człowiek bez przeszłości

[Maryla Stelmach]

przyjęła mnie tradycyjnie w kuchni.
- mieszkasz w hotelu?
- jeszcze nie wiem pokazałem gestem ręki.
popatrzyła przez okno na dziwny lokal przy dworcu kolejowym.
na cafe' bar celona. potem wzrok przeniosła na ruchliwy deptak.
- informację o lokalach dla gejów
można znaleźć na stronie internetowej hanoweru.
- warto przyjść tutaj o zmierzchu przerwałem stanowczo.
- tak w ogrodzie berggatren park skrywa miniaturę
lasu deszczowego.
- czekasz na zofię? zapytała znowu.
- zapomniałem zabrać ze sobą porcelanowe cacka z miśni
zmieniłem temat. przywiozę ci następnym razem.
uśmiechnęła się i pochylając nade mną wyszeptała z przekorą.
- wiem o zofii. to przykre.
- może pojedziemy do fortecy brunnenhaus
popatrzyć na głębinową studnię? zmieniłem temat.
- jest gorąco. drążyłem ją przez sześć lat w litej skale.
- studnia i ja mamy wiele wspólnego z tobą
odpowiedziała podnosząc głowę wysoko.
- wiedziałem co to znaczy.
należało się przeprawić na drugą stronę miasta.
kiedy wychodziłem stała odwrócona twarzą do ulicy.

po chwili szedłem oglądając w witrynach sklepów stare meble
i tapety z kurdybanu. zamyśliłem się.
- może kiedyś powiedziałem do pustki przed sobą.
zaczął padać deszcz zmywając moje ślady
ze ścieżki. człowieka bez przeszłości.

[411]

Witaj Marylo.

Powiem tak: chcialam od razu, od szlagu zabrac sie za wersyfikacje, przecinki i wielkie litery. I wlasciwie sie zabralam, ale cos mi przeszkodzilo, by to dokonczyc. W tzw miedzyczasie doznalam olsnienia: a niby czemu?
Jakim prawem mam zmieniac cos, co tylko moim zdaniem wymaga zmiany? Bo nieladnie? Malo schludnie?
A co ja takiego wiem o prozie poetyckiej, by wtryniac swoje trzy grosze?
I w koncu - kto powiedzial, ze jestem taka zajebista, ze moje zdanie jest to najwlasciwsze i najmojsze?...

Postanowilam czytac ten tekst jak wiersz. Nie jest mi latwo, ale przy kazdej nastepnej próbie jest ciut i ciut lepiej. Czyli - umówmy sie - zapis i forme zostawiam sobie na boczku lezec (ta urocza gramatyka niemiecka...), potrzebuje zwyczajnie czasu, by sie z tym oswoic.

Zatem - tresc.
No i tu przyznaje sie bez bicia, ze jest to jeden z lepszych tekstów/wierszy jakie udalo mi sie tu na forum przeczytac.
Gigantyczny ladunek emocji ujety tak lekko, delikatnie i zwiewnie, ze klekajcie narody. Mam na mysli oczywiscie pozytywna strone "lekkosci".
Zadumalam sie.
Zobaczylam te rozmowe, sciezke i antyki im Schaufenster...

Piekne.
Dziekuje za ten wiersz i lekcje pokory.

Milego, J.

PS Jesli pozwolisz - delikatnie proponowalabym zmienic wlasnie te "zabytkowe meble" na antyki wlasnie, oraz usunac przecinki w "dialogach". Tekst nie straci na przejrzystosci, natomiast zyska (dodatkowo) na wielowarstwowosci/glebi.

[Maryla Stelmach]

411, bardzo dziękuję za treściwy komentarz. naniosłam poprawki. jeżeli lubisz takie teksty, to dla Ciebie zamieszczam w ziale proza pewien tekst z życia wyjęty. pozdrawiam serdecznie

[411]

I ja sie ciesze, zesmy sie tak dobrze dogadaly.
Jeden drobiazg tylko:

po chwili szedłem oglądając w witrynach sklepów zabytkowe antyki

Pierdolka okropna nam tu wyszla... zabytkowe meble -> antyki, stare meble -> tez moga byc antyki, ale mnie sie raczej kojarzy z gratami.

Natomiast uwazam, ze brak przecinków okazal sie (wyjatkowo) dobra decyzja.

Milego, J.

[Maryla Stelmach]

411, tak, masz rację. nie pomyślałam, ponieważ nie lubie poprawiać tekstów, poszłam na łatwiznę. dostałam po łapce i jest fajnie. dzięki.

[kamyczek]

Tak, 411 ma rację, to świetny tekst.

[Maryla Stelmach]

kamyczku, dz iękuję. czasami coś mi sie uda.