Gdy już wiesz.

[eloja]

Gdy wiesz już ,że wszystko co było ważne
jest fikcją wplecioną w obraz rzeczywisty.
Gdy jednocześnie czujesz ulgę i rozczarowanie,
a spokój ogarnia twój umysł zmęczony
to znak, że już koniec,
że myśli splatane nie będą już dłużej mącić twojej głowy.
Teraz masz czas na to by poukładać,
co do tej pory zniszczone zostało.
Postawić najwyżej odkładane sprawy
i dumnie kroczyć drogą przez się wybraną.

I patrzysz z przykrością na tego co błądzi.
Nie podasz mu ręki.
Nie wskażesz już drogi.
Choć słowa same cisną się na usta.
Udusisz je w sobie, bo wiesz już
-nie boli.

I widzisz tę słabość która silna była
broniąca się jedynie przed samą sobą.
Nie dziwi cię obraz, bo gdzieś w środku tkwiła
świadomość, że ogień zagasisz wodą.
I jedno pytanie w twej głowie zostanie
dlaczego tę drogę wybrałaś sama?
Goniąc kogoś kto kroczy w nieznane.
-ślepo ufałaś.

Nie czujesz radości,
a jednak duma napawa ci serce
wiesz, że nie ma sprawiedliwości,
lecz wiesz też, że kiedyś będzie.

[411]

Witaj.

Wypowiadac sie na temat tresci, czy tez przeslania Twojego utworu nie bede, o gustach sie w koncu nie dyskutuje.


Jesli jednak przystaniemy przy formie, to poza tà absolutná dostepná wolnosciá (proza poetycka jest przeciez stworem przedziwnym i nie podlegajacym wlasciwie zadnym regulom) - to drobiazdzek wola o korekte: spacje, spacje, spacje...
Na pewno i je widzisz i ladnie poprawisz, by utwór byl doskonaly.

Klaniam sie,
J.

[eloja]

Popraweczki z pozdrowieniami

[411]

To jeszcze do-popraw te i bedzie cacy:

Gdy wiesz już ,że wszystko co było ważne

-nie boli.

I widzisz tę słabość która silna była

-ślepo ufałaś.

[karolek]

.

[em_]

Treść mało ciekawa, a nawet infantylna.
Cóż.. Nie każdemu musi się podobać.
Pozdrawiam

[skaranie boskie]

No i to nie jest proza.
To rymowaniec w każdym wersie.
No, prawie w każdym.