Następna dłubanka jest moja

[Alga]

Za chwilę zatrzymam się jak zepsuta lalka. 4 rano to nie czas na początek czegokolwiek oprócz miłości.
5 rano tyka w 19 stopniach.
Prawie mija 12 godzin na nieobniżonych obrotach.
Łapanie kuriera w locie. Ćwierć antykwariatu książek w bagażniku.
34 w cieniu. Kierownica parzy. Wszyscy urzędnicy świata sprzysięgli przeciwko upałowi. Przybywam i niszczę spokój wentylatorowo-mineralny w ciszy uśpionych klawiatur. Wszystek cień odpełzł w szczeliny po tej dobrej stronie chodnika i rozgrzał mury. A miał poczekać i prowadzić. Kiwać na mnie palcem z tej na oko znośnej perspektywy ulic.
Dozorca zmywa szlauchem znicze dnia poprzedniego. Zmywa plwociny żalu i żar wypocin. Popielniczki przed knajpami wystygłe pustką. Niewykorzystane. Jak kobieta na rogu. Sama nie wie, czy żałować, czy odespać ulgę.
Dozorca ma łagodne oczy i przeprasza, że zrosił mi stopy na progu kamienicy. Prysznic myśli.
W takim nasyceniu pustką nie powinno się pisać. Do nikogo. Wydłubać to z siebie i spopielić.
Przed wejściem na falochron.

[Tomasz Gil]

Ja bym skończył na "wydłubać z siebie i spopielić". Pasuje do upału i przegrzania narratora. I do całego wkurzenia tegoż. "Wejście na falochron" w tym upale kojarzy mi się z samobójstwem, które - wg mnie - nie pasuje do pozostałej części tekstu.
Pozdrawiam.

[Nula.Mychaan]

Wszystek cień odpełzł w szczeliny po tej dobrej stronie chodnika i rozgrzał mury. A miał poczekać i prowadzić. Kiwać na mnie palcem z tej na oko znośnej perspektywy ulic.

rewelka