atlantyda

[Ania ayalen]

czasami ja widze, pozostawiona samotnie w swiecie ktory minal, tak krucha w zwiewnej bialej sukience, tak bezbronna wobec blekitu wody i nieba ktory uwiezil ja.na wieczna tesknote.
Niekiedy spoglada na.mnie, dobrze znanym mi ruchem odgarniajac zaslone czasu. Usmiechamy sie do siebie, poprzez czas, ponad przestrzenia, witajac nasza nadzieje na powrot zycia ktore niebacznie minelo nas w drodze ku niebu, pozostawiajac nasza samotnosc na dwoch krancach swiata rozcietego czasem.
Niekiedy spogladamy na siebie polaczone jedna tesknota...

[skaranie boskie]

I ten fragment bezpretensjonalnego tekstu, podobnie, jak "Atlantyda", urzeka swoim pięknem.
Nie ma w nim niczego wtórnego, takie liryczne wspomnienie zaginionego, może tylko zapomnianego. Ładnie napisane, szkoda, że tak chaotycznie zapisane. Proponuję jednak oddać te tamtamy do aktualizacji, żeby czasami nadawały po polsku.

[Ewa Włodek]

Atlantyda - cóż, wiele ludów, mniej czy bardziej starożytnych, wiedzie swoje rodowody od Atlantów, którzy ponoc istnieli, tak, jak ich kontynent, o czym już i Platon wspomina...A pod wodami oceanów - dziwności się odkrywa ostatnio, więc może - i Atlantyda w końcu znów wychynie z głębin zapomnienia?
Lubię take myśli...

pozdrawiam serdecznie...
Ewa