Realnie

[Damian Sawa]

Mały Książę zaniedbał róże. Bo dziewczyny nie lubią romantyków. To są wybory - pamiętaj!


Marzy mi się znowu ten świat bez Facebooka. Z szalonym tętnem i wiatrem we włosach.
Zaglądam na profil, jakbym szukał sensu życia. Czytam posty znajomych i tych których nie znam. Nie ma żadnych granic,cienkiej nici. Ludzie piszą co myślą, są poetami w pojedynczej sprawie. Bo wczoraj umarł ktoś bliski i trzeba podzielić się newsem. Wstawić graficzny znicz, potwierdzić pamięć. Większość z nich traktuje to miejsce jak pamiętnik, zapominają o jego dostępności. Nie wiedzą że po drugiej stronie ktoś nimi gardzi. Lubią być gardzeni więc klikają dalej i dalej. Kogo obchodzi pękające serce w drzewie. Rozstania, jakich codziennie pełno. Nieprzychylne wpisy można skasować, wysłać w kosmos. Ten pierdolony spektakl trwać będzie w nieskończoność.
Nowy rok, z tego co mówią inni, ma być lepszy, większość w to nie wierzy, zresztą ja sam sceptycznie podchodzę do nowości. Mam w głowie jeszcze Sylwestra, migające niebo, strach że księżyc spadnie i wszystko skończy się przed czasem. Póki co jestem, osiemnasty dzień stycznia. Czuję się jak w brzuchu wieloryba, samotność to długa ciemna droga, która prowadzi w przepaść. Odwracam twarz do ściany, jakbym w ten sposób demonstrował obojętność świata. We mnie mieszka skurwiel, którego w końcu muszę zabić. Absurd! Ten skurwiel musi być tu jak najdłużej, tylko dlatego jeszcze oddycham.

[Ewa Włodek]

ten skurwiel czasem się może przydać, ochroni bowiem peela, gdy już ten taki i owaki spektakl zwany życiem mu się da we znaki, że gotów będzie zaświecić dla siebie - znicz...

spodobało mi się, Damianie...
pozdrawiam serdecznie...
Ewa

[Damian Sawa]

Ewo, właśnie chyba każdy ma takiego skurwiela w sobie który często się przydaje...

Cieszy że się spodobało! Pozdrawiam!:)

[Gloinnen]

Marzy mi się znowu ten świat bez Facebooka.

Witaj w klubie.

Nie rozumiem fb-manii... Jest to rodzaj ersatzu, który ma zastąpić wszystko to, co między ludźmi jeszcze jest prawdziwe, autentyczne, co ma jakąś wartość. Przeraża mnie świat nie żywych istot, a stworzonych na użytek chwili hologramów, nic nie znaczących wcieleń, z którymi możesz nawiązać równie sztuczną, efemeryczną relację... Przygnębiające.

Nie ma żadnych granic,cienkiej nici.

Ale z drugiej strony ten ekshibicjonizm jest, zauważ, kontrolowany. Pokazujesz tylko to, co przyciągnie uwagę, co pociągnie za sobą lawinę. Jesteś jak tancerka na stole. Nie wolno wykonać żadnego fałszywego ruchu.
Bo będziesz musiał przelać tęsknoty, cierpienia, część prawdy o sobie w inne wcielenie. Ale dalej będziesz kłamał. Rozmieniasz się na tysiące drobnych. Czy to jeszcze Ty? Ilu Was jest? Ile posiadasz twarzy?
Wirtualna przestrzeń z jednej strony pozwala na mocną ekspansję siebie. Z drugiej strony sprzyja jakiejś toksycznej, psychopatologicznej chęci, aby tworzyć fantomy z tego, co w nas najgorsze/najlepsze (niepotrzebne skreślić). Z obsesji, kompleksów, podszeptów licha... Z tęsknot, nadziei, resztek godności... I tak od ściany do ściany, od postu do postu...

Zainteresował mnie ten fragment, zainspirował do refleksji. Dzięki.

Pozdrawiam,


Glo.

[Damian Sawa]

Glo, cieszy mnie że dzielisz się swoimi refleksami. Mnie również wiele spraw związanych z Fb irytuje, chociaż można znaleźć i plusy tego portalu...
Miałem jednak ochotę i czułem potrzebę napisania tego co wyżej. Jeśli zaciekawiło to cieszy.

Pozdrawiam ciepło!:)