Cudzego świata nie da się poznać własnymi słowami

[Gloinnen]

Z twoich ust zbieram zachłannie każdą kropkę, myśl lub nie-myśl, każde przejęzyczenie i przyswajam, umieszczam w sobie, by wyznaczyć centrum jednodniowej kosmogonii.
Po dłuższym braku odpowiedzi pozostaje tylko bezradność pojęć; i tak w coraz bardziej rozległych otwarciach rozpisała się zima nie do wysłowienia, a przez nią cicho przemknęły dzikie stworzenia północy. Dotknęłam ich ciepłych śladów na śniegu i to mi musi wystarczyć: wyobrażenia skrywające się za cieniami łap. Poza tym – ostre krawędzie zdań, zasad; one nigdy nie pozwolą zmieszać się barwom jasnym i ciemnym, wszystkim porom roku na dnie wymyślonej czułości (a może to był kubek Starbucksa pamiętający ciepło kawy?).
Wzięła się przecież znikąd i tam ucichnie, a w narysowanym (czy też raczej przerysowanym) świecie zacznie się niedługo porządkowanie obłędu.
Jakie znaczenie mi przypiszesz? Jaki desygnat dopasujesz do zmarzniętej dłoni? Pozwól od czasu do czasu niepostrzeżenie uchylić drzwi wylęgarni, przestawić z miejsca na miejsce peelki i peeli, żeby znaleźć im schronienie w języku, w którym zgasło światło.



____________________
Glo.

[eka]

Świetny, bo wyznaczający słowom granice - tytuł.
Światy ludzi, na ile trafnie je odczytujemy?

w coraz bardziej rozległych otwarciach rozpisała się zima nie do wysłowienia, a przez nią cicho przemknęły dzikie stworzenia północy. Dotknęłam ich ciepłych śladów na śniegu

Liryzm, synestezja.
Glo, czynisz słowa bardziej pojemnymi, łaszą się do Ciebie, otwierają zakamarki znaczeń, a ja stoję urzeczona.
Nie będę interpretować, bo mimo metaforyki, wszystkie frazy rozkładają się same w moim świecie, tak jak wachlarz.

[skaranie boskie]

Po dłuższym braku odpowiedzi pozostaje tylko bezradność pojęć

Po przeczytaniu tego tekstu też.
Chyba żadne słowo komentarza nie odda bogactwa zawartego w tych kilku twoich.
Czyta się nie tylko z przyjemnością, ale i z delikatnym wzruszeniem. To właśnie można śmiało nazwać magią słów. Pięknie.

[Patka]

Oj, Glo... Takiego tekstu bym się spodziewała po innych użytkownikach, ale nie po tobie. Nie przyłączę się do zachwytów, bo nie lubię chwalić na siłę, dla chwalenia, po znajomości albo żeby się autor/ka nie obraził/a...

Tekst jest nijaki. Z racji długości przeczytałam go kilka razy i za każdym razem nic mi nie pozostawało na dłużej w głowie. Zero wrażeń, jakichś przemyśleń, jakiegoś punktu zaczepienia, konkretniejszego "kopa". Czyta się, czyta i czyta i nic. A myślę, że niemożność powiedzenia czegokolwiek o utworze, nie najlepiej o nim świadczy.

Oczywiście nie twierdzę, że tekst jest koszmarny do bólu, pełen błędów, nielogiczności i banału (choć mniejsze banaliki się znalazły), widać też, że został przemyślany, tylko co z tego, jeśli mnie, jako czytelniczkę, nie porusza, nie rozśmiesza, a nawet nie denerwuje?

(czy też raczej przerysowanym)

"też" niepotrzebne

myśl lub nie-myśl

a nie powinno być "i"?

[lczerwosz]

Oczywiście nie twierdzę, że tekst jest koszmarny do bólu, pełen błędów, nielogiczności i banału

Ależ oczywiście. Jakże inne kryteria oceny poprawności, dajmy na to, białego wiersza i prozy. Wychodzi na to, że wiersze białe piszą grafomani, co nie wiedzą już, jak dobrze składać rymy, a jeszcze nie idzie im logiczne układanie zdań, z podmiotem i orzeczeniem. Rozwiniętych.

Tekst jest nijaki.

Jest odwrotnie. Pełno w nim ukrytych znaczeń lub wieloznacznych, niedopowiedzeń. Brak oznaczenia w czasie, nawet przestrzeń jest nieustalona, o nieznanej geometrii, bez widnokręgu. Taka scenografia tego tekstu. Zamierzona, bo dopiero wtedy daje odczytaać głębsze znaki.

Dotknęłam ich ciepłych śladów na śniegu

Kim by nie były zwierzęta północy, jaka z tego wychodzi tęsknota, to marzenie o cieple w znaczeniu uczuć

Zero wrażeń, jakichś przemyśleń, jakiegoś punktu zaczepienia, konkretniejszego "kopa"

No, to kwestia wrażliwości. Bez obrazy Patko. Po prostu czego innego szukamy w słowach.

i za każdym razem nic mi nie pozostawało na dłużej w głowie.

No a mi pozostało.

[lczerwosz]

Dopisuję.

Ciekawe doświadczenie z tym tekstem. Nie wiem, czy ktoś by się odważył, aby, tak samo, jak to się robi z tekstami źle napisanymi, poprawić go po swojemu. Napisać, ja czytam tak...
Sugeruję dwa kierunki: przerobić na prozę i na wiersz. No, nawet wiem, kto by to miał wykonać. Najpierw.

A może to niewykonalne. Cudzego świata nie da się opisać swoimi słowami.

Czyli poznać. Może by jednak choć próbować.

[eka]

Ty ze mną nie zadzieraj, Patuniu


Leszek, no to dawaj po swojemu, to byłoby ciekawe, móc porównać taką samą treść w innej formie.

[skaranie boskie]

I ja się nie zgodzę z Patką.
Proza poetycka jest jak wolny wiersz. Wcale nie musi zostawać w głowie, ważne, żeby tworzyła klimat w czasie czytania. Jasne, że jako opowiadanie, ten tekst nie może zaistnieć, jako mocno rozbudowany, aż do zamiany w prozę wiersz, jest jak najbardziej na miejscu.
Właściwie jest to konglomerat metafor, które, być może, same nie miałyby racji istnienia, w takim zestawieniu jednak tworzą klimat, który właśnie jest wyznacznikiem jakości utworu.
Wiem, że chwaląc ten utwór mogę być posądzony o stronniczość, mimo to będę się upierał, że jest piękny.

[lczerwosz]

Leszek, no to dawaj po swojemu, to byłoby ciekawe, móc porównać taką samą treść w innej formie.

No, ja myślałem o Patce, żeby napisała. Ale mam lepszy pomysł. Proponuję otwarte wyzwanie, niestandardowe. Niech każdy, kto chce, napisze własną interpretację tekstu Glo, tak do 1000 słów (ok 2 stron). Lub polemikę, jeśli mu nie pasuje. Albo alternatywne odczucie. Termin, powiedzmy za dwa tygodnie. Publikacja anonimowa w dziale http://www.osme-pietro.pl/pojedynki-forumowiczow-f42/ Pod opieką Patki. Co Wy na to?

[eka]

Nie mam zamiaru udowadniać... oczywistości. Autor Nowych Aten napisał:
Jaki koń jest - każdy widzi Chyba, że ktoś widzi inaczej

Ale oczywiście nie zniechęcam nikogo.