Takie sobie spojrzenie na świat

[eloja]

Czymże jest człowiek w cieniu anioła?
On skaz nie posiada, szczerością pała.
Nadaje sens wierze w miłość czystą, wieczną.
Wierzyć w człowieka rzeczą niebezpieczną .
Dlatego tak trudno ufać drugiemu.
Kiedy prawda o sobie moc tajemnic chowa,
pozostaje wiara, myśli, siła słowa,
choć głupia czasem, naiwna, lecz skora do szczęścia prowadzić.

Bólem jest radość co się w sercu chowa.
Spełnienie przykryte strachem konsekwencji.
Chciałoby się to minąć, utonąć w ramionach.
Lecz jak? Gdy rozwiązań tysiące wersji.
Czy walczyć jest sensem, czy brak sensu w walce?
Porozumienie przypadkiem, które migiem zgaśnie?
Czy iskrą nadziei w ideał całości,
złożony z dusz dwóch i niecierpliwości?
I tylko wybór właściwy jest wyborów darem.
A rodzi się problem, gdy tych wyborów jest pare.

Już nie ludzie a ludzkie cienie,
co całokształtem pragną ich różne formy przybierać.
Siła. Kreatywność. Radość istnienia.
To przepis na sukces.
Literatura, muzyka.
Kultury przenikające się całą okazałością,
o owocu gorętszym niżeli owoc z lasów tropikalnych.
Nie dla każdego pożywieniem być może wijący się robal.
Nie każdy rozumie treści osobliwe.
Nie każdemu kwiatu dano wypuścić pąki
i nawet najsilniejsze ziarno bez promienia słońca ginie.
Nie rzadko dzieło twórcy po czasie rozumiane.
Pod trzeźwo myślące oko rzucone sensu nabierać zaczyna.
Poezja. To właśnie ona mówi wszystko nie mówiąc nic wprost...
Pozwólmy czasem odejść od schematu.
Zagrać melodię państwa bez granic.
Zwycięstwem zagrać melodię własną bez nut.

[coobus]

Robi to wrażenie, choć tutejsi zwolennicy poetyckiej anoreksji jakoś boją się tak obszernym utworów. Przeczytałem z przyjemnością, potem wracałem. Poezja niełatwa. Uznaje Twój talent i umiejętność posługiwania się piórem. Będę śledził zamieszczane przez Ciebie wiersze. Nazywasz to poetycką prozą, ale granica jest płynna, ja czytam to jak wiersz. Ambitny i ciekawy.

[eloja]

Witam:) dziękuje za opinię. Masz racje moje twory są na pograniczu wiersza i prozy poetyckiej sama nie wiedziałam do którego z obszarów to przyporządkować. Kolejne utwory również są dyskusyjne , jednak przychylę się na razie do prozy, gdyż na wiersz być może są zbyt obszerny .Z kolei na prozę zbyt anorektyczne (świetne stwierdzenie) no zobaczymy

[411]

Witaj ponownie.

Robi to wrażenie, choć tutejsi zwolennicy poetyckiej anoreksji jakoś boją się tak obszernym utworów.

Tym razem pozwole sobie sie nie zgodzic z szanownym kolegá, jakkolwiek czesto nam "po drodze".
Utwór jest wprawdzie obszerniejszy, ale tez jakos specjalnie nie przytlacza objetosciá.

Czy to jest proza poetycka?
Nie wiem, pewnie tak.
Czy to jest wiersz?
Na pewno nie.
Dla mnie to bardzo swobodne myslenie na glos, ot, takie wewnetrzne, uduchowone rozmowy.
Specjalnego przeslania w tym nie odnajduje, nic mnie tez jakos specjalnie nie zatrzymalo - ale ja z tych "odpornych".


Zostawiam slad i podszeptuje, ze znowu spacje sie porozbiegaly (tak w utworze, jak i odkomentarzu)...
J.

