Dzień siódmy i następne

[Marcin Sztelak]

Poranek witam milcząc, usiłuję śnić z samozaparciem godnym lepszej sprawy. Nic tak nie boli jak świt, może tylko narodziny, lecz tych ostatnich na szczęście nie pamiętam. Kofeinowa kąpiel od dawna nie dodaje energii, nawet przeklinanie dziecka płaczącego za ścianą stało się rytuałem.
Wojownik niedorzecznego słowa, bełkotu najszczerszy piewca, próbuje sobie przypomnieć, która sentencja, łacińska, byłaby najodpowiedniejsza na tak nieszczery dzień tygodnia.
Niewyważone słowa oddałem do serwisu, aby je obdarli z romantyzmu, nie chce płakać nad rozlanym mlekiem, nie czas żałować róż, ani lasów. Nie, nie wszyscy jesteśmy Chrystusami, ja przykładowo
nie nadaję się nawet na jedno z ramion krzyża.Zza firanki obserwuje religijnych pijaków wznoszących modły o obniżkę cen alkoholu, dołączam do prośby. Niestety unieważniono moje błagania, w zeszłym tygodniu wymazując moje imię z ksiąg parafialnych.

Kot z aprobatą kiwa głową, absurd – myślę – przecież ja nie mam kota.

[Nula.Mychaan]

Lubię Twoją prozę poetycką.
Masz specyficzny styl obrazowania, a metafory są bardzo w moim guście.

[eka]

Kot z aprobatą kiwa głową, absurd – myślę – przecież ja nie mam kota.

No dokładnie poniekąd, po dziele stworzenia i jednodniowym odpoczynku, ukazał się absurd tworzenia.
W punkt!
Tak mnie zindoktrynowałeś swoją twórczością, że popieram.