wodzirej

[alchemik]

zmąconą ciszą wygładza biel
wieczór bez snów i bez żalów
zapiera dech zmarznięty zmierzch
w śnieżną suknię oblekła się zamieć
najnowsza kreacja tego karnawału

na szybie poblask
tu w ciepłym wnętrzu
świąteczny lampion płonie

wejdźmy do środka

dziś
na ostatnim balu
rok w korowodzie wspomnień

kolejny to rok w podróży
nowa zmarszczka przybyła cóż
odrobineczka różu…

gdzieś tam
na Bliskim Wschodzie
uwiera nieba brzemię

poczciwy stary Atlas
i jego silne barki
wspierające nasze marzenia

zaczęto bal
wesoło muzyka zagrała
głos ma wodzirej

wstał
chrząknął
dyskretnie wygładził swój mundur
operetkowego generała

proszę państwa o chwilę uwagi!
maleńka przerwa na
metamorfozę
powszechne przepoczwarzenie
bez obaw
niewielka to będzie zmiana
codzienną maskę zastąpi
maska karnawałowa

dyskrecja zapewniona

wybiła północ
wśród życzeń
dwanaście uderzeń zegara

nagle!
brzęk szkła
rzucony o ścianę kieliszek
pisk dam

na stronie szepty
pewno znów komuś po mordzie dali
nie cisza!
poeta prosi o ciszę!

samotny
wśród spojrzeń
oczu pustych
jak flaszki wyssane
wstaję

to ja
niechciana dusza towarzystwa
szalony
pijany poeta

słuchajcie ludziki! wołam.
na wszystkich maskach ta sama
złośliwa tępa przekora

słuchajcie!
a jeśli was zdołam przekonać
zedrzyjcie z siebie ten łach!

dziś wielkie niebotrzęsienie
doroczne i nieodzowne.
czy nie czujecie
jak swędzą wypryski gwiazd!?

ach tak rozdrapać je
rozognić nieboskłon jak ranę
aż się sypną rojem na ziemię

a każda gwiazda czyjś los
a każda gwiazda
jedno
życzenie