Dzień Osamotnienia

[411]

Prokop klapnął ciężko w bardziej już breję, niż szanujące się błoto. Zapomniał o porzuconej wcześniej taczce i zahaczył teraz o jej lewą rękojeść.
Chciało mu się płakać... Jego śliczna młoda żona patrzyła na niego, z dnia na dzień, z coraz większym niesmakiem i pogardą. A przecież wymagała tak niewiele! Chciała tylko pięknego ogrodu! On też tego chciał - dla niej, dla nich i dla ludzi we wsi – niech gadają i zadroszczą!
Cóż to było: wymierzyć grządki, wysypać żwirem ścieżki, zbudować mostek nad strumykiem, ułożyć głazy pod skalny ogródek? Drobiazg! Ogród piękniał w oczach, rośliny kwitły jak szalone, pachniały upojnie, nawet chwasty były litościwe i wybierały sobie pole za ogrodzeniem... Pełnia szczęścia.
Tylko ten cholerny wodospad.
Krysieńka uparła się i nie ustępowała. Nie przyjmowała do wiadomości, że teren niesprzyjający, że trzeba tysiące kubików ziemi nawieźć, konstrukcję specjalną postawić, koryto strumienia przebudować i jego bieg odwrócić. Była głucha na wszelkie kontrargumenty. Chciała wodospadu!
Nie jakiejś tam prymitywnej i taniej fontanny! Nawet czarny marmur i szklane dzwoneczki prosto z Murano nie miały odpowiedniej siły perswazji...
Wodospad miał być i już, żadnej dyskusji. W dodatku postanowiła, że ma być gotowy za dwadzieścia dwa dni – dokładnie na trzecią rocznicę ich ślubu, by uświetnić jubileuszowe przyjęcie. Wymarzyła sobie, że to ona zostanie Matką Chrzestną Wodospadu – rozbije butelkę szampana i pociągnie drążek. A wieś oniemieje.
Tymczasem to Krysieńka była coraz bardziej milcząca i coraz bardziej niezadowolona. Prychała jak wściekła kotka, przestała prasować mu koszule i zbierać skarpetki rozsiewane po domu. W małżeńskim łożu lokowała się na samym jego skraju – nawet pełny zasięg długiego prokopowego ramienia nie wystarczał.
Na początku był smutny, potem zły, aż w końcu nabyta zaciętość wymieszała się z wrodzonym uporem – on jej pokaże! Jeszcze Krysieńka zobaczy jaki jest zdolny i jak bardzo ją kocha! Udowodni jej, że dla niego nie ma rzeczy niemożliwych! Co tam jeden, mały, durny wodospad!

Jak postanowił – tak też uczynił. Zamówił profesjonalny projekt w biurze architektonicznym, metalowe rusztowanie i rury do podłączenia skomplikowanego systemu instalacji wodnej w pobliskiej hucie, dokładnie milion i jeden kubik wysokogatunkowej mieszanki najlepszej ziemi i drobnej szlaki, oraz trzydziestu dwóch wykwalifikowanych robotników. Czterech specjalistów z firmy logistycznej całodobowo nadzorowalo przedsięwzięcie, a on sam, wolnym, dokładnie wystudiowanym krokiem, doglądał jedynie budowy i odbierał rozradowane, pełne miłości spojrzenia Krysieńki. Wszystko wskazywało na to, że termin zostanie dotrzymany, a - być może - ulegnie nawet skróceniu. Jego śliczna młoda żona była przeszczęśliwa!

Dzień Zero był jakby wymarzonym – słoneczko grzało wesoło, a owady przygrywały swoje skoczne melodie. Stoły uginały się od nadmiaru jadła i trunków, natomiast pluton wyfrakowanych kelnerów czekał tylko na skinienie Krysieńki, by ruszyć w bój. Wszystko było i-de-al-nie dopracowane i dopieszczone. Prokop też. Ubiegła noc była nocą pojednania, wyznań i wiary. W niego.
Nie zawiódł!

Goście dopisali na równi z pogodą. Ogród prawie pękał w szwach, ale przyjęcie płynęło łagodnie i bez zakłóceń. Wybiła Godzina Zero, Krysieńka razem z dziesięciolitrową butlą Dom Pérignon została przetransportowana wynajętym specjalnie helikopterem na szczyt rusztowania. Na sam szczyt! Propkop patrzył z rozczuleniem na swoją młodą, śliczną żonę, która teraz wydawała się nie większa niż porcelanowa figurka...

To, co się wydarzyło w ciągu następnych dziesięciu sekund każdy z naocznych świadków opisywał inaczej.
Gwizd!
Ależ nie: huragan!
A skąd: zaćmienie słońca!
W życiu: cud to przecież wielki!
Na Boga! Ludzie! Poszaleliście?! Wniebowzięcie! Jak nic!...

Do dziś nie wiadomo co się właściwie wtedy zdarzyło. Krysieńka zniknęła i to było jednym udowodnionym faktem. Drugi leżał głęboko ukryty w sypialnianej komodzie – list bez koperty z dopiętą wizytówką... Prokop każdego roku, dokładnie w Dzień Osamotnienia, wyciąga go i wylewa dwie łzy, czytając trzy krótkie zdania:

"Krysieńka nie wróci. Nigdy Cię nie kochała. Porzuć wszelką nadzieję."
Władysław Wodospad,
Główny Inspektor Wojewódzkiego Nadzoru Wod. - Kan.

[Patka]

Hahahaha, piękne. Dawno nie czytałam tak dobrej mini. Bałam się bardzo, że zepsujesz zakończenie, tzn będzie nijakie, nudne, a tu takie coś, taka zmiana akcji. W ogóle cały tekst czytał się dobrze. No może z wyjątkiem:

Prokop klapnął ciężko w bardziej już breję, niż szanujące się błoto.

