An 24 - rozdz.4 część 2.

ODPOWIEDZ
Wiadomość
Autor
Awatar użytkownika
Liliana
Posty: 1424
Rejestracja: 11 lis 2011, 20:07

An 24 - rozdz.4 część 2.

#1 Post autor: Liliana » 16 lut 2016, 14:46

Друзья повернули за угол дома и столкнулись «нос к носу» с пупком Вольдемара – одногруппника по педагогической судьбе. Именно Вольдемара, а не Володи, Владимира или Володеньки. Ну, назвали его так родители, а имя прижилось и осталось служить своему хозяину, словно верный пёс. Вольдемар или Волд, как его «сокращённо» звали, был не просто высокого роста – был настоящим Дядей Стёпой, которого, как известно, узнавали за версту. Обратив внимание на созвучие букв в его кличке, друзья перекрестили Волда в Болта. В отличие от Ана и Рабика, Болт носил короткую стрижку, аккуратно выщипывал брови, кустящиеся на рябом лице. И хотя великан терпеть не мог длинные мужские волосы, он, настойчиво причисляли себя к мировому сообществу, именуемому хиппи. А то, что мода на хиппарей давно прошла, друзьям было по барабану. Правда, они тоже, как и большинство простых людей, скептически относились к всевозможным разноцветным бирюлькам и прочей чепухе, полученной человечеством в наследство от «детей цветов», но увлечение западной музыкой тех времён для них стало всепоглощающим и страстным. А мысли о новой пластинке с записью кумиров неустанно крутились в голове. Болт также грешил литературой, пописывая небольшие юморески, неплохо рисовал карикатуры и в отличие от своих «луговых» или «клумбовых» братьев уже успел опубликовать в городских и районных газетах несколько произведений. А его тост: «К твоим глазам – ещё б сто грамм!» – стал настоящим хитом в нашем городе, бесконечно звучащем на свадьбах и днях рождениях в минуты, когда надо было развеселить компанию или сделать комплемент своей девчонке. Если творческое трио приглашали выступить на многочисленных городских литературных вечерах или дискотеках – соглашались не раздумывая. По вечерам время убивали в шумной компании, собиравшейся на квартире Рабика, куда, казалось, приходил весь город. Молодые парни, а особенно девушки не упускали возможности весело провести вечер в одном из самых злачных городских мест, где и покурить можно было наравне с другими, и выпить столько же «классики» – водки с пивом, делая в этом случае единственный, но правильный вывод: чем пива больше, тем водка идёт мягче.
Был у Рабика и свой закон – первый и единственный закон Рабика. Он гласил: приходя на вечеринку, ты должен прихватить с собой не меньше «трёх пива» и одной чекушки «фотки» – так он любил называть водку местного разлива. А чтобы «отфотографированные» пустые бутылки не «крутились» по всей квартире, закон требовал складывать их в ванную, а не прятать за унитазом, не складировать в холодильнике и не засовывать между двойными оконными рамами. Также, нежелательно, подвешивать их к люстре.
Как правило, к середине ночи ванная заполнялась почти до верха, а с первыми лучами солнца от закона оставалась только бледная тень былого величия – и казалось, что пустые водочные, пивные и прочие бутылки можно было найти даже на бетонном дне своей пьяной в дым совести.
Раз в семь дней (обычно в субботу) Рабик решался на уборку – складывал бутылки в ящики, приобретённые по случаю у своего соседа-пьяницы, решившего завязать с пагубной привычкой. И хотя ящиков было много, накопленные за неделю трофеи с трудом помещалось в просторной кладовке, располагавшейся между кухней и ванной. Каждое воскресенье друзья устраивали «разгрузочный» день – сдавали стеклотару. На эту оздоровительную процедуру уходило часов пять, но никто не жаловался – игра стоила свеч в виде полученной денежной компенсации за тяжкие труды. Доход честно делился на троих, поэтому известное выражение: «сообразим на троих», свой негативный оттенок с лёгкостью меняло на устойчиво-экономическую выгоду, лежащую в основе будущей и неотвратимой попойки. «Сообразим дензнаки на троих» – становилось ещё и неплохим подспорьем для их студенческой жизни.
Разглядев у своих ног Ана и Рабика, Болт широко зевнул.
– Жаль, фотоаппарата нет, – сокрушённо сказал Рабик.
– А то, что поместился бы во рту, – парировал удачно Болт.
Друзья расхохотались.
– Ты, что такой потерянный, – обратился «Дядя Стёпа» к Ану, смотри, Рабика научишь теряться в объятиях дружеской мужской компании, ищи его потом.
– ПотОм… пОтом, – тихо, как будто для самого себя, произнёс Ан.
– Причём тут пот? – непонимающе пожал плечами Болт.
Ан хитро прищурился:
– Да, вот вспомнил Гумилёва: «Дурно пахнут мёртвые слова…» Представил это, так прямо потом шибануло в нос.
– Да ты умственный извращенец какой-то, – похлопав по плечу однокурсника, выдавил из себя Болт. – Мёртвые ж не потеют, даже слова!
– А ты, – писателишка задрипаный, философ доморощенный, психолог хренов, – ответил Ан словами героя из любимого «Сталкера». – Я просто подумал о двух вещах сразу: одно слово с лёгкостью несёт в себе ещё и смысл другого, другой мир, если хочешь. А чтобы попасть из одного в параллельный ему, достаточно перенести ударение. Ударение – ключ, которым можно отпереть в сознании то, о чём даже и не догадывался. Видать прав на все сто Олег Григорьевич, написавший:

