Multiwszechświat

[Gorgiasz]

Według Teorii Everetta istnieje nieskończona liczba równoległych wszechświatów, które nie komunikują się ze sobą, są od siebie całkowicie niezależne. Każde zdarzenie, które może zaistnieć, wydarzy się w którejś z alternatywnych rzeczywistości. Każda możliwość wyboru kreuje kolejny świat. Żyjemy w jednym, spośród tej niewyobrażalnej liczby Wszechświatów.

Wydaje się jednak, że można zrobić tu nieco inne założenie, jeszcze bardziej kolidujące z klasycznym pojmowaniem świata, rzeczywistości i naszego w tym usytuowania. Tu i teraz, „na jawie”, w ramach naszej świadomości, naszego ego, żyjemy jednocześnie w wielu światach, choć liczba ich w porównaniu z ich ilością wynikającą z teorii światów równoległych Everetta (praktycznie nieskończona) w tym przypadku jest ograniczona (choć nie wiem do jakiej wielkości). Na co dzień nie dostrzegamy takiego zjawiska, przede wszystkim dlatego, że nie jesteśmy do tego przygotowani kulturowo; mamy bardzo silnie ograniczony paradygmat pojmowania otaczającej rzeczywistości, de facto zdeterminowany Newtonowskim ujęciem czasu, przestrzeni i materii, co w konsekwencji kształtuje nasz język, międzyludzką komunikację i cały światopogląd /wg B.L.Whorfa/. W teorii zostało to już przekroczone (Einstein, fizyka kwantowa), ale w życiu codziennym w dominującym stopniu nadal warunkuje nasze myślenie.

Światy mogą różnić się minimalnie między sobą. Na przykład: położeniem atomu w obudowie laptopa na którym piszę te słowa, jednym płatkiem śniegu na biegunie (niekoniecznie ziemskim), przesunięciem o ułamek milimetra jednego ziarnka piasku na powierzchni Marsa, brakiem jednego (a może dwóch) elektronu w Mgławicy Andromedy. Nigdy tego nie zweryfikujemy, choć teoretycznie jest to w polu naszego widzenia, naszej świadomości, naszych zmysłów (ewentualnie wzmocnionych skonstruowanymi przez nas przyrządami). Z punktu widzenia postrzegania i realności to nasz świat, świat materialny, fizyczny. Ale nie do końca, bo w „naszym świecie” Mgławica Andromedy ma jednak o jeden elektron więcej. Czyli jednak nie „nasz”, są tu już dwa światy; tylko ani dowieść, ani zaprzeczyć temu nie możemy. A wszystkie one są materialne, lecz czymże w końcu jest nasza materia; może to tylko „wymyślone na progu Starożytności nic nie znaczące słowo, przed którym klękamy od czasu, gdy przestaliśmy wierzyć w innych bogów”? /Adam Snerg-Wiśniewski/

Ale różnice występują też w rejestrowalnej przez nas makroskali. Ileż to razy byliśmy pewni, że coś powinno leżeć w danym miejscu – a nie leży, coś na pewno wiedzieliśmy – a nie wiemy, na pewno zaszło jakieś wydarzenie – a bieżące fakty temu przeczą. Wspomniane uwarunkowania, bezwładność, przyzwyczajenie, lenistwo umysłowe, wychowanie, presja środowiska, natychmiast usłużnie podsuwają nam gotowe wyjaśnienia: zapomnieliśmy, pomyliliśmy się, nieporozumienie, zwykła sugestia etc. Albo łączą mentalnie te światy różnych zdarzeń, znajdując ku temu logiczne uzasadnienie, błyskawicznie zacierając ostre kanty, które do siebie nie przystają. I nie zastanawiamy się już nad tym. Bo przecież tak drobny fakt, że ołówek leży nie tam gdzie go wczoraj położyliśmy, nie może stanowić podstawy do konstruowania całego, nowego Wszechświata. Jest tylko jeden Świat. Lecz być może łacińskie „universum” - co można tłumaczyć jako „zwrócony ku jedności” /Św. Augustyn/ - nie odnosi się do zewnętrznego Wszechświata, nie jest jego określeniem jako fizycznego tworu czy struktury, ale ujmuje tylko nasz sposób czy tendencję jego postrzegania. Nie jest rzeczownikiem, lecz syntezą czasownika i przymiotnika. Czasownika – określającego czynność, proces - naszą percepcję oraz przymiotnika opisującego jedną jego cechę (tylko że już nie naszego pojedynczego Wszechświata, lecz tzw. Multiwszechświata, złożonego ze wszystkich możliwych wszechświatów) tj. możliwość ujmowania jego jednego przypadku czy aspektu odbijającego się w pojedynczej, ludzkiej świadomości.

