"Świerszcz w trawie" cz. 22 - "Fortepian"

[Alicja Jonasz]

do początku
w poprzednim odcinku
On jeden traktował ją jak damę. Przejawiało się to w drobnych, wydawałoby się mało znaczących, gestach. Dla niej miały ogromną wartość. Niski, chudy blondyn o szarych, wesołych oczach oferujący pomoc przy dźwiganiu torby pełnej warzyw budził przy pierwszym spotkaniu obawy. Skulona, z mocno bijącym sercem, przeszła obok, nie wypowiadając ani jednego słowa. Tyle nasłuchała się o bezwzględnych oszustach mamiących naiwne kobiety pozorną uprzejmością, że zetknąwszy się ze zwykłą ludzką życzliwością, przestraszona uciekła. Przy drugim spotkaniu ustąpił jej miejsca w zatłoczonym autobusie. Bąknęła ciche "dziękuję", usiadła i od razu odwróciła wzrok w stronę okna. Jest przystojny, pomyślała, starając się skoncentrować na obrazach przemykających za szybą, co w tych okolicznościach było nadzwyczaj trudne. Czuła, że rumieni się niczym pensjonarka. Kolejne spotkanie w drzwiach miejskiego domu kultury zaskoczyło obydwoje. Było jak w "Harlequinach", które Stefa namiętnie w owym czasie czytywała. Mroźne styczniowe popołudnie, pora obiadowa, niewielki ruch na ulicy i jakaś smętna melodia dochodząca skądś z góry. Ona zdyszana, w rozpiętym płaszczu, z miską pełną kotletów schabowych, lekko rozczochrana, on w czapce uszatce, z grubym skoroszytem pod pachą.
- To Szopen - powiedział, gdy mijali się w drzwiach.
- Gdzie? - zapytała zdezorientowana.
- To taki kompozytor - odpowiedział, przyglądając się schabowemu wystającemu spod foli aluminiowej.
Zaprosił ją na kawę, rozmawiali, a potem jakoś nie mogła przestać o nim myśleć. Zadzwoniła pierwsza, Krzysztof przyszedł jeszcze tego samego dnia, ale nie sam. Na progu stała kilkuletnia dziewczynka z zaciekawieniem patrząca na Stefę. Miała oczy ojca, wesołe i ufne.
- To Grażynka, mój skarb - rzekł z czułością. - Zawsze mi towarzyszy, gdy udzielam lekcji. Grałaś już kiedyś?
Nie grała, prawdę mówiąc nie odróżniała pianina od fortepianu, a jej edukacja muzyczna zakończyła się na nieudolnym odtworzeniu gamy C-dur na flecie prostym, nie zamierzała jednak z tym się obnosić. Franciszek sprowadził fortepian przed rokiem. Instrument, ozdobiony rzeźbionymi elementami, wyposażony w piękny ażurowy podnutnik, został ustawiony w salonie z kominkiem i stanowił swoistą wizytówkę domu. Dyrektor, szczycąc się nowym nabytkiem, mówił o nim prawie tak czule jak o labradorze. Do zadań Stefy należało utrzymanie fortepianu w czystości. Codzienne ścieranie kurzu stało się niemalże rytuałem. Franciszek wpadał w gniew, jeśli powierzchnia nie była dostatecznie wypolerowana.
- Model Ludwik XVI - powiedział z zachwytem Krzysztof, dotykając klawiatury.
Grał z pasją, świat zewnętrzny przestawał wtedy istnieć, cichły wszelkie troski, liczyła się tylko muzyka.
- Fortepian to niezwykły instrument. Czyż nie jest piękny? - powtarzał, ilekroć się spotkali. - Spójrz na jego szlachetne kształty, na to uniesione skrzydło. Drzemie w nim prawdziwa dusza...
Zatracał się w tej muzyce, a Stefa na przemian kraśniała i bladła. Zrobiłaby wszystko, by choć na chwilę stać się tym fortepianem. Wszystko, aby tylko mistrz zechciał na niej zagrać, wydobyć z jej ciała nieprawdopodobną głębię dźwięku, najczystsze i najpiękniejsze tony. Gdy Krzysztof z czułością dotykał klawiszy fortepianu, a potem naciskał je lekko i płynnie, kobieta drżała z podniecenia, czując rozlewające się po całym ciele gorąco. Zamykała oczy, wyobrażając sobie, jak muzyk przywiera ustami do jej nagich piersi, muska palcami plecy, pieści namiętnie uda i pośladki. Muzyka, tryskająca spod palców wirtuoza, odurzała i kołysała. Mężczyzna zdawał się nie dostrzegać, co czuje dyrektorowa, kiedyś jednak przyszedł sam, tłumacząc nieobecność Grażynki chorobą. Wystarczył jeden akord, by fantazje Stefy urzeczywistniły się.
w następnym odcinku

[karolek]

Jakby ta część była z zupełnie innej bajki. Piękna.
Bardzo zmysłowe, idealnie wyważone wątki erotyczne.

Pozdrawiam

[Alicja Jonasz]

Karolku, bajka ta sama, ale inna bohaterka:) Ja też Cię pozdrawiam:)

[skaranie boskie]

zaskoczyło obydwoje

Oboje, Alicjo.

Było jak w harlequinach

Dałbym te harlequiny w kursywę, albo cudzysłów, a jeśli nie, to już na pewno pisałbym wielką literą.

Tak, bajka ta sama, ale autorka chyba pisała pod wpływem świeżo zapamiętanej lektury Harlequina. Trochę mi to odstaje od dotychczasowej konwencji utworu, mam nadzieję, że ciąg dalszy ono odstępstwo uzasadni.