Как в сундуке двойное дно,
Так в слове скрыта подоплёка,
Когда подумаешь одно,
А выйдет новая морока…

Умеют же писать люди! Правда, здесь речь идёт не об ударении, но о мороке – точно! А как верно подмечено и тонко! Главное – тонко и не рвётся. А у меня, всё не так и не туда, вроде и форма есть, и смысл кой-какой… Девкам нравится, а меня мутит.
– Да не порть ты воздух рОтом, выдыхаешь не компотом, – опять пошутил Болт, но уже в рифму. Не печалься, дружище, каждому овощу свой фрукт, пиши, стучи и откроют. А по нынешним временам, ломиться надо в двери! Ломиться! Но я не об этом. Я тут с одной познакомился. Так вот, я ей давал почитать твои стихи – она так тобой заинтересовалась! Надеждой зовут. Красавица, дура.
– Только познакомился и сразу дура?
– Надеется сдуру!
– А на что надеется?
– Да я почём знаю. Она же Надежда. Сама должна знать. А если серьёзно, на стихи надеется. Говорит, мир спасёт не красота, этого уже мало, а хорошие умные стихи.
– Где же я возьму хорошие, а главное умные, если с такими дураками дружу, – съехидничал Ан.
– Ты тавой, не играй с огнём, как у Блока, обжигая себя и других! Лучше прочитай что-нибудь новенькое, – попросил Болт.
Ан прочитал первое, что пришло в голову:

Редко ходит по прямой,
Рабинович, весь хмельной!

– Смешно, наверное, – выдохнул Рабик.
Автор не удержался и решил добить своего дружка: «Особенно когда со стороны смотришь, а сам трезвый».
В ответ Рабик почесал шею:
– Да! Правда всегда глаза колет!
– А ты закрой их, чтобы правду не слышать или пивка хлебни, легче станет, а то мы вроде бы горло хотели промочить, но пока лишь на солнце мозги сушим. Пошли мы все… пиво пить. А то, и, правда, в горле пересохло.
– Пошли мочить! – ухмыльнулся Рабик, но сначала отошлю-ка (смотри, шлюха получилось!) свою фигуристку домой, пусть катится!

