Zło nie pisze Wierszy

[eka]

Czemu ufam Poezji?
Nie pozwala się dotykać złym dłoniom, choćby najmocniej ściskały słowa.

[nie]

A co z prozą?

[eka]

Prozą mówią i piszą wszyscy, niestety, kryterium nie działa.

[tabakiera]

Nie do końca zgadzam się z tą myślą.
Istnieją wiersze napisane w konkretnym celu, nie zawsze szlachetnym.
Do tworzenia prawdziwej poezji potrzebny jest talent, ale nie ma on nic wspólnego z moralnością.

[eka]

Poczyńmy wstępne założenie, w sentencji zresztą już zaznaczone wielką literą nazwy własnej Poezji, bo oczywiście ta myśl nie dotyczy pospolitości, mniej lub bardziej zgrabnego wierszoklecenia, rymowanek i tym podobnych tworów, które nawet nie próbują (brak talentu) sięgać w głąb rzeczywistości.
Mowa wiązana, w tym oczywiście i wiersz wolny, w całym swoim szerokim wachlarzu form jest łączeniem słów nad wyraz świadomym, nie nastawionym wyłącznie na komunikację, ale poszukującym prawdy. A prawda często nie bywa szlachetna, szlachetne jest dążenie do jej obnażania. Talent z tym poszukiwaniem jest ściśle sprzężony.
Poezja jest jak iluminacja, połączenie „zobaczonych” myśli, przeżytych stanów z najbardziej im bliskim, jak najbardziej wiernym – zapisem w słowach. „Dobre dłonie” mają siłę, odwagę do pisania najgorszej Prawdy, a „złe” będą się kamuflować, manipulować, aby swoje zło przenicować na jakiś fałszywy pozytyw dla siebie. Zaprogramowane kłamstwo jest zaprzeczeniem sensu pisania wierszy. I Poezja takiemu fałszywemu porządkowi wersów po prostu się nie poddaje, to dziwne, bo wynika z tego niespodziewanie metafizyczność rzeczywistości.
Jest Coś, co pilnuje swojego terytorium.



Żeby nie było tak koturnowo, spłaszczę niemiłosiernie:
Szkoda twojej mitręgi, gadzie.
Nie stworzysz Wierszy
ukrytym jadem.

[tabakiera]

Moim zdaniem idealizujesz, jednak uzasadniasz przekonująco.
Cóż, bywam cyniczna.

[eka]

Cyniczna? No cossś Ty! Skądże.
--------------------------------------------------------
Przekonywujący idealizm jest racjonalny.
Dzięki.

[alchemik]

Musisz poprawić tytuł, Ewo.

Zło Wierszy nie pisze.
Niech wiersze wielką literą symbolizują poezję, bowiem zło pisze wiersze. Wiersze to tylko uporządkowane w pewien wzór słowa.

[tabakiera]

Popieram pomysł Jurka.

[Gorgiasz]

Poczyńmy wstępne założenie, w sentencji zresztą już zaznaczone wielką literą nazwy własnej Poezji, bo oczywiście ta myśl nie dotyczy pospolitości, mniej lub bardziej zgrabnego wierszoklecenia, rymowanek i tym podobnych tworów, które nawet nie próbują (brak talentu) sięgać w głąb rzeczywistości.

Na pierwsze rzut oka – tak. Ale... czy każda Poezja powinna/musi sięgać aż tak głęboko? Czy jej twórca pisząc, ma myśleć tylko o najwznioślejszych ideach? Czy każdy Jej odbiorca tego oczekuje?

Mowa wiązana, w tym oczywiście i wiersz wolny, w całym swoim szerokim wachlarzu form jest łączeniem słów nad wyraz świadomym, nie nastawionym wyłącznie na komunikację, ale poszukującym prawdy.

To by najpierw należało zdefiniować prawdę. Obiektywną – jak rozumiem – bo z subiektywną jakoś sobie sam poradzę. A to jak dotąd nikomu się nie udało z Jezusem włącznie. Pamiętajmy, co odpowiedział na pytanie „Qiud est veritas?
Moim zdaniem, sytuacja nieco się zmieni, jeśli ujmiemy to inaczej: jeśli słowa odzwierciedlają prawdę (abstrahując od jej definiowania). Inaczej mówiąc, nadajemy słowom i formie jaką przybierają (wiersz) podmiotowość, automatycznie odbierając ją piszącemu. Bo jeśli tego nie zrobimy, to uznamy, że to on zna prawdę, a nie sądzę aby tak było.

A prawda często nie bywa szlachetna, szlachetne jest dążenie do jej obnażania.

Też nie zawsze.

Poezja jest jak iluminacja, połączenie „zobaczonych” myśli, przeżytych stanów z najbardziej im bliskim, jak najbardziej wiernym – zapisem w słowach. „Dobre dłonie” mają siłę, odwagę do pisania najgorszej Prawdy, a „złe” będą się kamuflować, manipulować, aby swoje zło przenicować na jakiś fałszywy pozytyw dla siebie. Zaprogramowane kłamstwo jest zaprzeczeniem sensu pisania wierszy.

Zgoda. Ale czy zawsze jesteśmy w stanie to rozpoznać? Właściwie zakwalifikować? Żyjemy tyloma iluzjami, że jedna więcej... Priwykli. Poza tym, jeśli nawet dany utwór był pisany w nie najlepszych intencjach, ale posiada jednak pewne zalety (interesująca treść, perfekcyjna forma, piękne rymy), to możemy wyciągnąć zeń dla siebie aspekty w pełni pozytywne; w końcu nie jest ważne co zostało napisane, ale to, co my oczytaliśmy. A w nawet najlepszy wiersz, będący prawdziwą Poezją w przedstawionym tu rozumieniu, ktoś może odczytać opacznie i przypisać mu całkiem odmienne cechy, często wynikające zresztą z jego założonych czy zaprogramowanych oczekiwań czy nastawienia.

Jest Coś, co pilnuje swojego terytorium.

Co?

Czemu ufam Poezji?

Skoro potrafisz ją bezbłędnie rozpoznać...