Nie

[eka]

Lubię twoją obsesję. I co z tego?
Trzymam się z dala od durnych huśtawek i krzywych piaskownic z wyobraźni.
Latawce w niebie, a linki i wysokie szpilki zamknięte w szopie, zaraz za szpadlem, siekierą i konewką. Nie potrafię schować bluesów. Pocieszam się, że w końcu same zejdą do zera. A niech to, Sandy znów bezczelnie miękko rozlewa wódkę, ale zobacz, jeden mój ruch a płacząc, odpada od ucha.
Bez miary wracałam, kiedy pod dłonią uginały się łąki, lecz w końcu ten świat zasłużył na delikatne spakowanie do szarego pudła. Pod płotem, w starej szafie będzie mi dobrze.
I kurzu z niej nie zetrę.

Czyżby?
W mgielnym poranku wrzeszczą wrony. Z karmnika podrywa się spójny, pierzasty podlot. Wróble i sikorki – bijące lęki mniejszych. Czego oczekiwać w taki czas?
Wracasz, uśmiechasz się, umierasz. Jest dobrze.
Nie ma w tym sensu za grosz.

[nie]

[Gorgiasz]

Nie potrafię podobnie potraktować bluesów. Pocieszam się, że w końcu zejdą się do zera.

Napisałbym: Nie potrafię podobnie traktować bluesów. Pocieszam się, że w końcu (same) zejdą do zera.

Bez miary wracałam, kiedy pod dłonią uginały się łąki, lecz w końcu ten świat zasłużył na delikatne spakowanie do szarego pudła. Pod płotem, w starej szafie będzie mi dobrze.
I już kurzu z niej nie zetrę.

Bardzo ładne.

Wracasz, uśmiechasz się, umierasz. Jest dobrze.
Nie ma w tym sensu za grosz.

Nie ma.
Jest dobrze.

[eka]

Że też nie pomyślałam o pewnej zbieżności.

----------------
Gorgiaszu. Dzięki, już wprowadziłam poprawki. Podwójne się, u innych zaraz bym wyłapała.
To belka... źdźbło... no chyba to.

Nie ma w tym sensu za grosz.

Nie ma.

Dokładnie. W punkt.

[lczerwosz]

To jakbyś napisała: Kocham pana, panie Kowalski.
Każdy ma swoją obsesję, każdy może być Kowalskim, choć to nie jest zapewne łatwe, nie być sobą. Aktor w jedynej swojej roli Kowalskiego.
Piaskownice mają jednak wzięcie. I huśtawki, te szczególnie dają się we znaki. Gdy zewsząd dochodzi krzyk wron, do zadziobania już tylko krok. Blues jednak ogarnia, podnosi się w razem z grudniową mgłą.
Jutro znowu ciekawy dzień. Bijatyka wśród ptaków już nie ustaje, nie podnoszę nawet tych martwych z piasku. Nadzieja, że mróz. I śnieg, czysty śnieg pokryje, na jakiś czas przykryje. Można będzie zapomnieć, obudzić się w innym świecie.
Komu się nie podoba ten świat, zawsze jest wybór, to tylko kwestia szybkości odchodzenia. Kto się odważy poprowadzić, razem w stadzie raźniej.

[eka]

To jakbyś napisała: Kocham pana, panie Kowalski.
Każdy ma swoją obsesję, każdy może być Kowalskim, choć to nie jest zapewne łatwe, nie być sobą. Aktor w jedynej swojej roli Kowalskiego.

??? Niesamowity ten wywód,czuję, ale nie rozumiem.

Piaskownice mają jednak wzięcie. I huśtawki te szczególnie dają się we znaki. Gdy zewsząd dochodzi krzyk wron, do zadziobania już tylko krok. Blues jednak ogarnia, podnosi się w razem z grudniową mgłą.
Jutro znowu ciekawy dzień. Bijatyka wśród ptaków już nie ustaje, nie podnoszę nawet tych martwych z piasku. Nadzieja, że mróz. I śnieg, czysty śnieg pokryje, na jakiś czas przykryje. Można będzie zapomnieć, obudzić się w innym świecie.
Komu się nie podoba ten świat, zawsze jest wybór, to tylko kwestia szybkości odchodzenia. Kto się odważy poprowadzić, razem w stadzie raźniej.

Bardzo ładne, zapewniam jednak że fizycznego samobójstwa zupełnie nie brałam pod uwagę.
Odpowiedziałeś prozą poetycką. Bardzo interesującą.
Dzięki, Leszku.

[lczerwosz]

fizycznego samobójstwa

Depresja jest wbrew pozorom bardzo niebezpieczną śmiertelną chorobą, to całkiem realne zagrożenie dla ludzi nią dotkniętych. Jest gorzej, istnieje niejasna, szeroka granica między zdrowiem a chorobą. Nie jest dobrze żyć w poczuciu bycia chorym. Ale równie źle nie czuć się zdiagnozowanym, zaliczonym do grupy ryzyka śmierci. Można się wyśmiać z takiego podejścia, powiedzmy, epidemiologicznego.

Od strony bluesa nie ma różnicy, jest zawsze taki sam. Otula, szczelnieje, ukierunkowuje, nakazuje. Postacie idą równolegle, jak siewcy po polu, idą w odległości niewidzenia twarzy, mgła zaciemnia wszelkie rysy mogące być zinterpretowane jako próba wyrażenia emocji, współczucia, strachu czy wątpliwości. Instynkt zwalnia a prawo mimikry upodabnia do przywódcy.
Ale zaraz, gdzie on, dlaczego nie przewodzi, nie narzuca. Jesteśmy jak idioci, wystawieni na pierwszą linię. Czy wystarczy się ocknąć? Uderzyć w policzek.

Nie jest tak źle, to tylko taka ewentualność literacka, licencja niewyłączna.

[eka]

Dobrze, że ewentualność literacka. Już zaczynałam podejrzewać lemingów bieg ku przepaści.

Masz rację z depresją, nieleczona może prowadzić do nieodwracalnych zmian. Chociaż czasami, w sprzyjających okolicznościach, da się wyjść o własnych siłach.
W Nie - tak myślę - nie ma wątku depresji.
Boisz się bluesów? Rzadko zafałszowują, tak czuję.
Dzięki, Leszku.