>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>

Przyjaciele skręcili za róg domu i zderzyli się „nos w nos” z Woldemarem – kumplem z grupy, dzielącym z nimi studencki los. Właśnie Woldemarem, a nie Wołodią, Władimirem czy Wołodieńką. Cóż, tak nazwali go rodzice, a imię zrosło się z nim i służyło mu niczym wierny pies. Woldemar lub Wołd, jak go „w skrócie” wołamy, był nadzwyczaj wysoki – prawdziwy Wujek Stiopa, którego, jak wiadomo, uważano za drągala. Biorąc pod uwagę zestawienie liter w jego ksywie, przyjaciele przechrzcili Wołda na Bołta. W odróżnieniu od Ana i Rabika, Bołt nosił krótką fryzurę, dokładnie depilował brwi, krzewiące się na dziobatej twarzy. I choć wielkolud nie znosił u mężczyzn długich włosów, uparcie zaliczał się do światowego towarzystwa hippisów. Przyjaciołom było wszystko jedno, że moda na hippisów dawno minęła. Co prawda oni, podobnie jak zwykli ludzie, sceptycznie odnosili się do najrozmaitszych kolorowych ciuszków i innych bzdur, które ludzkość odziedziczyła po „dzieciach kwiatach”, ale namiętność do zachodniej muzyki tamtych czasów pochłaniała ich bez reszty. A myśli o nowej płycie z nagraniami idoli nieustannie rozbrzmiewały w głowie. Bołt też parał się literaturą, pisywał niedługie humoreski, nieźle wychodziły mu karykatury i w odróżnieniu od „łąkowych” czy „klombowych” braci już zdążył opublikować w gazetach miejskich i rejonowych kilka utworów. A jego toast: „Do twoich oczu jeszcze sto gramów” – stał się prawdziwym hitem w naszym mieście, wznoszonym obowiązkowo podczas przyjęć weselnych i urodzinowych albo kiedy trzeba było rozweselić towarzystwo lub powiedzieć komplement swojej dziewczynie. Jeśli nasze twórcze trio zapraszano na wieczory literackie w mieście lub do dyskoteki – zgadzaliśmy się bez zastanowienia.
Z reguły wieczory zabijaliśmy w wesołej kompanii, która zbierała się u Rabika. Wydawało się, że przychodziło tu całe miasto. Młodzi chłopcy, a szczególnie dziewczęta, korzystali z możliwości spędzenia wieczoru w jednym z liczących się w mieście miejsc, gdzie można było i zapalić, i wypić tyle „klasyki” – wódki z piwem, dochodząc do jedynie słusznego wnioslu, że im więcej piwa, tym łagodniej wchodzi wódka.
Rabik miał swoją zasadę – pierwszą i jedyną. Zasadę Rabika. Ogłaszał: przychodząc na przyjęcie powinieneś przytargać ze sobą nie mniej niż „trzy piwka” i jedną ćwiartuchnę „fotki” – tak lubił nazywać wódkę miejscowej produkcji. A żeby puste butelki nie walały się po całym mieszkaniu, zasada nakazywała składać je w łazience, a nie chować za muszlą, w lodówce czy w podwójnych okiennych ramach. Również nie wieszać przy żyrandolu.
Ale mimo to, w środku nocy łazienka zapełniała się prawie do pełna, a wraz z pierwszymi promieniami słońca z zasady Rabika pozostawał jedynie blady cień minionej wielkości – wydawało się, że puste flaszki po wódce, piwie i wszelkich innych napojach można znaleźć nawet na zabetonowanym dnie swojego pijanego sumienia.
Raz w tygodniu (przeważnie w sobotę) Rabik decydował się na sprzątanie – wkładał butelki do skrzynek, nabytych od sąsiada-pijanicy zdecydowanego rzucić zgubny nałóg. I choć skrzynek było dużo, zdobyte w ciągu tygodnia „trofea” z trudem mieściły się w przestronnej pakamerze, znajdującej się między kuchnią a łazienką. Co niedziela przyjaciele urządzali dzień „rozładunkowy” – oddawali szkło do skupu. Ta pożyteczna działalność zajmowała im pięć godzin, ale nikt nie żałował – gra była warta świeczki – za ciężką pracę otrzymywali pieniężną rekompensatę. Dochód sprawiedliwie dzielono na trzech, dlatego też znane powiedzenie: „zorganizować (flaszkę)we trzech” * łatwo zmieniało swój negatywny odcień w stałą korzyść materialną, która stawała się bazą kolejnej popijawy.
„Zorganizować forsę we trzech” – było więc niezłym uzupełnieniem ich studenckiego życia.
Zobaczywszy u swoich nóg Ana i Rabika, Bołt ziewnął od ucha do ucha.
- Szkoda, że nie mamy aparatu fotograficznego – z żalem powiedział Rabik.
- Bo zamieściłby się w ustach – odparował Bołt.
Przyjaciele zachichotali.
- A coś ty taki przybity? – zwrócił się do Ana „Wujek Stiopa” – nauczysz Rabika tracić głowę w przyjaznych objęciach męskiej kompanii i szukaj wiatru w polu, nie znajdziesz potem.
- Potem…potem – cicho, jakby do siebie, powiedział An.
- A co tu ma do rzeczy pot? – wzruszył ramionami Bołt.
An uśmiechnął się chytrze:
- Przypomniałem sobie Gumilowa: „Nieprzyjemnie pachną martwe słowa…” Powiedział takim tonem jakby pot uderzył z całą siłą w nos.
- Z ciebie to jakiś umysłowy zboczeniec – wydusił z siebie Bołt, poklepawszy po ramieniu kolegę z roku: – Martwi się nie pocą, dotyczy to i słów.
- A z ciebie – pisarzyna wyświechtany, filozof domorosly, psycholog chujów – odpowiedział An słowami bohatera „Stalkera”. – Ja po prostu pomyślałem o dwóch sprawach: jedno słowo zawiera w sobie sens innego, inne znaczenie, jeśli wolisz. A żeby przejść z jednego do drugiego, równoległego, wystarczy zmienić akcent. Akcent to klucz, za pomocą którego można otworzyć w świadomości to, czego nawet się nie domyślamy. Na sto procent ma rację Oleg Grigorjewicz, który napisał:

