Kilka dni temu poskarżyłeś się w NASZYM FORUM, że Cię tu nikt nie czyta. Słusznie zrobiłeś, bo dział z cyklami jakby czasowo zamarł. To się zdarza. Obiecałem Ci wówczas, że zajrzę i przeczytam. Naprawdę chciałem, ale wymiękłem. Twoja opowieść, choć doskonałym wierszem napisana, stała się dla mnie (podkreślam dla mnie!) nudna. Napisałem szczery komentarz, czego chcesz więcej? Mam Cię chwalić?
Mogę. Za ogrom włożonej pracy, za chęć stworzenia czegoś nieprzystającego do współczesności. Sam to robię, więc wiem, że nie jest to łatwy wyczyn. Za treść pochwalić nie mogę, bo musiałbym Cię zwyczajnie okłamać, a tego nasza zadeklarowana przyjazność nie przewiduje.
Jeśli po moim wpisie pojawili się inni, to nie musi od razu oznaczać zorganizowanej nagonki, a jedynie skutek przełamania pewnego tabu. Dotąd nikt się nie odzywał, bo nikt nie chciał Ci zrobić przykrości. Źle się czuję z tym, że to ja musiałem ten mur poruszyć, ale cóż - taka rola i dola admina.
Jeśli poczułeś się dotknięty moim komentarzem, przepraszam. Na inny się nie zdecyduję, bo mi nie pozwala zwyczajna uczciwość. I pamiętaj, że rolą komentującego nie zawsze jest chwalenie, choć nie przeczę, że - gdy zasłużone - powinno się w komentarzu znaleźć.
Na koniec powiem, że z przyjemnością napiję się z Tobą
za przyszły sukces wydawniczy "Pamiętnika". Będę naprawdę trzymał kciuki i obiecuję kupić jeden egzemplarz, choćby po to, by mi dekorował biblioteczkę. Serio piszę.