Mała śmierć

[Marcin Sztelak]

Rosłem jak grzyby po deszczu, werblem na parapecie. Nie wiedzieć czemu smakowałaś bekonem na grzance. (Niepojęte jakie rzeczy przychodzą zza okna, w pościel).
Zmiętoszone słowa śnieżyły na dywan. Brodząc w rytmach nieumiejętnie poszukiwałem sensu. Czczych obietnic.
Na poddaszu świata panowały straszliwe przeciągi, ziąb do szpiku i kurz w nozdrzach. (Szczerze mówiąc nie chcę do nieba).

Dziś, nocami głaskam nienarodzone dzieci. Jakież spokojne, jakby ich wcale nie było. Tylko sobie nie wyobrażaj, za wiele. Pocałunki to tylko usta w usta.
Wciąż pada, aż tęczówki zmatowiały. Ręce bolą od wyznań, więc boso spaceruję po krawędzi zlewu w kuchni. A ty mówisz: nie chcę zwariować. Choć nawet o to nie prosiłem. Na obiad przełknąłem pierścionek zaręczynowy. Symboliczny. Jednak uwiązł
w okolicach jabłka adama. Konieczna będzie operacja.
Zresztą wszystko co powiem zostanie użyte. Przeciwko. Nawet mądrości niewystarczające na podszewkę płaszcza.
(Na podszycie wiatrem najwyżej).

[Nula.Mychaan]

Nawet mądrości niewystarczające na podszewkę płaszcza.
(Na podszycie wiatrem najwyżej).

piękne. Całośc piękna ale taka smutna
Marcinie napisz coś pozytywnego dla odmiany

[eka]

Rosnąć werblem na parapecie - znakomite oddanie stanu. Albo: boso spaceruję po krawędzi zlewu w kuchni.
I jeszcze to:

(Niepojęte jakie rzeczy przychodzą zza okna, w pościel).

Tytuł, który ma zbierać sens, po pierwszej lekturze zaskakuje, ale po następnej już nie.

Trochę uwierają w tekście, charakterystyczne dla Twojej twórczości, krótkie, twarde, równoważniki zdań. Wybijają z rytmu (Czczych obietnic. Symboliczny. Przeciwko.).