Teatrzyk cieni

[alchemik]

Bo…,
bo mi twoich loków, poetko, potrzeba,
bym mógł zwijać na palcach w pierścienie,
aby wiatrem jak suknię podwiewać,
do stóp twoich przyłączyć się cieniem.

A gdy zadmie oziębły listopad,

w pulsie zadrżę jesienną muzyką
serc, co biją w rytm trwożny choć słodki,
ja ci jednak poetko napiszę
wiersz o wiośnie. Nie spocznę, nim skończę.

A jednak,
gdyby ciebie nie było,
zabrakło w boskim planie,

to jak ten palec sam, mimo dłoni,
którą w pięść bym zacisnął,

waliłbym w ścianę przejrzystą,
bo z imaginacji nagiej
powstałą.

Gdzieś tam.

I znowu bym się zdradził,
że kocham wciąż jeszcze,

przyznając, że stale
spojrzeniem odległym
pieszczę
cienie, które powstały, są,
pozostały.