Jak w skrzyni podwójne dno,
Tak w słowie kryje się podtekst,
Pomyślisz, bracie, jedno,
A wzejdzie kłopotem…

Umieją ludzie pisać… Prawda, że tu nie o akcencie mowa, a o kłopocie – dokładnie! Delikatnie, ale prawdziwie powiedziane. Najważniejsze, że delikatnie. A u mnie wszystko ni tak, ni siak, niby forma w porządku, ale sens żaden… Dziewczynom się podoba, a mnie mdli.
- Lepiej zamknij paszczę, fiołkami nie pachniesz - znowu zażartował Bołt, i to z rymem. Nie smuć się, druhu, pisz, stukaj do różnych drzwi, a będzie ci otworzone. Ale w obecnych czasach raczej trzeba walić w drzwi! Walić! Ale ja nie o tym. Poznałem taką jedną. Dałem jej do poczytania twoje wiersze i bardzo się tobą zainteresowała. Ma na imię Nadzieja**. Piękna, ale głupia.
- Dopiero ją poznałeś i od razu głupia?
- Głupia, bo ma nadzieję!
- A na co ma nadzieję?
- Skąd mam wiedzieć. To ona jest Nadzieją. Sama powinna wiedzieć. A serio - na wiersze. Mówi, że świata nie uratuje piękno, to za mało, ale dobre i mądre wiersze.
- A skąd ja wezmę dobre, a co ważniejsze, mądre, jeśli przyjaźnię się z taki durniami – dociął mu An.
- Ech ty, nie igraj z ogniem, jak u Błoka, bo sparzysz siebie i innych! Lepiej powiedz coś swojego, nowego – poprosił Bołt.
An wyrecytował pierwsze, co mu przyszło do głowy:

Chwieje się na wszystkie strony
Rabinowicz podchmielony!

