Marny puch (3 - Pokuta Magdaleny)

[Ewa Włodek]

od początku

poprzednia odsłona


Żar - jak prasa w foluszu - wałuje powietrze,
drżące fatamorganą do zawrotu głowy.
Cuchnie rynsztok i bazar, zieje piach gorący,
i nigdzie skrawka cienia. Już nie będzie lepiej.

Ja na brzegu fontanny, szemrzącej łagodnie,
końcem palca dotykam migoczących łusek,
swoje odbicie widzę w ich lśnieniu, jak w lustrze,
tylko - gdzie moje oczy? Tak bardzo się boję.

Jestem - skalana piękność - wszystkich i niczyja -
ustrojona w precjoza, wzgardą obszargana,
w myślach bezwład i zamęt, niczym wściekła kobra,

i ten ciężar - być śluzą dla cudzych pożądań!
Ty mnie podźwigniesz, Blasku, kiedy - na kolanach -
ślady Twoich stóp łzami i bólem obmyję.

cdn

[pallas]

Sonety są trudne do pisania ten zgrabnie wyszedł.
Pierwsze dwie zwrotki opisują tak mi się wydaję Jerozolimę starożytną.
Czuć ten upał jak i zapachy.
I ta fontanna, która mająca dawać ukojenie w skwarze.
Zadaję jeszcze gorszy ból.
Piękność skalana od razu mi się powieść
Dostojewska przypomina Zbrodnia i Kara i Sonię.
Lecz ktoś ją uratował.
Smutno mi się robi Magdy Magdaleny.

Tytan

[skaranie boskie]

Chyba posypał się rytm w trzecim wersie drugiej strofy, ale to łatwe do naprawienia.
Poza tym bardzo dobry sonet.
Pozwoliłem sobie na małą ingerencję w poszczególne odcinki, polegającą na poprawnym ich olinkowaniu. Mam nadzieję, że będziesz mi miała tego za złe.

[Ewa Włodek]

Piękność skalana -
Lecz ktoś ją uratował.

czy uratował Pallasie - trudno jednoznacznie orzec, ale na pewno - zmienił ją, zmienił jej życie...

Chyba posypał się rytm w trzecim wersie drugiej strofy, ale to łatwe do naprawienia.

aaa, to kuknę, Skarańku i zobaczę, co się da zrobić...


Panowie, najpiękniej Wam dziękuję, żeście wstąpili, rzucili okiem i dobrym słowem...
moc serdecznego Wam posyłam...
Ewa