[eloja]

Będę musiała obronić swój nazwijmy to po prostu tekst. ,,Nie każdy rozumie treści osobliwe" i ja to szanuje. Zdaję sobie sprawę z tego, że nie do każdego może tego rodzaju forma wypowiedzi przemawiać. Tekst jest bardzo głęboki, ale żeby go zrozumieć musiałabym dołączyć plik z interpretacją. A nie o to chodzi. interpretujemy wiersze ,teksty na PODSTAWIE WŁASNYCH DOŚWIADCZEŃ i każdy ma prawo interpretować je na swój własny sposób. Jeżeli treść do kogoś nie przemawia, być może ta osoba nigdy nie znalazła się w podobnej sytuacji co autor ,dlatego tak ciężko jest jej odczytać przesłanie. Lub też nie lubi tego rodzaju formy wypowiedzi, a więc czyta powierzchownie i dosłownie , nie szuka głębszych treści.
Jeżeli miałabym nakreślić bardzo krótko o czym jest wiersz i co ,,autor miał na myśli" tekst (pierwsza część)
pisze osoba , która pragnęła czystej i szczerej miłości (tu:porównanie do anielskiej). uważa że tylko wiara w ludzi prowadzi do szczęścia, ona tę wiarę straciła,, wierzyć w człowieka rzeczą niebezpieczną".. itd.
Myślę że interpretacja wiersza , tekstów ma mało wspólnego z odpornością na jego treść, a więcej z doświadczeniami jakie nam życie przyniosło.

[411]

Witaj po poludniu.

Będę musiała obronić swój nazwijmy to po prostu tekst.

Lub też nie lubi tego rodzaju formy wypowiedzi, a więc czyta powierzchownie i dosłownie , nie szuka głębszych treści.

Powtarzalam to juz ze sto tysiecy razy, powtórze kolejny raz: tekst powinien umiec obronic sie sam.
Skoro tak nie jest (a nie jest, inaczej bys nie pisala odkomentarza), znaczy, ze czegos mu mocno brakuje.
Juz pomijam wlasne preferencje - na razie zbyt malo czytelników wypowiedzialo swoje zdanie nt. Twojego utworu.
Poczekajmy wiec, moze jednak okaze sie, ze to ja "jestem slepa"?

Tekst jest bardzo głęboki, ale żeby go zrozumieć musiałabym dołączyć plik z interpretacją.

Jeżeli treść do kogoś nie przemawia, być może ta osoba nigdy nie znalazła się w podobnej sytuacji co autor ,dlatego tak ciężko jest jej odczytać przesłanie.

Wybacz, bardzo sie pewnie w tym momencie naraze, ale o tekscie mozna powiedziec wiele, tylko nie to, ze jest gleboki.
Byc moze mial takie ambicje, a Ty, jako autorka, taki zamiar, ale - nie wyszlo.
Teskt jest plaski, patetyczny, rozdmuchany i - slaby. Ot, zbiór "oczywistosci".
Nie znalazlam w nim nic odkrywczego, swiezego, pozwalajacego zadumac czytelnika.
Nawet jesli nie jest wybitny, to spodziewalabym sie, ze napisany bedzie tak wlasnie.
Tez nie jest.

Myślę że interpretacja wiersza , tekstów ma mało wspólnego z odpornością na jego treść, a więcej z doświadczeniami jakie nam życie przyniosło.

Nie bardzo rozumiem podkreslone.
Natomiast ostatni czlon zdania obraza mnie osobiscie.
To, ze Twój utwór nie trafil do mnie, jest w 50% wina mojego odbioru, ale i w takich samych 50% - Twojego pióra.
Ty, jako autorka nie masz za zadania oceniac moich doswiadczen zyciowych i opierac sie na tych, jednych slusznych odbiorcach, którzy wylacznie nadaja na tych samych falach co Ty...


Konczac, podkreslam z calej sily: oceniam tekst, nie autora.
To, ze do mnie nie trafilas, nie oznacza, ze nie znajda sie tacy, których zachwycisz.
I jestem absolutnie najdalsza od zabierania Ci przyjemnosci pisania i publikowania.

Z usmiechem,
J.

[coobus]

Mimo wszystko, ta rozbieżność ocen powinna Cię cieszyć. Nawet jeśli są krańcowo różne, jak mój i Niny, to też przyjmij to ze spokojem. Ten portal, to wielki tygiel, każdy z nas znajduje tu zwolenników i przeciwników swojego pisania, bo każdy wiersz ma innego odbiorcę. Twój styl jest daleki od mojego. Mam sympatyków, ale wiele osób obchodzi bokiem ten rodzaj poezji, nieco anachronicznej, dalekiej od nowoczesności, bo szukają czegoś innego. I tak jest z każdym z nas.
Mam inne spojrzenie na twoją poetycka prozę, niż Nina. Ze swojego punktu widzenia odbieram ją jako specyficzną, ale często spotykaną obszerną formę białego wiersza. I to chyba jest bez znaczenia, jak to nazwiemy, bo granica naprawdę jest nieuchwytna, tu liczą się nasze osobiste odczucia. Dawniej często wracałem do Stachury, jego życiopisania, i to właśnie jego proza wydawała mi się bardziej poetycka, niż jego rozchwytywane wiersze. Każdy odbiera słowo inaczej.

