Ciemna materia

[alchemik]

Po raz kolejny przestaję oddychać pod ciężarem zgęstków cienia.
Brak zasięgu, brak zasięgu, okna, szpary w ciemności.
Napieram palcami na elastyczną tkankę, odcinającą mnie od świata.

Czas zapętla wokół szyi garotę z twojego włosa. Niechby to był światłowód
do słońca, pojedynczej gwiazdy, dwojga dłoni chociaż.
Znajduję inną drogę, zapadając pod drgające powieki.

Idę ścieżką po dnie rozstępującego się morza, ściany znów rosną wzwyż,
gwiazdy nikną. Jeszcze tylko przywołujesz sylwetką w szarość poranka.
Głęboko wciągam powietrze i spędzam kota przycupniętego na piersi.

J.E.S.