Ania

[Alicja Jonasz]

Stała przy oknie. Odrapane z tynku kamienice zasłaniały cześć horyzontu. Przeżycia ostatnich godzin sprawiły, że nie widziała szpitalnego ogrodu ani szarych wzgórz rysujących się na tle zachmurzonego nieba. Do pokoju przez uchylone okno wpadły płatki śniegu. Osiadały na jej policzkach, zamieniając się wkrótce w strużki wody. Czuła ich chłodne dotknięcie. Po raz pierwszy od wielu miesięcy nie spieszyła się, nie musiała nigdzie biec. Pochylona nad kołyską poczuła ogarniające ją ciepło. Miało ono szczególny zapach. Dotknęła delikatnie zaciśniętych piąstek. Były doskonałe.

- Lepienie człowieka z gliny nie należy do łatwych prac artystycznych, choć daje wiele przyjemności. Bogu zajęło to jeden dzień, ale on, wiadomo, jest mistrzem w tym, co robi - mawiał jej dziadek.

Uśmiechnęła się na myśl o tych słowach. A więc miała przed sobą artystyczne dzieło, doskonałe, zdolne od pierwszych chwil istnienia do przyjmowania ciepła, dawania radości, ale też naznaczone cierpieniem.

Otuliła dłonią zaciśniętą piąstkę...

[Gloinnen]

Tekst uroczy, ale mało przekonujący, albo ze mnie taka zołza, która szuka dziury w całym.
Przypomniały mi się moje pierwsze chwile z dziecięciem, które wcale nie wyglądały tak sielsko-anielsko.
Zadbałabym o większą wiarygodność i autentyczność szczegółów, żeby utwór prezentował się mniej cukierkowo.

Do pokoju przez uchylone okno wpadły płatki śniegu.

Jeśli okno było aż tak szeroko uchylone, obawiam się, że wszystkie noworodki dostałyby natychmiast zapalenia płuc.
Pamiętam dla odmiany (rodziłam w listopadzie) - że na salach dla matek z dziećmi było niewyobrażalnie gorąco

Po raz pierwszy od wielu miesięcy nie spieszyła się, nie musiała nigdzie biec.

Między jednym a drugim karmieniem na żądanie - migiem pod prysznic, migiem obiad, migiem siku - zanim znowu zacznie wrzeszczeć. Dopiero wtedy zrozumiałam, jak nigdy przedtem, co to znaczy spieszyć się...

Pochylona nad kołyską

W szpitalach każdy noworodek dostaje tzw. "mydelniczkę" - plastikowy wózeczek z ceratowym materacykiem.
Wygląda toto tak:

wózek dla noworodków.jpg

Kołyski raczej nie przypomina.



Końcówka - refleksyjna, o wiele lepsza, niż początek, który raczej pozwala domniemywać, że Autorka albo naprawdę jeszcze nie urodziła dziecka, albo nie zetknęła się z rzeczywistością polskich oddziałów położniczych. Chyba, że rodziła w prywatnej klinice albo za granicą. Dla matki Polki jednak ten tekst wydaje się nierealny...

Pozdrawiam,


Glo.

[Alicja Jonasz]

Dziękuję za cenne uwagi:) W tak krótkim tekście każdy drobiazg jest ważny:) Pozdrawiam:)

[MARCEPAN]

Gloinnen - cudowna realistko, już Cię uwielbiam Jestem facetem i nie dane jest mi rodzić, ale moja żona urodziła i cóż... Nic z powyższego tekstu się nie zgadza, zgadza się za to wszystko z Twojego komentarza.

Jednak tekst jest na tyle ciepły i przyjemny, że warto go ocalić. Cały ten klimat może pojawić się nie w momencie urodzenia, ale w chwili, gdy bohaterka dowiaduje się, że jest w ciąży. To by pasowało, więc może coś w tym kierunku?

[Alicja Jonasz]

Tak zupełnie nic się nie zgadza, Marcepanie? Tekst opisuje chwilę... I czy musi być zgodne z realiami? Załóżmy, że moja bohaterka uchyliła okno nieświadoma konsekwencji, zaraz pewnie wpadnie rozwścieczona pielęgniarka i nakrzyczy na nią:) Tak, bohaterka nigdy nie rodziła... Dla niej "mydelniczka" i kołyska oznaczają to samo. A co z pośpiechem? Pośpiech to pojęcie względne. Ta kobieta zatrzymała się w życiowym pędzie przy tym dziecku, jeszcze nie wie, co ją czeka. Towarzyszy jej zdziwienie...