Dla mnie Twój utwór jest głęboki i ładny, dla Niny wręcz odwrotnie. Mnie zatrzymuje, Ninę nie. Pozostanie to różnicą spojrzenia i preferencji.
Negatywne komentarze wzbogacają. Nie z każdym się zgadzam, ale każdemu się przyglądam, bo niesie w sobie spojrzenie odbiorcy, a to dla autora jest ważne. Nie jestem autorytetem, żeby udzielać Ci wskazówki. Mogę zapoznać Cię z własnym podejściem do pisania: uznaję tylko jedną rację, jak pisać (choć istnieją ci, co się podobno na tym znają i uczą pisania innych) - pisz tak jak czujesz, jakbyś pisała dla siebie, a jeśli i komuś innemu to się spodoba, to będzie wspaniale. Bądź sobą. Piszę od kilku zaledwie lat, staram, się być sobą, na ile mi się udaje, ale uważnie śledzę krytykę i sugestie innych. Uznaję ich rację, albo nie. Chciałem tu tylko podkreślić, że widzę u siebie zmiany, że wiele wyniosłem ze szkoły na tym wysokim piętrze, że zmieniam się pod ich wpływem, czy chcę tego, czy nie. Sam decyduję, z czym się zgadzam , a z czym nie, ale w tym czasie trwa sukcesywnie postępuje proces zwany zdobywaniem doświadczenia.

Moja ocena tego utworu, jest oceną kogoś z boku, bo naprawdę nie wchodzę w tę formę. Zostawię bardziej konkretne wnioski tym, co bardziej w nią wrośli, być może się tu odezwą. Ja jestem na tak, będę zaglądał w twoje kolejne publikacje.
Pozdrawiam ciepło.
Ciebie Nino też nie mniej ciepło, z uśmiechem na jaki zasługujesz

[411]

No i swiat jest znowu w porzadku.


Krzysiu,
ja Ci tylko moge pozazdroscic talentu dyplomacji - chyle kapelusza do samej ziemi.

eloju,
mam nadzieje, ze sie na mnie nie gniewasz?
Mam szorstki jezyk i daleko mi do obludy, jak i wazeliniarstwa - wiedza juz to chyba wszyscy ósemkowcy.
Z drugiej strony - chyba lepiej kilka gorzkich slów, ale za to szczerych, niz pola rózyczek, usmieszków i innych emotkionów, byle sie Autor/ka nie nabzdyczyla.

Pozdrawiam cieplo,
J.


PS Moze jednak poprawisz te kilka drobiazdzków (spacje, podwójne trzykropki, itepe)?
Kazdy z nas przeciez lubi "ladnie czytac".

[coobus]

Kazdy z nas przeciez lubi "ladnie czytac".

Co racja, to racja. A mnie oszczędziłaś, chyba po starej znajomości. Ech, nawchodziło mi w komentarz trochę niekontrolowanych przecinków, sam nie wiem skąd. Przemilczałaś, dzięki. Swoją ślepotę znam, własne błędy przepuszczam, dlatego nie czuje się upoważniony do wyłapywania ich u kogoś. Bo nie jestem lepszy. I zawsze dostrzegam je dopiero po publikacji, a wcześniej lenistwo blokuje kontrolę.
Ale to na marginesie powyższej poetyckiej prozy. Poprzyglądamy się temu, Nino, co nam tu będzie podrzucała eloja. I chyba oboje z życzliwością

[411]

Krzysiu,

kazdy z nas poplenia bledy, czasem sama sie wstydze tak, ze az sie czerwienie (a nie umiem).
Problem jest wtedy, gdy brakuje "chcenia".
W koncu: "nie sztuká jest popelniac blédy, sztuká jest ich nie powtarzac" (autora nie pamietam, wybaczcie).

Poprzyglądamy się temu, Nino, co nam tu będzie podrzucała eloja. I chyba oboje z życzliwością

Powiem wiecej: ogromná dozá zyczliwosci!