w miekkim polcieniu

[Ania ayalen]

Wyglada tak niepozornie ujeta w pociemniale ramy z ktorych czas zeskrobal blichtr swietnosci, jest wzruszajaco nieobecna - w tej swojej niemodnej, przykurzonej historia sukni, w miekkim swietle poznego popoludnia uwage przykuwaja jej dlonie- przysiadly na chwile zamyslenia, dwa biale ptaki gotowe na najmniejszy znak frunac radosnym uniesieniem. Patrzy na mnie porozumiewawczo, usmiechamy sie poblazliwie, z nutka rozbawienia zapisana cicho w kacikach ust
- na to najlepsze warto czekac nawet cale zycie
- niejedno
upewniamy sie spojrzeniem poprzez kotare czasu
- myslisz ze dzis przyjdzie - pytam niepewnie
- pewnie przyjdzie, jak codzien. Moze tym razem rozpozna nas w sobie
- moze- odchodze na.palcach by nie sploszyc miekkich.polcieni tworzacych tlo.dla.naszego usmiechu
- wroce tu- obiecuje
-wroce tu - z nadzieja odpowiada echem zapomniany czas