[MARCEPAN]

W zasadzie ból i szpetność naszych szpitali i zabite gwoździami okna raczej nie pozwalają na tego typu przeżycia. Jeśli uznać, że to króciutka chwila między jednym a drugim karmieniem, między wymianą tych wszystkich pociążowych, intymnych bielizn i kobieta nie ma akurat kroplówki, no to w zasadzie mogłoby się to zdarzyć. Pod warunkiem, że cesarskiego nie było, bo wtedy to paraliż trzydniowy i nie ma jak się z łóżka podnieść.
Ale wiesz co? Nie przejmuj się realistami, marz i pisz, bo takie teksty też sa potrzebne. Pozwalają zapomnieć o szarej rzeczywistości.

[Alicja Jonasz]

Dziękuję za wsparcie, Marcepanie:) Uwagi Twoje oraz Gloinnen mają dla mnie znaczenie:) Pozdrawiam:)

[Miladora]

Całkiem dobra miniaturka, jeżeli nie brać pod uwagę realiów.
Bo malucha przywożą w zasadzie na karmienie i matka nie ma czasu stać w oknie.
A jeżeli ma do tego jeszcze problem z bolącymi piersiami, co jest normalne u większości kobiet, to tym bardziej nie ma czasu.

Faktem jest, że byłoby to bardziej prawdziwe, gdybyś uwzględniła rzeczywiste warunki.
No i jest jeszcze depresja poporodowa - pewnego rodzaju szok i trudności w przystosowaniu się do nagle zmienionej sytuacji, nawet wtedy, gdy z utęsknieniem oczekiwało się chwili narodzin dziecka.
W pierwszej chwili jest ulga, że to już "po", i oszołomienie. Potem euforia, gdy pierwszy raz trzyma się dziecko przy piersi, a potem nagle narasta stres - powrót do domu i sam na sam z dzieckiem, mimo że przez pierwsze dni może przychodzić położna i pomagać przy kąpieli. Sytuacja zmienia się tak diametralnie, odpowiedzialność jest tak duża, że trudno się czasem odnaleźć w tej sytuacji. I nie tak od razu czuje się tę "wszechogarniającą" miłość - ona dopiero zaczyna pączkować, chociaż kocha się dziecko w zasadzie od chwili poczęcia.
Niektóre kobiety mają taką depresję, że nie chcą zajmować się dzieckiem - znałam taki przypadek, gdy to mąż musiał opiekować się maluchem przez trzy miesiące, zanim matka doszła do siebie.
Ale każda kobieta przeżywa to w sposób indywidualny.

Dobrego

[MARCEPAN]

No i jest jeszcze depresja poporodowa - pewnego rodzaju szok i trudności w przystosowaniu się do nagle zmienionej sytuacji, nawet wtedy, gdy z utęsknieniem oczekiwało się chwili narodzin dziecka.

O tak! Moja żona płakała trzy dni, a ja nie wiedziałém co zrobić, aby wreszcie przestała! Ale później wszystko minęło, duża w tym zasługa teściowej

[Gloinnen]

Bo malucha przywożą w zasadzie na karmienie

Kiedyś tak było. Teraz od razu po porodzie pakują do mydelniczki, którą wręczają szczęśliwej mamusi i radź sobie sama. Rzadko która pielęgniara nawet pomoże przy prawidłowym przystawieniu do piersi, choć wiele młodych mam, zwłaszcza tych, które po raz pierwszy rodziły, mają z tym problem.
Wiem, że nawet po cesarkach, kiedy dziewczyny nie mogły wstawać i ruszać się, dziecię zostało im po prostu "wręczone" i już, kogo obchodzi reszta? Mama, nie opierdalać się!



Może jestem jakimś odszczepieńcem, ale moja miłość macierzyńska rodziła się w smrodzie, znoju, zmęczeniu, między jedną kurwą a drugą...

Scenka jednak rzeczywiście do ocalenia, mnie by np. pasowała, jak zasugerował MARCEPAN - jeszcze przed urodzeniem, na przykład kiedy matka widzi po raz pierwszy swoje dziecię na USG - to niesamowite wrażenie oraz przeżycie...



Glo.