Po okręgu

[Marcin Sztelak]

Poranek:
Rozczochrany jak łany zboża po domniemanej wizycie rozklejam powieki nazbyt do siebie przytulone, resztki ciepła oddaję słuchając pieśni porcelitu. Kofeina tańczy w krwioobiegu, dym papierosowy pod sufitem. Później: ubranie, telefon, garść drobnych i klucze.

Dzień:
Banalny, zdecydowanie za długi, czasem dorwie wena gdzieś w kącie, najczęściej ludzie.

Noc:
Na pohybel abstynentom absynt w gardło wlewam, nie pogardzę czystą, ostatecznie, może być spirytus byle porządnie przepalony. Koło północy mam już niezbite dowody, że siedzi we mnie twór starego Löw’a. Nierównomiernie ulepiony, w naszych wspólnych uszach huczy koło garncarskie narodzenia. Więc szukam śladu dłoni mistrza, ewentualnie sygnatury, w przebłysku wiem, że znajdę, lecz gdzie – nie zapamiętam.

A Golem, jak to Golem – milczy. Z braku neszama.

[gal.a]

Upadam i powstaję - ciężkie życie peela, ale mieć świadomość, że jest się "produktem" sygnowanym - to już coś.

[eka]

Dobre! Zauważmy, dzień wśród trzech punktów na okręgu najmniej zajmuje narratora.
Szukanie połączeń, chociaż z ironicznym poprzedzeniem, świadczy o zaangażowaniu się w literaturę. Na pozycjonowanie się wobec innych można sobie pozwolić, mając już spory dorobek.
(

że znajd

)

[Nula.Mychaan]

Proza poetycka bardzo do Ciebie pasuje