Miłość i kwiaty

[j.m.wawrzyn]

Z miłością jest jak z kwiatami
przyjęta-rozkwita barwami tęczy
odrzucona-usycha w kolorach szarości.

[Sede Vacante]

Nie do końca. Kwiaty, bez względu czy cięte, czy zerwane na łące, po wręczeniu i przyjęciu i tak szybko obumierają. Można je wspomagać wodą, ale to na krótką metę.
Jeśli miłość jest jak kwiaty - piękna, kolorowa, nastrajająca optymizmem i zawsze bliska śmierci.
Odrzucona - to w ogóle szkoda, że wzięta ze swego spokoju, jak kwiaty.
Tu więc się nie zgodzę, aczkolwiek każdy ma swoje teorie.
Jednak kwiaty (jak wszystko dookoła) żyją tylko do momentu, do którego nie spodobają się człowiekowi.
Pozdrawiam.

[Gloinnen]

A ja myślę, że kwiaty żyją przede wszystkim same dla siebie i są piękne wtedy, gdy się nie ingeruje w ich istnienie. Podobnie z miłością - ona samoistnie rozkwita i nie należy nic z tym specjalnie robić. Obojętnie, czy ją przyjmiemy, czy odrzucimy, ona i tak musi zamknąć się w swoim cyklu. Owszem, można podciąć, zniszczyć celowo - jak kwiat właśnie. Dlatego najlepiej nic z nią nie robić, cieszyć się jej pięknem, dać wolność, albo po prostu zostawić w spokoju.

[Stepanian]

Z miłością jest jak z kwiatami
przyjęta-rozkwita barwami tęczy
odrzucona-usycha w kolorach szarości.

- Coś tu nie gra. Sens oczywiście jest, ale sformuowanie jest niezręczne. Jeśli piszesz: "Z miłością jest jak z kwiatami", to należałoby oczekiwać, że zaraz napiszesz jak to jest z kwiatami. Ciąg dalszy natomiast (sugeruje to rodzaj żeński), opisuje samą miłość, co czyni zdanie naciąganym.
Przy okazji Twojej złotej myśli, przyszła mi do głowy własna na ten sam temat.

Miłość jest jak wódka. Potrafi upajać, nawet oszołomić, ale od nadmiaru robi się niedobrze

Pozdrawiam.