Takie sobie spojrzenie na świat

[eloja]

Moi Drodzy !
W żadnym wypadku nie myślę się obrażać Bardzo bardzo lubię krytykę bo ludzie z innymi poglądami na daną rzeczywistość pozwalają mi na zastanowienie się i przemyślenie pewnych przyjętych przeze mnie założeń. Oczywiście pod warunkiem, że te osoby potrafią równie trafnie wytłumaczyć swój punkt widzenia. Bo to czego nie lubię najbardziej na świecie to ,,NIE BO NIE". A tutaj wszystko zrozumiałam jak najbardziej i zastrzeżeń nie mam:)

Natomiast Pani Nino! ( nie wiem jak mam się zwracać

Teskt jest plaski, patetyczny, rozdmuchany i - slaby. Ot, zbiór "oczywistosci".

Każdy odkrywa świat na swój własny sposób i w swoim tempie, dla niektórych coś jest oczywistą oczywistością dla innych jest nowym odkryciem. Tutaj nawiąże do odbioru świata na podstawie własnych doświadczeń. To jest jak z piramidą Maslowa żeby osiągnąć wyższe piętro te podstawowe muszą być zapewnione. Jest to mój pierwszy tekst tego typu , rzeczywiście jest opisem oczywistości do których doszłam po przeżyciu pewnych sytuacji życiowych( i chyba taki był właśnie jego cel), musiał zostać napisany po to, żeby w następnej kolejności zająć się czymś głębszym, nie oczywistym ( co nie oznacza że nie zostały do niego przelane głębokie uczucia) i jestem jak najbardziej wdzięczna za tę uwagę:)

Specjalnego przeslania w tym nie odnajduje, nic mnie tez jakos specjalnie nie zatrzymalo - ale ja z tych "odpornych"

Również nie bardzo rozumiem podkreślone

Natomiast ostatni czlon zdania obraza mnie osobiscie.

A nie powinien. Ma Pani być może (a raczej na pewno -bo to mój pierwszy tekst i dopiero wchodzę w temat) większe doświadczenie z pisaniem, stąd takowa Pani interpretacja i ocena tego tekstu. To stwierdzenie dotyczy jedynie tego, że uważam iż osobiste doświadczenie mają wpływ na naszą interpretacje wierszy oraz sympatię do nich. Nie dotyczyło ono Pani osoby w żadnym wypadku.

P.S. Poprawiłam te parę drobiazgów )
Serdecznie pozdrawiam i na pewno zajrzę również do Waszych dzieł piśmienniczych

[Gloinnen]

Witaj, eloja.

Patrząc na tekst, oceniam jedynie jego walory literackie. Zakładam, że nie ma złych i dobrych tematów, nie ma słusznych i niesłusznych przemyśleń. Każdy - podkreślam - każdy Autor próbuje za pomocą słowa podzielić się z czytelnikiem swoimi refleksjami, doświadczeniami, odczuciami, rozterkami. I w zasadzie te nie podlegają wartościowaniu, dyskutować można jedynie o tym, w jaki sposób Autor się z nimi zmierzył. Czy zainteresował, czy znudził? Czy osiągnął zamierzony efekt (czyli wywołał u odbiorcy zaplanowane wzruszenie)? Czy odkrył, opisał, odsłonił przed czytelnikiem jakiś nieznany aspekt świata?
Odpowiedź na te pytania zależy - w znacznej mierze - od oczekiwań czytającego, które na pewno się różnią jedne od drugich.

A jeśli chodzi o mnie osobiście - to mam mieszane uczucia co do powyższej próbki twórczości.

Proza poetycka to bardzo trudny gatunek. Podstawowym błędem jest traktowanie go jako "wyjście awaryjne", gdy nie ma się na tyle wyrobionego pióra, aby pokusić się o wiersz lub prozę. Proza bowiem wymaga umiejętności zbudowania konkretnej, wciągającej fabuły, dostosowania się do pewnych ograniczeń. Wiersz dla odmiany wymaga dyscypliny słowa, co sama zauważyłaś, bo mówisz, że Twoje teksty są na wiersze "zbyt długie". Wniosek - Autor, który sobie nie radzi ze zwięzłą formułą wiersza i nie ma dobrego pomysłu na prozę, ucieka w prozę poetycką.

Ta jednak - aby była naprawdę dobra - również stawia przed piszącym ograniczenia, takie same jak poezja czy proza.
Przede wszystkim - w mojej ocenie - również powinna czytelnika czymś przyciągnąć, zaciekawić.
Po drugie - nie może być usprawiedliwieniem dla wodolejstwa.
Po trzecie - tak samo, jak poezja - wymaga dobrego smaku, prostoty, oryginalności, wyczucia słowa i dojrzałości myślenia.