Mamy więc jeden Wszechświat, będący odzwierciedleniem, jednym z niezliczonych odzwierciedleń Multiwszechświata. Ale to moje, subiektywne jego odbicie w mojej świadomości. Tylko ja je postrzegam. Twoje jest inne. Może różni się jednym listkiem na drzewie w parku, w którym kiedyś się spotkamy i spacerując, będziemy rozmawiać o światach równoległych. I może wtedy zdamy sobie sprawę, że każdy z nas idzie we własnym świecie (skoro jest ich nieskończona liczba, to po cóż tłoczyć się w jednym?), że każdy z nas dźwiga (nie zważając na ich ciężar) miliardy własnych galaktyk. A jeśli uświadomimy sobie że to, co nazywamy światem, to tylko elektryczne sygnały w naszym mózgu o napięciu ułamków volta, to łatwiej będzie je nam dźwigać. I gdzieś, w jednym ze światów, te nasze własne, subiektywne światy spotykają się, przenikają i zazębiają, tworząc wspólna płaszczyznę, na której możemy się porozumiewać i wspólnie cieszyć obrazem jednej, wspólnej rzeczywistości (oczywiście pod warunkiem, że nie będziemy liczyć listków na drzewach o atomach nie wspominając).

Ten tzw. „obiektywny” Wszechświat w którym wspólnie spacerujemy i dyskutujemy, jest tylko (albo aż) wypadkową praktycznie nieskończonej liczby subiektywnych Wszechświatów, Wszechświatów realnie istniejących (nie ma to nic wspólnego z solipsyzmem w ujęciu sofisty Gorgiasza), materialnych, fizycznych – oczywiście w naszym pojęciu, a innym na razie raczej nie dysponujemy, choć dałoby się takowe znaleźć, np. u niektórych szczepów Indian – a w jaki sposób zachodzi to połączenie, tego wyjaśnić dziś nie potrafimy. Objęcie myślą i zrozumieniem Multiwszechświata też chyba się nie uda, choć werbalnie już do tego dobrnęliśmy. Ale może jest szansa: jeśli powściągniemy zjawiska świadomości, czyli przerwiemy połączenie między nami a naszym światem, tylko tym jednym jedynym, subiektywnym światem, to znajdziemy się w swojej prawdziwej naturze (przynajmniej tak uczą „Jogasutry” Patańdżalego) i może będziemy zdolni stać się inną jednością. Jednością z Multiwszechświatem.

[eka]

A biologiczny mózg jest jeden, czy multipowielony w multiwszechświecie?
Pytam o bazę/bazy multiświadomości.

Bardzo ciekawy tekst.

[nie]

To w związku z premierą Gwiezdnych Wojen?

Tak naprawdę my, ludzie, żyjemy dopiero od 10 minut, a wszystko, co wydaje nam się, że było przedtem, to wspomnienia wgrane nam do mózgu przez Architekta z Matrixa. Są one kompatybilne z otaczającą nas rzeczywistością - np. możemy obejrzeć zdjęcia rzekomo wykonane 10 lat temu, ale to wszystko iluzja i manipulacja maszyn, generujących świat wokół nas.

Oto Teoria wielkiego następcy Everetta - Profesora Nie.

