Sumu-abum przed posągiem Marduka

[Elunia]

gdy stoję nad przepaścią zbity jak pies
przez twoje ego
potrafię czasem zabijać
pragnienia obce tłamsić
do samego dna
bo przecież piekło zamarzło

tych ranków jak febra nie zmienię
pozwolę sobie na przystanek zwątpienia
w przeznaczenie zamienię złem nakarmiony
u okien twych jak żebrak

choć czasem w zapomnienia chwili
przed oczami urośnie las
mieczem utkwionym

przypomnę sobie
to zwykłe zwątpienie w przemijanie

zastępuję jedno dotykanie w drugie
dla kilku chwil
i nie będę umierać dla miłości