Zgrzyta mi to zdanie, przez co długo nie mogłam wbić się w tekst (wszak go zaczyna). Może to tylko subiektywne odczucie, ale ja bym dała "w" po "już" albo w ogóle zmieniła konstrukcję zdania. I nie wiem, czy przecinek potrzebny. Z tego co wiem i czytam w necie, to stawia się przecinek przed "niż" w zdaniach złożonych, tzn z dwoma czasownikami (albo więcej), a tu jest jeden czasownik.
A czemu błoto było "szanujące się" to już chyba nigdy nie zrozumiem.

Inne uwagi:

Dopiero teraz zwróciłam większą uwagę na tytuł: pasuje, ale i tak uważam go za gorszą część tekstu.

Co tam jeden, mały, durny wodospad!

Myślę, że można obyć się bez przecinków, dla gładszej lektury zdania.

a on sam, wolnym, dokładnie wystudiowanym krokiem, doglądał j

Tu też pierwszy przecinek zbędny i trzeci, tzn można uznać "wolnym dokładnie wystudiowanym krokiem" za wtrącenie, ale chyba lepiej, żeby należało do normalnej (głównej, nie wiem, jak to nazwać) części zdania.

i-de-al-nie

Moim zdaniem niepotrzebne rozstrzelanie.

Wybiła Godzina Zero

Kilka linijek wcześniej masz "Dzień Zero" i mi zgrzytło to powtórzenie, wymyśliłabym inne określenie. Chwila prawdy Prokopa.

młodą, śliczną żonę

Gdy wcześniej używałaś tego połączenia wyrazów, nie stawiałaś tam przecinka, skąd więc tutaj jest?

To, co się wydarzyło w ciągu następnych dziesięciu sekund każdy z naocznych

Przecinek po "sekund" - trza zamknąć wtrącenie. Zresztą, mamy do czynienia ze zdaniem złożonym.

Do dziś nie wiadomo co się właściwie wtedy zdarzyło

, po "wiadomo"

Zamiast "zdarzyło" dałabym "stało", bo wcześniej masz już "wydarzyło" i to trochę wygląda jak powtórzenie, tzn ja nic do powtórzeń nie mam, ale w sumie "stało" lepiej brzmi, "zdarzyło" za bardzo przedłuża zdanie.

i wylewa dwie łzy,

Zaciekawiło mnie, czemu dwie? :P

Jak widzisz, większość to czepialstwo, eee, przecinki, kto by się nimi przejmował, ale z racji swojego (mam nadzieję) przyszłego zawodu (korektor/redaktor) staram się na takie rzeczy zwracać uwagę. Choć pewnie mi poważniejsze błędy umknęły, ale to może inni wytkną.

Na plus oczywiście miły i bliski mi styl, zwłaszcza zdania z czasownikiem na końcu:

że trzeba tysiące kubików ziemi nawieźć, konstrukcję specjalną postawić, koryto strumienia przebudować i jego bieg odwrócić. Była głucha na wszelkie kontrargumenty.

Super zdanie, jeśli chodzi o rytm.

Odchodząc od technikalii: historia ciekawa i na pewno zaskakująca. Biedny Prokop, nie ma co. Ostatnie zdanie w liściku mnie rozwala.

Pozdrawiam
Patka

[411]

Hej Patosie mily!

Bardzo Ci dziekuje za wizyte i szalenie merytoryczne uwagi - oj, bedzie z Ciebie taka Pani Korektor/Redaktor, ze juz sie boje, gdy trafie w Twoje wyszkolone rece...

Ciesze sie tez, ze Ci sie mini spodobala - ot, taka glupotka pisana dawno temu na pojedynek i chyba ja mialam wiecej szpasu piszac, niz czytelnicy czytajac.

Mam nadzieje, ze bedziesz tu czesciej zagladac, a moze i ja znajde jakiegos tyciego babolika u "Ciebie"? (czyt.: wstaw cos!!!).

Klaniam sie nisko,
J.

[Patka]

Kurde, wstawiłam, ale nikt nie chce oceniać, tzn tylko Ewa oceniła. Przykre jest takie olewanie prozy.

[skaranie boskie]

Chyba przesadziłaś, Patko, z tym wycinaniem przecinków. Rzeczywiście kilka z nich jest zbędnych, ale większość, jak najbardziej, na miejscu.
Opowiadanko dobre jest. Puenta zaskakująca jak Wodospad... Władysław.

Przykre jest takie olewanie prozy.

Nie dziw się.
Proza, jako z natury dłuższa forma, wymaga czasu na czytanie, a któż ma go dziś w nadmiarze?
Jeśli codziennie pojawia się na portalu kilkadziesiąt wierszy, a ja mam do dyspozycji dwie, góra trzy godziny na dobę, nie zdążam nawet ich wszystkich przeczytać. Prozę odkładam na jakiś dłuższy i spokojniejszy weekend, jak choćby obecny, czytam i komentuję hurtem. To też może się wydać traktowaniem po macoszemu. Ale takie są realia.

[Adela]

Uśmiechnęłam się:) Władek zaskoczył, no! Bardzo ciekawa miniatura. Przeczytałam z przyjemnością.

Pozdrawiam,
A.

[karolek]

.

[411]

Dziekuje, karolku, za poczytanie i slowo "piwne".
O kwiatku juz nie wspomne - jak kazda kobieta...


J.

[anastazja]

Prawie nie zaglądam tutaj. Jednak ta forma prozy jest krótsza, wiec wpadłam na chwilkę. Nie żałuję - kawałek dobrej pracy Józefinko. Pozdrawiam

[411]

Dziekuje slicznie, Nastko, za mile slówko.