[Patka]

Każde zdarzenie, które może zaistnieć wydarzy się w którejś z alternatywnych rzeczywistości.

przecinek po "zaistnień" - trzeba oddzielić od siebie dwa czasowniki

Żyjemy w jednym, spośród tej niewyobrażalnej liczby Wszechświatów.

A ten bym wyrzuciła, nic nie wnosi. Znaczy się, jest błędny.

Wydaje się jednak, że można zrobić tu nieco inne założenie,

"zrobić założenie" brzmi zbyt prosto, zgrzyta. Raczej się powie: "...że można założyć", aczkolwiek rozumiem próbę zmiany, by druga część zdania miała rację bytu. Nie mam jednak pomysłu na dobrą poprawkę.

choć liczba ich w porównaniu z ich ilością wynikającą z teorii światów równoległych Everetta (praktycznie nieskończona), w tym przypadku jest ograniczona (choć nie wiem do jakiej wielkości).

bez przecinka

paradygmat pojmowania otaczającej rzeczywistości

"otaczającej" bym wyrzuciła, a jeśli ma koniecznie być, to warto dodać, co ta rzeczywistość otacza.

de facto

Z tego, co kojarzę, takie wtrącenia powinno się zapisywać kursywą.

ujęciem czasu przestrzeni i materii co w konsekwencji kształtuje nasz język, międzyludzką komunikację i cały światopogląd /wg B.L.Worfa/.

, po "materii".
Przypisy lepiej dać już pod tekstem, można je wtedy nawet odpowiednio rozbudować, np. podając tytuły publikacji.

Światy te mogą różnić się minimalnie między sobą.

Usunęłabym "te", jest zbędną podpórką.

położeniem atomu w obudowie laptopa na którym piszę te słowa

wiesz co... O, i widzisz, znów masz "te", więc gdy usuniesz pierwsze, pozbędziesz się powtórzenia.

Nigdy tego nie zweryfikujemy. Choć teoretycznie jest to w polu naszego widzenia, naszej świadomości, naszych zmysłów (ewentualnie wzmocnionych skonstruowanymi przez nas przyrządami).

Zdania bym połączyła.
Widzę, że i ty lubisz nadużywać "tego", "to" i podobnych.
nawias - nie rozumiem użycia słowa "ewentualnie", nijak pasuje.
Powtórzenie "naszych" też niewiele wnosi.

Nigdy tego nie zweryfikujemy. Choć teoretycznie jest to w polu naszego widzenia, naszej świadomości, naszych zmysłów (ewentualnie wzmocnionych skonstruowanymi przez nas przyrządami). Z punktu widzenia postrzegania i realności to nasz świat, świat materialny, fizyczny. Ale nie do końca, bo w „naszym świecie” Mgławica Andromedy ma jednak o jeden elektron więcej. Czyli jednak nie „nasz”, są tu już dwa światy; tylko ani dowieść, ani zaprzeczyć temu nie możemy. A wszystkie one są materialne, lecz czymże w końcu jest ta nasza materia; może to tylko „wymyślone na progu Starożytności nic nie znaczące słowo, przed którym klękamy od czasu, gdy przestaliśmy wierzyć w innych bogów”? /Adam Snerg-Wiśniewski/

Ale te różnice występują też w rejestrowalnej przez nas makroskali. Ileż to razy byliśmy pewni, że coś powinno leżeć w danym miejscu

Za dużo podpórek. I chyba powinno być "rejestrowanej".

Dopiero jestem przy połowie, a tyle cytowania. Temat z pewnością ciekawy, ale styl już niekoniecznie, a wiele potknięć utrudnia skupienie się na tekście. Przede wszystkim powinieneś popracować nad unikaniem "taków" i "tegów".
Do reszty wrócę jutro.

Pozdrawiam
Patka

[eka]

Oto Teoria wielkiego następcy Everetta - Profesora Nie.

Panie PROFESORZE, mało oryginalne. Proszę o coś mniej oczywistego.