- Śmieszne, pewnie – westchnął Rabik.
Autor nie wytrzymał i postanowił dobić przyjaciela: „Szczególnie kiedy patrzy się z boku i jest się trzeźwym”.
W odpowiedzi Rabik podrapał się po szyi:
- Tak! Prawda zawsze w oczy kole!
- To je zamknij, żeby prawdy nie słyszeć albo piwko golnij, poczujesz się lepiej. Pora przepłukać gardła, bo nam całkiem zaschną.
- Więc chodźmy je zwilżyć! - wyszczerzył zęby Rabik, ale najpierw odeślę do domu swoją „figurówkę”. Czas na nią.



* W ZSRR butelka wódki wraz z zakąską (z reguły był to serek topiony) kosztowała 3 ruble. Trzy osoby składały się po rublu i już można było świętować.

** Imię Nadieżda przetłumaczono - Nadzieja, aby zachować grę słów: Надежда – надеется, Nadzieja – ma nadzieję,

Awatar użytkownika
skaranie boskie
Administrator
Posty: 13037
Rejestracja: 29 paź 2011, 0:50
Lokalizacja: wieś

Re: An 24 - rozdz.4 część 2.

#2 Post autor: skaranie boskie » 16 mar 2016, 21:41

U nas było trochę trudniej z tą składką, ale za dyszkę (w pewnym okresie to była moneta, a więc blaszka) można było całkiem niezłą akcję z flaszką szmeraczka ogłupiaczka zorganizować. Mieliśmy więc i my swoją "blaszkę-flaszkę".
Dobrze, że zadałaś sobie trud tłumaczenia, bo w oryginale, pewnie bym się nie skusił. ;)
Liliana pisze:К твоим глазам – ещё б сто грамм!
:vino: :vino: :vino:
Надо обязятельно запомнить. Вот такой же, очень интересный тост, не прикльючается часто.
:ok:
Kloszard to nie zawód...
To pasja, styl życia, realizacja marzeń z dzieciństwa.


_____________________________________________________________________________

E-mail
skaranieboskie@osme-pietro.pl

Awatar użytkownika
eka
Moderator
Posty: 10469
Rejestracja: 30 mar 2014, 10:59

Re: An 24 - rozdz.4 część 2.

#3 Post autor: eka » 19 mar 2016, 11:50

:) Opowieść o kreatywnych przyjaciołach wciąga.

Wiesz, zastanawiam się, czy autor wprowadza trzecioosobowego narratora w jakimś konkretnym celu. An - zupełnie by wystarczył. Chyba jest alter ego twórcy.
Ale, może ten wszystkowiedzący potrzebuje miejsca dla refleksji z perspektywy minionego czasu.
:myśli:

Nieodmiennie czekam na ciąg dalszy.
Pozdrawiam znakomitą tłumaczkę.
:kofe:

Awatar użytkownika
Liliana
Posty: 1424
Rejestracja: 11 lis 2011, 20:07

Re: An 24 - rozdz.4 część 2.

#4 Post autor: Liliana » 30 mar 2016, 22:09

Skarańko,
rozczuliłeś mnie tym rosyjskim wpisem, doceniam i dziękuję.
skaranie boskie pisze:не прикльючается
- znak miękki zbędny, :) a toast super, koniecznie do zapamiętania, popieram.

Z podziękowaniem, :rosa: Liliana
eka pisze:Wiesz, zastanawiam się, czy autor wprowadza trzecioosobowego narratora w jakimś konkretnym celu. An - zupełnie by wystarczył. Chyba jest alter ego twórcy.
Może Autor nam odpowie, eka.

Bardzo dziękuję za komentarz.
Pozdrawiam serdecznie :rosa: Liliana

ODPOWIEDZ

Wróć do „Proza”