Indziej.

[Karma]

Niedzielę się w parkach. Poranki zdają się nie mieć żadnych znaczeń,odkąd przyszłaś, przebrana w stokrotkę
- bo żółty, to przecież obiad we dwoje,wśród szelestu chmur, po których stąpasz boso - Stąpamy. Niebo łaskocze nam podniebienia,
jakby na złość - dla żartu. Bliskoznaczność, w odniesieniu do nas
rumieni się i chowa głowę w piasek, a potem jeszcze posypuje sobie plecy i czeka aż zmoknie dostatecznie, tak do końca.

Tuż po naszej myśli

Muszę mieć pewność, że to coś więcej, niż dziurawe liście
spadające na asfalt - prażące się i skwierczące pod butami, jak popcorn. Umieść mnie, miedzy kartkami ulubionych książek - przeczekaj zaschnięcie i rozsypywanie się, w pofatygowanych rękach lub zamieć. Zapomnij, jako rzeczownik oznaczający kogoś czy coś z drugiej strony.

Kropka.

Zamiast odzwierciedlać framugę, puchniesz pod dotykiem i zapachem następnego września - gdzie miotła, chybocząc się w kącie, pozwala nie zwalniać. Innym wystarczą same dźwięki - opowiadają o takim a takim głosie, jakby ten był w stanie udźwignąć pamiętnik. Lub przynajmniej pojedynczy puch. Ja potrzebuję słów i zapewnień, o które warto się starać, nawet jeśli to tylko fantazja - tej przecież w końcu, pod dostatkiem - pod językiem, szczególnie gdy leżysz obok i można dopowiedzieć co nieco - co nieco ugrać czy wytargować wśród tych wszystkich zgiełków, co to warczą na ciebie i schną.

Tymczasem pościel dogasa, przewrócona na nicę, z okien na chodnik kapie ziąb. A jedyne, co jestem w stanie jeszcze usłyszeć, to: A co, jeśli zapomnę którędy do domu? Zniknę gdzieś w lesie, pośrodku ścieżek, o których nie pamięta nikt poza nami i skończę w piecu. Przynajmniej wilk byłby syty. A co, jeśli nagle przydarzyłoby mi się znaleźć czwarty liść - schowany skrzętnie pomiędzy półkami i urwany w pół zdania, jak półmrok. Co, gdybym któregoś dnia wydostał się na powierzchnię, umorusany, pozbawiony nadgarstków i nie miał z kim o tym pogadać. Ot tak, żeby cię usłyszeć.

[eka]

A wiesz... w tej prozie poetyckiej wiersze tylko zyskują.
Mnie się ta forma podoba bardziej. Zawsze uważałam, że masz do niej wyjątkowe predyspozycje. Świetna rytmizacja, akcenty znaczeniowe wyrażniejsze, no i teksty scalone zyskują szerszy, głębszy sens.

byłby syty.A co

Spacja.

[Karma]

Szczerze powiedziawszy, to sam nie zdawałem sobie sprawy z tego, jak bardzo to ze sobą współgra - były napisane dzień po dniu, najpierw kiedy jeszcze trwała pewna sytuacja (dwa pierwsze) a potem, kiedy zaczynała się rozpadać.
Chciałem mieć wszystkie w jednym miejscu, więc kopiowałem je po kolei i zauważyłem, że doskonale się dopełniają. Stąd taki pomysł.
Również uważam, że bardzo trafiony.

Cóż, co cykl, to cykl jednak. Podobnie jak nie zdawałem sobie sprawy z ciągłości Tryptyku Paschalnego (i, że Cię opuszczę...). Ty mi to uświadomiłaś, jako zapis związku - od dziubków, po dziobanie wron.

Miło, że komuś jeszcze to współgra

[Alicja Jonasz]

I się zadumałam:) Trzeba by każdego dnia tego po troszku, żeby dotrzeć do esencji:)

[Karma]

Zapraszam codziennie zatem

[Alicja Jonasz]

I jestem po katorżniczym dniu:) chcę mieć pewność, że to coś więcej niż "dziurawe liście"...

[tabakiera]

Powiem tylko tyle, że miałaś dobry pomysł zebrania ostatnich wierszy i spisania ich w formie prozy poetyckiej.
Tekst jest spójny, ukazuje etapy znajomości.
Dialog wewnętrzny autora oraz rozmowę z Nią.
Wiersze komentowałam, więc nie będę na nowo analizować treści.

Pozdrówka, Jagodo!

[eka]

nie zdawałem sobie sprawy z ciągłości Tryptyku Paschalnego (i, że Cię opuszczę...). Ty mi to uświadomiłaś, jako zapis związku - od dziubków, po dziobanie wron.

Miło, że komuś jeszcze to współgra

Serio piszesz? Byłam pewna, że po prostu pisałeś je w odstępach, co naturalne, a ja, żeby czytelnik nie szukał na Twoim koncie poprzednich części, wkleiłam je do jednego komentarza, bo w ten sposób interpretacja miała wizualne odniesienie i była bardziej zrozumiała.
Miło, Marcin, że mogłam o swej roli przeczytać.

[iTuiTam]

Niedzielę się w parkach.

Pięknie zaczynasz i dalej też jest pięknie.

serdeczności
iTuiTam

[Karma]

Ewo - ja mam pomysł - piszę i potem przemyślę i pisze i tak kilka razy, co rusz coś nowego - żeby nie dopisywać ciągle w jednym miejscu. To wciąz ten sam temat, tylko ukazany z kilku stron i z perspektywy kilku dni. Stąd tak właśnie potem wychodzi. Stąd pomysł na cykle w swoim pisaniu - żeby to jakoś uporządkować. Tutaj po prostu wklejałem każdy gdzieś, na stronę.

Miło, że miło.

Alicjo, Tabako, Tutam - wielkie dziki.