Jeżeli mogłabym coś od siebie doradzić - w odniesieniu do tego konkretnego tekstu:
1) Zwróć uwagę na język: jest wyjątkowo nienaturalny i napuszony. Liczne inwersje źle brzmią, stwarzają wrażenie sztuczności. Używasz wielu słów o bardzo mocnym ciężarze gatunkowym (emocje) - w takiej ilości czynią tekst ciężkostrawnym.
2) Za bardzo wznosisz się na "wyżyny" (patos). Rozumiem, że chcesz opowiedzieć o sprawach podniosłych, jednakże pozostając na wysokim C, budujesz między sobą a czytelnikiem ogromną przepaść. Nie mówiąc o tym, że popadasz w naiwny epigonizm, kiepskie naśladownictwo minionych estetyk (romantyzm, Młoda Polska).
3) Całość zdecydowanie jest zbyt długa i nie panujesz nad myślami i słowem. Wymykają Ci się spod kontroli. Na dobry początek warto byłoby spróbować ten tekst skrócić.
4) Popadanie w ton kaznodziejski - na pewno nie jest Twoją intencją pisanie z pozycji kogoś, kto poznał i głosi niepodważalne prawdy objawione. Tym bardziej, że nie są one jakoś wybitnie odkrywcze. Jest to bardziej chęć podzielenia się doświadczeniem i refleksją, więc próbuj konstruować utwory bardziej "ludzkie", bliższe życia, mocniej osadzone w realiach, w konkretach. Różnicuj styl, śmiertelną powagę przeplataj np. humorem. Zamiast pisać komunały, wyeksponuj to, co w Twoich przemyśleniach jest wyjątkowe, niepowtarzalne - i nadaj temu ciekawą formę.

Warto, abyś sięgnęła do twórczości Z. Bieńkowskiego. Jego proza poetycka jest naprawdę piękna, to prawdziwe mistrzostwo słowa. Sądzę, że "uderzasz" w te same klimaty, więc poczytaj i zobacz, jak można to pięknie zrobić.

Pozdrawiam,


Glo.

[411]

Natomiast Pani Nino! ( nie wiem jak mam się zwracać

Wrrr... Dziecko drogie, zwracaj sie jak chcesz, byle z dala od panszczyzny!
Generalnie ja to ja - Józefina, badz 411.

411 pisze:
Specjalnego przeslania w tym nie odnajduje, nic mnie tez jakos specjalnie nie zatrzymalo - ale ja z tych "odpornych"
Również nie bardzo rozumiem podkreślone

Odporna jestem na tzw "cieple kluchy", albo (wybaczcie wszyscy, tego okreslenia uzywam we wszelkich dziedzinach sztuki, najczesciej jednak w muzyce) - glutów.
Glut to cos, co ciagnie sie jak glut wlasnie, przy tym jest watpliwej konsystencji i, hm, smaku.
Zdaje sobie sprawe, ze to mocne slowo, ale czasem jedyne odpowiednie.

To stwierdzenie dotyczy jedynie tego, że uważam iż osobiste doświadczenie mają wpływ na naszą interpretacje wierszy oraz sympatię do nich. Nie dotyczyło ono Pani osoby w żadnym wypadku.

Punkt dla Ciebie. Masz racje, chyba nieco pospieszylam sie z ocena, a przy tym wylazlo moje przewrazliwienie.

P.S. Poprawiłam te parę drobiazgów

A to mnie cieszy szczególnie.


Klaniam sie,
J. (nie: Pani)

[eloja]

Witaj Gloinnen!

Dziękuję ci za konkretne wskazówki (na pewno zwrócę na nie szczególną uwagę w kolejnych pracach) i dziękuje w szczególności za wskazanie Z.Bieńkowskiego jako przykład. Co prawda nie znałam jego wierszy i szczerze mówiąc dotarłam tylko do jednego ( ,,Rozmowy") ale bardzo , bardzo mnie zainteresował.. dziwne, gdy go czytałam to rzeczywiście brzmi w ten sam sposób w jaki piszę swoje własne ...żeby nie powiedzieć że poczułam się jakby był mój :PP to żart oczywiście . Ale tak myślę..myślę że idę właśnie w tym kierunku. Na pewno wzbogacę wiedzę na temat dzieł Pana Bieńkowskiego bo jestem oczarowana tym jednym

Serdecznie pozdrawiam