Świat według Zdzicha /29/ - Pić to trzeba umieć

[zdzichu]

od początku
w poprzednim odcinku


Ależ miałem koszmar!
Śniła mi się wędrówka przez pustynię. Coś niesamowitego! Przebierałem nogami, a one grzęzły w piasku, na głowę lał się żar afrykańskiego słońca, język zesztywniał z braku najmniejszych choćby oznak wilgoci w ustach. Katastrofa! Wlokłem się tak od horyzontu po horyzont, coraz bardziej opadając z sił, krzepiąc się jedynie nadzieją trafienia do jakiejś oazy. Ale nie – wszędzie tylko piasek i piasek. I potworna susza. Obolałe gardło, pieczenie w oczach, zgrzytanie w zębach… Niechby choć jakaś fatamorgana! Ale nie. Nic, tylko piach i pragnienie.
Obudziłem się zlany potem. Pierwsza myśl skierowała mnie do kranu z wodą. Jak to dobrze, że nie mam akwarium… Biedne rybki nie dożyłyby śniadania bez wody. Nawet sobie nie wyobrażacie, jaką bestię budzi w człowieku zwyczajny kac. I skąd on się, kurwa, wziął? Przecież wczoraj… No tak, konia z rzędem temu, kto powie, co było wczoraj. Pamiętam, że piliśmy wisienkę, ale to nietrudno zapamiętać. Pijemy codziennie. I chyba był z nami pan Janek. Tylko czemu mam kaca? Przecież pękły tylko dwie flaszki.
Woda – jak powszechnie wiadomo – jest dla koni. Chciał, nie chciał, trzeba się ubrać i ruszyć na poszukiwanie jakiegoś ludzkiego napoju, żeby nie zdechnąć przed południem. Kierunek supermarket, naprzód marsz!
Jakież było moje zdziwienie, gdy na ławeczce zastałem Krzywego i Bankiera z flaszką wisienki i kubkiem.
- Ach, zbawcy! – zakrzyknąłem, niemal wyrywając napełniony kubek z rąk Bankiera. Przechyliłem go na bezdechu, otarłem usta i grzecznie poprosiłem o dolewkę. Kiedy już zaspokoiłem palące pragnienie, zapytałem.
- Ile tego wczoraj pękło? Ni chuj nie pamiętam, jak trafiłem do chałupy.
- No bo żeś szalał z tym polewaniem, jakby miało w sklepie zabraknąć. – Krzywy porozumiewawczo spojrzał na Bankiera i obaj się jakoś dziwnie uśmiechnęli.
- O czym wy, w mordę?
- Jak, kurwa, o czym! Jak przyszła pani Janeczka z tą flaszką, to żeś się o mało nie rozpłynął. Lowelas się, kurwa mać, znalazł. Prawie na nią wlazłeś, pierdolony erotomanie.
- Jaki erotomanie, o czym wy do mnie?
Z dalszej rozmowy dowiedziałem się, że pan Janek, zgodnie z obietnicą, przysłał dziewczynę do nas po fajrancie. Przyszła z dwiema butelkami wisienki. Sama nie piła. Mówiła, że musi się jeszcze zająć dzieckiem i nie może być wstawiona. Bankier opowiedział jej, jak to kiedyś jego właśnie potraktowała firma windykacyjna, w czasie, kiedy sam był czyimś dłużnikiem. Podobno zbytnio się nie patyczkują z klientem. Jeśli nie po pierwszej, to na pewno po drugiej wizycie jej przedstawicieli, przynosi kasę w zębach, choćby jej zdobycie wydawało się absolutnie niemożliwe. To dzięki nim Bankier totalnie zbankrutował. Zabrali ostatnie resztki, jakie jeszcze był w stanie wyskrobać. Później przyszedł komornik, ale już nie miał czego zajmować.
- A dlaczego nazwaliście mnie erotomanem? Pojebało was?
- Literat, nie pierdol, że nie pamiętasz. Tak żeś się ślinił do tej dziewczyny, że aż sobie poszła. Co się trochę odsunie, to Ty, kurwa, bliżej. I nalewał żeś jej, choć mówiła, że nie chce. A jak ona nie chciała wypić, to żeś łoił za nią. Jak głupek jakiś. Nic dziwnego, żeś się upierdolił w trupa i film Ci się ujebał – wyjaśnił Krzywy.
- Ale ja nic nie pamiętam…
- Bo pić, kurwa, to trzeba umieć. Teraz zapierdalaj po wisienkę, bo kolegów trza przeprosić za takie zachowanie, co nie Bankier?
- Tak jest. Niech zapierdala po flaszkę.

cdn.

[EwaMagda]

Panie Zdzichu, Pańskie teksty - napisane świetnie, lekkim piórem, z poczuciem humoru - żyją. Osadzone realiach, interesująco opowiadają o czymś, o kimś. Chce się doczytać do końca. A to jest najważniejsze.
Czekam na następny rzut oka Zdzicha na świat
Pozdrawiam

[skaranie boskie]

Cóż Ci mam napisać, panie Zdzichu?
Kolejną pochwałę?
Dobrze pan piszesz i tak życiowo.
Niezły z pana obserwator musi być, skoro zauważasz te wszystkie niuanse.
Ot, choćby to, że pić, to trzeba umieć. Niby każdy to wie, ale pan z tego zrobiłeś wiedzę praktyczną podaną w literackiej formie. Niby podręcznikowo, a przecież jakże od podręcznika daleko. Zazdroszczę Ci takich odjazdowych ZNP.
A to na lekarstwo...

[zdzichu]

Drodzy państwo.
Jest mi cholernie miło czytać takie recenzje, nawet jeśli czystą kurtuazją tylko powodowane. Pani Ewa i pani Magda chwalą, pan Skaranie i pan Boskie chwalą...
Tylko powiedz mi, panie Skaranie, czego się pan czepiasz tych nauczycieli?

[skaranie boskie]

Tylko powiedz mi, panie Skaranie, czego się pan czepiasz tych nauczycieli?

Jakich nauczycieli, panie Zdzichu?

[zdzichu]

No jak to jakich? Tych z ZNP.

[skaranie boskie]

Ależ ten skrót, panie Zdzichu, powinien być Ci znany.
To Zespół Niewydolności Poimprezowej.

[EwaMagda]

ZNP to ja miałam onego czasu po niezmiernie udanym balu karnawałowym, brr...
Ale nie wiedziałam, że to ZNP

[411]

Swieta prawda!
Ja juz chyba umiem. Chyba.
A nawet jesli w mrokach niepamieci cos sie skrywa - niech idzie precz.
Mialo swój kozi czas, teraz jestem stateczna matrona, która nie pije, a degustuje...


Doskonaly tekst, panie Zdzichu, jak zwykle. I, jak zwykle, czekam na nastepna czesc.
Milego,
J.

[Adela]

Wow! puenta mnie rozwaliła, siedzę i się chichram pod nosem.
Poza tym dziś w szczególności wezmę sobie do serca starą dobrą prawdę, że "Woda jest dla koni", ponieważ wybieram się na party:)

Pozdrawiam serdecznie,
A.