O pożytku z megalomanii

[eka]

Megalomania dotykając błazna, czyni go podwójnie śmiesznym.

[alchemik]

Biorąc pod uwagę funkcję trefnisia, to ma on w ten sposób, niejako, dwustuprocentową wydajność.

[eka]

No, w pełni zgadzam się z procentami

[Gorgiasz]

Najczęściej dotyka właśnie błaznów. A jeśli nawet nim nie był, to dzięki niej takim się staje.

[lczerwosz]

Megalomania jest bardzo pożyteczna w małych dawkach. Pochodny do niej snobizm napędza rynek dzieł sztuki. Inaczej artyści umarli by śmiercią głodową albo zmienili zawód na bardziej intratny.
Podkreślonych słów szukaj w Wikipedii na własną odpowiedzialność.

[eka]

Megalomania wyzwala dopaminę, wzmacnia dobry nastrój nosiciela, ośmiesza w otoczeniu, i samemu, bez potężnego kopniaka, pozbyć się jej nie można.
Megalomania, ale tylko w aptekarskiej dawce, przydatna jest szefom, aby wzmocnić ich chęć podejmowania odważnych, słusznych decyzji.
Ech, ten relatywizm.
Ale podtrzymuję szanowni przedmówcy, że w dużej dawce megalomania naprawdę pomaga w karierze amatorskiej i zawodowej tylko błaznom.

[nie]

Jestem bogiem. Ale piszę ten rzeczownik małą literą, co dowodzi, że nie jestem megalomanem.

[alchemik]

Ależ, Ewa, oczywiście, że wierzę w Twoją wypowiedź.
Najciekawszy jest inny relatywizm i przyczynowość. To megalomania tworzy błaznów, a błazny z nią rezonują.
Dodatnie sprzężenie zwrotne.
A może na odwrót?

[witka]

Kilku gostków pod celą kontempluje michę:
- za mało bazyli
- za malo oregano
- za malo kartoflów

[Nula.Mychaan]

Ewa to bardzo celne