"Wirtualny szczur" cz.11 - Ranek

[Alicja Jonasz]

do początku
w poprzednim odcinku
Powinien zaczekać do jej powrotu, podziękować za gościnę. Tego ranka wyszła do pracy jak co dzień, zostawiając mu na patelni jajecznicę z boczkiem i szczypiorkiem. Jadł ze smakiem, spoglądając na podomkę w grochy przewieszoną przez poręcz krzesła. Intensywnie pachniała potem. Natasza wstawała zawsze o świcie, robiła śniadanie, a potem zapamiętale szorowała w kuchni gary. Była pod tym względem pedantyczna. Lubił patrzeć, jak zgrzana odrzuca długi, gruby warkocz na plecy, pochyla się nad kuchennym zlewem i pucuje naczynia, kraśniejąc coraz bardziej na twarzy. Podomka w kropy opina się na wydatnych, kobiecych kształtach. Stawał w progu i w milczeniu wodził wzrokiem po tym jędrnym, zdrowym ciele. Ilekroć Natasza przyłapała go na podglądaniu, śmiejąc się swawolnie, groziła mu palcem jak niesfornemu chłopcu. Wyglądała pięknie. Miał wtedy ochotę zerwać z niej podomkę. Ten typ kobiety podniecał Antoniego od zawsze. Zakochał się jednak w intelektualistce. Joanna nie znosiła gotowania, więcej czasu spędzała w swoim gabinecie niż w kuchni, czasem do późna ślęczała nad rozprawami naukowymi. Posiłki przygotowywała szybko, jakby od niechcenia, pozostawiając górę brudnych naczyń w zlewie. Z tym Antoni musiał radzić sobie sam. Przyjście na świat Basi niewiele zmieniło, obowiązek opieki nad dzieckiem spadł głównie na jego barki. Nie skarżył się. Dziewczynka rosła zdrowo, a jej radosny szczebiot rekompensował zmęczenie i niewyspanie. Było warto. Po śmierci Joasi córka stała się jedyną bliską mu osobą. Dzięki niej nie stracił kontaktu z rzeczywistością, utrzymał się na powierzchni. Miał przecież dla kogo żyć. Z zamyślenia wyrwał go dzwonek telefonu.
- Wstałeś już? - Usłyszał w słuchawce wesoły głos Nataszy.
Troszczyła się o niego. Jak jej powiedzieć, że musi odejść? A może poprosić, by zaczekała? Zaczekała? Po tym wszystkim nie będzie miała już na kogo czekać. Nie, nic jej nie powie. Niech pomyśli, że jest draniem, skończonym łajdakiem, który skorzystał z okazji, a potem uciekł.
- Tak, wstałem niedawno - odpowiedział sucho.

[Lucile]

Alicjo,
z rosnącym zainteresowaniem czekam na: Południe, Wieczór i Noc.
A Nataszy kibicuję, proszę nie czyń jej zbytniej krzywdy

Pozdrawiam
Lucile

[eka]

Wiesz, że piszesz przede wszystkim o samotności?
Bardzo dobry kawałek prozy.

[Alicja Jonasz]

Wiem... Tak sobie myślę, że jeśli uda mi się ją w końcu wyrazić, znajdę odpowiednie słowa, złożę je w literackie obrazy i spodoba się to ludziom, wtedy zacznę nucić o czymś innym, przestanę być tak okrutnie monotematyczna:) dziękuję za komentarz i liczę na krytykę:)

[eka]

Wcale nie jesteś monotematyczna (Jezu, skąd ta skłonność do samobiczowania?:), trochę mi czasu zabrało dotarcie do fundamentu.
Jak tekst sobie "zasłuży" - nie omieszkam.

[Alicja Jonasz]

Samobiczowanie? Ależ nie:) Po prostu mam taki mały dystans do samej siebie i tego, co piszę. Nie ukrywam, że chciałabym robić to coraz lepiej, dlatego wszelkie uwagi przyjmuję z otwartymi ramionami:) Uwagi pod adresem tego, co piszę, a nie pod moim bo są tu tacy, którzy próbowali identyfikować mnie z bohaterami tekstów, a tego nie daruję, wrrrr Dziękuję, że poświęciłaś czas na przeczytanie i kilka słów komentarza:)

[eka]

wszelkie uwagi przyjmuję z otwartymi ramionami:) Uwagi pod adresem tego, co piszę, a nie pod moim

Endemit normalnie.
A co do przyjmowania wszelkich uwag, hmm... trzeba zachować czujność, bo niezbadane są motywacje treści niektórych komentarzy.

[Henryk VIII]

Obrazowo, podomkę w grochy się widzi - zachęciłaś mnie tym fragmentem do przeczytania całości
h8

[Alicja Jonasz]

Dziękuję za kilka słów opinii:)
Eko, niepokojący Twój ostatni komentarz. Ta czujność, hm... Myślisz, że ktoś na przykład chwali tekst, choć nie jest dobry, ponieważ chce coś przez to osiągnąć? Albo że krytykuje, bo...?

Henryku VIII, mam nadzieję, że udało Ci się przeczytać poprzednie fragmenty:) Pozdrawiam:)