst, ze względu na 100% metaforyzacją obrazu, będący prozą poetycką.
Ja nigdy nie wiem, czy to, co piszę zakwalifikować do prozy, czy wiersza.

Pozdrawiam

Ba, proponuję zdać się na wersyfikację jako wyznacznik wiersza.
Proza poetycka ma zapis charakterystyczny dla epiki niewierszowanej, raczej prawie w niej brak zdarzeń splatających się w wątki i, najważniejsze, treść jest przede wszystkim naszpikowana metaforą.

Tomasz Gil · #8 Post autor: **Tomasz Gil** » 10 sty 2018, 20:53

Dzięki.
Pozdrawiam.

mirek13 · #9 Post autor: **mirek13** » 10 sty 2018, 21:31

To nie kwalifikuj.
Dla mnie rzecz jest zbyt hermetyczna i trochę nawiedzenie metaforyzowana.
Nie to, że źle. Ładnie napisane, ale placek nie składa się tylko z lukru.
"Powietrze szklące się lękiem", "Ręce obejmujące pustkę"... wybacz, ale zalatuje tanią emocjonalnością.
Czasami mam wrażenie, że miało być pięknie, a zaczyna się robić śmiesznie.

Tomasz Gil · #10 Post autor: **Tomasz Gil** » 11 sty 2018, 18:59

mirek13 pisze: ↑
10 sty 2018, 21:31
"Powietrze szklące się lękiem", "Ręce obejmujące pustkę"... wybacz, ale zalatuje tanią emocjonalnością.
Czasami mam wrażenie, że miało być pięknie, a zaczyna się robić śmiesznie.

Zauważyłem, gdy już napisałem, Mirku. Początek jest nieco nadęty, faktycznie wychodzi śmiesznie. Tak też bywa. Na usprawiedliwienie tekstu mam to, że był wielokrotnie zmieniany i "dopracowywany". - W moim pisaniu tekstom to nie zawsze robi dobrze.
Pozdrawiam.