[eka]

Patko, ale style pisania są różne, nie pomyliłaś działu? To nie literatura.
Masakra. Odechciało by mi się cokolwiek tu umieścić, mając w perspektywie takiego korektora.

[Patka]

Każdy tekst powinien dążyć do jak największej poprawności. Jeśli co drugie zdanie trafia się błąd/pomyłka, nici z przyjemności czytania. Nie wiem więc, skąd te pretensje - może pozwól mi komentować po swojemu? Niektórzy piszą offtopowe komentarze, nijak niemówiące o tekście, i jakoś jest dobrze.

Inna sprawa, że Gorgiasz sam lubi wytykać - ja mu tylko pokazałam, że nie jest idealny. I - powtarzam - próbuję pomóc, by tekst lepiej się czytał, ładniej prezentował itp.

[eka]

Rzekłaś.
-------------------------------------------------
Wiem po co to robisz, ale akurat styl popularnonaukowy wymaga uściśleń, czyli nadużywania zaimków wskazujących. Ten laptop, te słowa - w multiwszechświatach to istotne.

[Patka]

Może, ale w wielu przypadkach można ich uniknąć, albo po prostu usuwając, albo odpowiednio redagując zdanie. "uściślić coś" można też na inne sposoby, używając innych zabiegów.

Czymś ci się naraziłam, że się mnie czepiasz? Daj mi komentować jak chcę. Jeśli chcę powytykać błędy, to będę to robić. Jeśli będę chciała napisać pod wierszem: "a ja lubię poziomki", to też, do cholery, będę mogła tak napisać.

Widzisz? Tak się wkurzyłam, że sama zaczęłam nadużywać podpórek.

A skoro nie powinno się poprawiać publicystyki, bo to nie literatura, to co ona robi wśród działów z twórczością? Może ją wyodrębnić do Dowiedz się Więcej lub Wrzuć na Luz?

[Gorgiasz]

Ad. eka

A biologiczny mózg jest jeden, czy multipowielony w multiwszechświecie?
Pytam o bazę/bazy multiświadomości.

Bardzo zasadne pytanie. Tylko, że ten tekst tego nie porusza, nie zajmuje się tym (tak naprawdę, to żaden „tekst”, tylko jedna z moich licznych notatek sporządzona ad hoc).

Ale spróbujmy się zastanowić. Sadzę, że powielony do ilości światów. Przecież mózg jest tworem materialnym, aczkolwiek jego funkcja już taka nie jest. Jednak zdecydowanie bym rozróżnił jednostkowy/indywidualny mózg od wspomnianej bazy. Mózgów mamy tyle, ile ludzi (pomijam dla uproszczenia zwierzęta, natomiast Rozum (tutaj utożsamiany z bazą i świadomością/multiświadomością), z którego czerpią poszczególne mózgi (na zasadzie przekaźników i być może trochę katalizatorów) jest jeden (Jeden).

W literaturze pisał o ty już Marcel Proust: „Bo moja inteligencja była przecież jedna, a może w ogóle istnieje tylko jedna, której wszyscy jesteśmy współlokatorami; inteligencja, na którą każdy z głębi swego osobistego ciała kieruje spojrzenie, jak w teatrze, gdzie o ile każdy ma własne miejsce, w zamian za to jest tylko jedna scena”. (t. II). A w VI tomie możemy przeczytać: „Świat istnieje dla nas wyłącznie jako szereg bezkształtnych, fragmentarycznych wyobrażeń, które sobie uzupełniamy całkowicie dowolnymi skojarzeniami myśli, tworzącymi niebezpieczne sugestie”. Czyli każdy tworzy inne, nie ma jednego, tzw obiektywnego świata.
Natomiast w nauce rozpowszechnił tę tezę Hoimar von Ditfuth, bodajże w „Duch nie spadł z nieba” albo w „Nie tylko z tego świata jesteśmy”, nie pamiętam dokładnie.
I oczywiście musimy pamiętać o Bogu, w szczególności w koncepcji Atmana, czyli (w uproszczeniu), o jego cząstce w każdym z nas i wynikającymi z tego relacjami.