Krzyże pokutne

[Marcin Sztelak]

Chrzęst, chrzęst – po śniegu, zapadam się głębiej w zimę, po kolana, po czubek nosa. I tak dalej nie widzę, powszechna choroba. Życzę sobie wszystkiego najlepszego, a przed wszystkim wzroku z dobrze rozwiniętą wybiórczością (belka w oku i et cetera, i vice versa).
Nie mam ochoty na zabawę wysublimowaną formą owijania w bawełnę, zawsze mi się mylą półsłówka. Mam jedynie siedem życzeń, albo nieszczęść, zależy, które szybciej. Skoro już popełniłem grzech śmiertelny życia, nie muszę się zachwycać każdą poezją i każdym księżycem. Zresztą miłość to często proza, niezamknięty sedes, bielizna na grzejnikach.
Tymczasem depresja i psychoanalitycy zbierają zasiew, jak sobie pościelisz i tym podobne. (Zygmunt Freud czai się pod kozetką i powieką). Bandyci, niekoniecznie jednoręcy, suszą zęby, gdy skaczący z mostu krzyczy: człowiek człowiekowi umywa ręce.
Tymczasem zastanawiam się jak wytłumaczyć głuchemu synkowi sąsiada jak to jest z tym chrzęstem. Lepiej mu powiem, że choinki umierają młodo, biel jest brudna i wszyscy jesteśmy nawozem. Nie usłyszy, a będę mógł się poczuć nonkonformistą, buntownikiem i – mam to na końcu języka – poetą.

[Nula.Mychaan]

Bardzo sprawnie żonglujesz słowem, gra znaczeniowa i skojarzeń wciągnęła mnie. Można delektować się frazami.

[411]

Skoro już popełniłem grzech śmiertelny życia, nie muszę się zachwycać każdą poezją i każdym księżycem. Zresztą miłość to często proza, niezamknięty sedes, bielizna na grzejnikach.

Tadam. Nic dodac, nic ujac.

Milego, J.